Κάποιοι δεν πέταξαν τη σκούφια τους με τη… Μαρκουζιανή ανώμαλη προσγείωση των φερόμενων Μαρξιανών του Νέα Αριστερά. Και το (μεταλλαγμένο) όνομα αυτής: Πρωτοβουλία για τη Ριζοσπαστική Αριστερά (ΠΡΩΤ/Α ΡΙΖ.Α.).
Ενδεικτική του χαμηλού ενθουσιασμού η αισχυντηλή σιωπή των ψευδεπίγραφων «δικαιωματιστών» αλλά και των απογοητευμένων ιεροφαντών της «Εποχής».
Η κριτική του ομολογουμένως πρωτότυπου αρκτικόλεξου ΠΡΩΤ/Α ΡΙΖ.Α. εκπίπτει πλέον από τις θέσεις παλαιοντολογικού κομμουνισμού (2020) σε θετικές αναφορές για «αριστερή σοσιαλδημοκρατία» και «κομμουνιστικογενή Αριστερά». Μετακινείται από την αποκήρυξη των «Δίευρων» ψηφοφόρων στην «ανεπιφύλακτη συμμετοχή των πολιτών χωρίς φοβίες».
Μεταπηδά με ευκολία από την αποδοκιμασία της αυταπάτης του «πάση θυσία κυβερνητισμού» στο αίτημα για «εκδημοκρατισμό της Δικαιοσύνης, καταπολέμηση των ανισοτήτων της φτωχοποίησης και του εντεινόμενου αυταρχισμού». Από ποιά κυβέρνηση άραγε;
Βολοδέρνει ανάμεσα σε επαναστατικές καταγγελίες της «Ταξικής συνεργασίας» και σε Κεϊνσιανά ζητούμενα να «ανασυγκροτηθεί το κοινωνικό κράτος, ενισχυμένο από μια φορολογική πολιτική προσανατολισμένη στην αύξηση της άμεσης φορολογίας στον πλούτο, στα υπερκέρδη, στα μερίσματα, στα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα και σε εκείνα τα τμήματα της λεγόμενης μεσαίας τάξης και των ελευθέρων επαγγελματιών που φοροδιαφεύγουν». Κολιός και σαρδέλα στην ίδια βαρέλα.
Για τον εαυτό τους κρατούν τον υψηλό ρόλο του… Γκραμσιανού Διανοούμενου (τρομάρα τους) που «Θα παράγει πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις που θα εμπλουτίζουν τη δράση της δικής μας Αριστεράς». Πωλούν ιδέες σε ένα κόμμα που βρίθει «μυαλοπωλών» και πάσχει στην πρακτική.
Μιλούν για «ανοιχτή» απεύθυνση αλλά κατακρίνουν το σύνολο του κόμματος (εμμέσως τον Ευκλείδη που είχε δηλώσει πως αν έλειπαν τρεις υπογραφές θα τις προσέφερε) επειδή –λέει– δεν εκμεταλλεύτηκε τις νομότυπες καταστατικές ευκαιρίες για να αποτρέψει τον κίνδυνο από την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Αλλού τη λένε «δεξιά στροφή» κι αλλού «φασίζουσας λογικής».
Σε μια πολιτική Ομάδα, που διεκδικούσε το δικαίωμα έκφρασης μειοψηφιών μόνο όταν δεν διέθετε πλειοψηφία, έρχονται τώρα να δηλώσουν: «Δεν θεωρούμε αυτές τις διεργασίες συνώνυμες με μια διαπραγμάτευση κορυφής. Αλλά με μια πολυεπίπεδη κίνηση διαλόγου και κοινής δράσης (…) Η συγκρότηση του νέου κόμματος (θετικό πρώτο βήμα) δεν είναι υπόθεση συνομιλιών και διαπραγματεύσεων “δωματίου”».
Η ρουφιάνα η πολιτική είναι πιο εκδικητική κι από την Μήδεια…
Υποκύπτω στον πειρασμό να επισημάνω 2-3 πραγματολογικά «ξεκούδουνα»:
– Εντάσσουν στα «φυσικά μονοπώλια» τις …Τηλεπικοινωνίες τη στιγμή που μιλούν για 21ο αιώνα.
– Βρισκόμαστε, λέει, στην… «Ύστερη Νεωτερικότητα». Βλέπουν σε γυάλινη σφαίρα όλες τις επόμενες φάσεις πριν [και αν] τελειώσει η Νεωτερικότητα. Θυμίζουν τον Βέγγο που έλεγε «Μη φωνάζεις χριστιανή μου μες τη μέση της Κατοχής!». Αλλά τότε τουλάχιστον γελούσαμε.
– Κάνουν λόγο για «εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ». Μιμούνται την ορολογία της ΛΑΕ, καλοκαίρι 2015, πριν αυτή… εξατμιστεί στο 0,28%.
– Δεν υπάρχει λέξη για το φαινόμενο της εποχής. Τους μιντιάρχες και τη θέση 107. «Να μην τους αδικούμε και να μη μάς αδικούν»!