Φυσικά δεν τους ενδιαφέρουν ούτε ο Αντρέας ούτε ο πολιτικός πολιτισμός που επιβάλλει όταν γράφει ένας πρωθυπουργός να το αντιμετωπίζουν ως σοβαρή στιγμή για την πολιτική, στην οποία πρέπει να εγκύψουν.
Ένα άρθρο έγραψε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο Documento για τον Ανδρέα Παπανδρέου και έπαθε αρθρίτιδα όλο το πολιτικό σύστημα. Η Φώφη εμφάνισε πολιτική δυσκαμψία και αναγκάστηκε να εξακοντίσει ύβρεις περί ύβρεως του Τσίπρα. Σύσσωμη η κεντροαριστερά, διά των υποψηφίων της για το χρίσμα, εμφάνισε πόνους στα γόνατα και άρχισε να σέρνεται γονατιστή πάνω στις φήμες για το πού το πάει ο Τσίπρας. Άλλοι τον έβριζαν που καπηλεύεται τον Αντρέα, άλλοι τον έβριζαν γιατί έγινε Αντρέας, άλλοι τον έβριζαν ως εργολάβοι του Αντρέα προτού γίνουν εργολάβοι του Σαμαρά και του Αδωνη· τον έβριζαν πάντως.
Μια νεαρά παρουσιάστρια στον Σκάι δεν έβρισε βέβαια, αλλά είχε τις αμφιβολίες της αν ο Τσίπρας έγραψε ο ίδιος το άρθρο. Και για να μην πάνε χαμένες οι αμφιβολίες, που μπορούν να γίνουν ορμητικό ποτάμι αν τις κατευθύνεις συγκεκριμένα στα φρεάτια του υπονόμου, έτεροι λιγότερο νεαροί της νεαράς, με πείρα σε τέτοια πράγματα, ανέλαβαν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.
Ο Γιώργος Παπαχρήστου, από τη σελίδα του στο στιβαρό συγκρότημα, δεν έθεσε το θέμα εάν έγραψε ο πρωθυπουργός το άρθρο, αλλά προχώρησε στο ποιος το έγραψε. Επιασε την αμφιβολία από το χέρι και την οδήγησε μπροστά σε ονόματα για να γίνει βεβαιότητα. «Το άρθρο το έγραψε ο Καρτερός;» «Ναι, αλλά ακούγεται ότι έχει και θηλυκή χροιά». «Σίγουρα όμως βοήθησε και ένας καθηγητής πανεπιστημίου». Γιατί άλλο να είσαι μπροστά σε μια μπαρούφα που πέταξε κάποιος και άλλο να είσαι μπροστά σε λεπτομέρειες ονομάτων που δηλώνουν προχωρημένη πληροφόρηση.
Πριν από μερικές δεκαετίες η ίδια μπαρουφολογία περί «συγγραφέων» είχε γίνει άρθρα και αναλύσεις από τους ίδιους δημοσιολογούντες, που έβγαζαν μεροκάματο γράφοντας ποιος συνέγραφε τις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη. Στρατηγός; Ενας γέρος πολιτικός; Μια γυναίκα με ευαισθησίες;
Αλλο όμως ο δημοσιογραφικός ξεπεσμός που δημιουργεί μυθοπλασίες για τρομοκράτες και άλλο η κατάντια που λειτουργεί με τέτοιον τρόπο για τον πρωθυπουργό, όποιος κι αν είναι αυτός. Οι καταστάσεις που ζούμε είναι πρωτοφανείς.
Ο πρωθυπουργός της χώρας απαξιώνεται, εμφανίζεται ως υποχείριο, περιγράφεται άβουλος και ό,τι άλλο επιλέξουν να δημιουργήσουν με όχημα την ψιθυρολογία, τα σενάρια, την ειρωνεία. Δεν κρίνεται πολιτικά, δεν αξιολογείται για όσα εκφράζει, απλώς ανοίγουν έναν βόθρο, τον πετάνε μέσα και κλείνουν το καπάκι. Δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να γράφει, να παίρνει θέση, να διατυπώνει την πολιτική του αποτύπωση. Οχι ως πρωθυπουργός αλλά ως Ελληνας πολίτης.
Κατηγορείται ταυτοχρόνως ως αυτός που αλληθωρίζει προς το ΠΑΣΟΚ, ως αυτός που δεν σέβεται το ΠΑΣΟΚ, ως αυτός που προσπαθεί να εξαπατήσει το ΠΑΣΟΚ. Και το λένε όλοι αυτοί που προσπαθούν να ξεχάσουν ότι είναι ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως να κάνουν τους άλλους να ξεχάσουν ότι είναι μέρη ενός ΠΑΣΟΚ διεφθαρμένου και παρασιτικού. Το υποστηρίζουν όσοι ως ΠΑΣΟΚ, μη ΠΑΣΟΚ ή κάτι σαν ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκαν με τη ΝΔ και τον Σαμαρά για τα πιο σκληρά μέτρα ενάντια στη χώρα και συνεχίζουν να θεωρούν ιστορία του ΠΑΣΟΚ το ευαγγελικό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου.
Φυσικά δεν τους ενδιαφέρουν ούτε ο Αντρέας ούτε ο πολιτικός πολιτισμός που επιβάλλει όταν γράφει ένας πρωθυπουργός να το αντιμετωπίζουν ως σοβαρή στιγμή για την πολιτική, στην οποία πρέπει να εγκύψουν. Τους ενδιαφέρει να απαξιωθεί ο Τσίπρας, να αναλάβουν την εξουσία. Οποιος έχει αμφιβολία ας κοιτάξει τους μνηστήρες της προεδρίας της κεντροαριστεράς, οι οποίοι χάριν προσωπικής φιλοδοξίας για την εξουσία συγκεντρώνονται όπως οι μύγες γύρω από το γάλα –για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη λέξη– γύρω από έναν θώκο που δεν είναι τίποτε άλλο από ξεχαρβαλωμένη καρέκλα κρυμμένη κάτω από το ριχτάρι που υφαίνουν τα ιερατεία της σημιτικής διαπλοκομηχανής.
Αυτή η μπρουτάλ και άγαρμπη προσπάθεια αποδόμησης που επιχειρείται για τον Τσίπρα (και –οφείλω να συμπληρώσω– για το Documento) έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ενώ την Κυριακή ολόκληρη η Ελλάδα έμαθε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έγραψε άρθρο στο Documento για τον Παπανδρέου και το περιεχόμενό του μπήκε εκ των πραγμάτων στην πολιτική ατζέντα, αντίστοιχο άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην «Καθημερινή» στις 27 Αυγούστου πέρασε απαρατήρητο. Σε ένα πράγμα έχει σίγουρα δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας: αντιμετωπίζεται από τα ιερατεία ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο Αντρέας την εποχή που δημιούργησε από το μικρό ΠΑΣΟΚ ένα κόμμα εξουσίας. Ψεύτης, κακός, καταστροφέας, δράκος. Η επένδυση σε τόσες εύκολες κατηγορίες εναντίον κάποιου προσώπου μπορεί να στραφεί ενάντια σε αυτόν που την κάνει εάν η πραγματικότητα αρνείται να τις επιβεβαιώσει. Αυτές τις μέρες τουλάχιστον, ο Τσίπρας δείχνει να επιβεβαιώνει τον ρόλο Ευρωπαίου ηγέτη με γνώμη και θέση όχι για τον Αντρέα αλλά για την Ευρώπη, στην οποία έχει θέση. Οι άλλοι, τώρα που έφυγε ο Μακρόν, μάλλον θα επιστρέψουν στον Μαδούρο.
