Η Άρτεμις Νικολάκη είναι μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιός, με ταλέντα και δεξιότητες που όχι μόνο την έχουν ξεχωρίσει, αλλά και έχουν συμβάλλει στο να κλείσει σημαντικές συνεργασίες και να αποκτήσει εμπειρίες από παραστάσεις υψηλού επιπέδου και αισθητικής.
Αυτή την περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «The Lyons» του Nicky Silver, στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού, μια παράσταση που έχει ήδη αποσπάσει θετικά σχόλια και έχει γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από το κοινό.
Πες μας λίγα λόγια για το έργο και τον ρόλο που ενσαρκώνεις στην παράσταση.
Το «The Lyons» μάς ιστορεί δεκαετίες διαβίωσης μιας τετραμελούς οικογένειας. Ο επικείμενος θάνατος του πατέρα από θανατηφόρα νόσο στέκεται αφορμή για να αποκαλυφθούν καταπιεσμένα συναισθήματα, αγωνίες ανέκφραστες, ανάγκες ανείπωτες, επιθυμίες ενδόμυχες και, γενικότερα, αλήθειες που μοιάζουν με κραυγές απελπισίας και πόνου, και μερικές φορές με μικρές ανάσες ανακούφισης ως την καταληκτική οδύνη. Ο συγγραφέας, με την οικογένεια Lyons, καθρεφτίζει ευρύτερα την κοινωνία και αναδεικνύει το αδιέξοδο της σιωπής και της συμβατότητας στις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλο μέρος του έργου εκτυλίσσεται σε νοσοκομείο. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο για τη διαχείριση του θανάτου από την επάρατη νόσο ή για την περίθαλψη των τραυμάτων του σώματος, αλλά και επειδή το νοσοκομείο είναι και ο χώρος όπου ξεσπούν οι εσωτερικές εντάσεις των ανθρώπων, σαν η ψυχή τους να ψάχνει τόπο να εκραγεί με ασφάλεια. Σε αυτόν το χώρο βρίσκεται και κινείται ο δικός μου ρόλος, αυτός της νοσοκόμας, μια επαγγελματίας πειθαρχημένη και συγκροτημένη, αφοσιωμένη στο καθήκον της, η οποία, με γνώση και συνείδηση της ευθύνης της, υπερασπίζεται τη δουλειά της, μια δουλειά που απαιτεί από τη φύση της πειθαρχία και πρόγραμμα. Αυτά τα στοιχεία, στα μάτια των άλλων, την κάνουν να φαίνεται αυταρχική, γι’ αυτό και την αποκαλούν «φράου». Είναι ένας διαχωρισμός μιας εύθραυστης ισορροπίας και αυτή η διττότητα με γοητεύει.
Τα μέλη της «οικογένειας Lyons» προσπαθούν να βάλουν στην άκρη το τραυματικό παρελθόν τους και να βρουν έναν κοινό τόπο, λίγο πριν πεθάνει ο πατέρας. Πόσο εύκολες είναι, τελικά, σήμερα οι οικογενειακές σχέσεις;
Η οικογένεια είναι, φυσικά, ένας διαχρονικός θεσμός και ο ρόλος της, όπως και οι σχέσεις των μελών της, αλλάζει ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Σήμερα, τα μέλη μιας οικογένειας, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι αναγκασμένα να εργάζονται διαρκώς, προκειμένου να έχουν αξιοπρεπή διαβίωση. Αυτή η έλλειψη προσωπικού και ποιοτικού χρόνου επιφέρει κι άλλες ελλείψεις στις μεταξύ τους σχέσεις, όπως είναι η ουσιαστική επικοινωνία, η ενσυναίσθηση, η βαθιά κατανόηση των ατομικών αναγκών και ο σεβασμός στη συνύπαρξη – συμβίωση. Όταν το άτομο δεν είναι ευτυχισμένο από τις καθημερινές συνθήκες που βιώνει, τότε δυστυχεί το ίδιο, το οικογενειακό του περιβάλλον και κατ’ επέκταση η κοινωνία.
Πώς είναι η συνύπαρξή σου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς; Μπορείς να μας μεταφέρεις μια εικόνα από τις πρόβες;
Με τους συναδέλφους μου με συνδέει η κοινή προσπάθεια που κάνουμε προκειμένου να φτάσουμε σε ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Μας συνδέει η αναζήτηση της ισορροπίας ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι» της ανθρώπινης ζωής.
Η πρόβα μας είναι κάθε φορά κομμάτι ενός συνόλου, που αν προσπαθήσεις να το αποτυπώσεις αποσπασματικά, θα έχεις αδικήσει την ουσία της. Η τελική εικόνα είναι η παράστασή μας και αυτή είναι που αποκαλύπτει στο θεατή τη δύναμη του λόγου, της πράξης και της σιωπής.
Ήθελες από μικρή να ασχοληθείς με το θέατρο; Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να σπουδάσεις σε Δραματική Σχολή;
Από πολύ νωρίς ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αυτό το παιχνίδι της παιδικής μεταμφίεσης απέκτησε με το πέρασμα του χρόνου μια άλλη διάσταση, έγινε μια συνειδητή επιλογή ζωής ως προς την επαγγελματική μου δραστηριότητα και την προσωπική μου αγωνία για τον άνθρωπο και τη φύση. Έτσι, ήταν επιτακτική ανάγκη για μένα να σπουδάσω σε Ανώτερη Δραματική Σχολή, ώστε να αποκτήσω την κατάλληλη γνώση και τεχνική, προκειμένου να διεκδικήσω, εν καιρώ, τη συμμετοχή μου σε θεατρικές παραστάσεις. Το θέατρο έχει τη δύναμη μέσα σε δύο ώρες να αποστάξει την ουσία της ζωής, ενώ ταυτόχρονα έχει τη μαγική ικανότητα να σε τοποθετεί ζωντανά και πειστικά, διαχρονικά στο χώρο και το χρόνο. Μια λάμψη είναι το θέατρο, όπως και ο άνθρωπος, και όπως λέει ο ποιητής: «αν είδες, είδες».
Υπάρχει κάποιος ηθοποιός ή σκηνοθέτης με τον οποίο θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς στο μέλλον;
Εκτιμώ πολλούς συναδέλφους μου και σκηνοθέτες, και ευελπιστώ να έχω την αγαθή τύχη να συνεργαστώ μαζί τους στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που με ενδιαφέρει και μου κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι στις συνεργασίες που κάνω να υπάρχει σεβασμός και επικοινωνία ανάμεσα στον αισθητό κόσμο και τον κόσμο των ιδεών.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν βγει στην επιφάνεια αρκετές καταγγελίες ηθοποιών για σεξουαλική κακοποίηση, καθώς και πολλά περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών. Ως γυναίκα, αλλά και ως νέα ηθοποιός, πως αντιμετωπίζεις όλα αυτά που συμβαίνουν;
Θα έλεγα ότι ως άνθρωπος είμαι πολύ προβληματισμένη για κάθε μορφή ανθρώπινης βίας, γιατί πέρα από τη σωματική βία που είναι έκδηλη στην εποχή μας, υπάρχει μεγάλη λεκτική και ψυχική βία, καθώς οι άνθρωποι καταπιέζονται από τις δύσκολες συνθήκες –κυρίως τις οικονομικές– της ζωής τους. Χρειάζονται ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις για να μπορέσει κανείς να αντιμετωπίσει τον αυταρχισμό, τη μισαλλοδοξία, την άδικη και άνιση διανομή των αγαθών. Πιστεύω ότι ο πολιτισμένος άνθρωπος και, φυσικά, ο πολιτισμός στο σύνολο του, τόσο στον τεχνικό όσο και στον πνευματικό τομέα, σε συνδυασμό με την κοινωνική μέριμνα και τη δικαιοσύνη από την πλευρά της πολιτείας, είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να μην σκεφτόμαστε και να μην ενεργούμε ιδιοτελώς, αλλά η συμπεριφορά μας να ορίζεται από τη συλλογική συνείδηση. Αυτός είναι ο δρόμος για να οδηγηθούμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία σε ένα ανώτερο επίπεδο από τη βιολογική μας υπόσταση.
