Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και η κακή επίσης.
Οταν μια κυβέρνηση δεσμεύεται ότι θα ενισχύσει το ΕΣΥ και ενισχύει την… αστυνομία, όταν ανακοινώνει ότι ετοιμάζει μέτρα στήριξης των χειμαζομένων και θεσπίζει κριτήρια που πετάνε όλο και περισσότερους έξω από τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, καμιά πανδημία δεν αντιμετωπίζεται.
Σαν μην έφταναν αυτές οι ανακολουθίες, οι αυταπόδεικτες ανεπάρκειες και τα εγκληματικά λάθη, η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει ως εχθρούς όλους τους πολίτες που δεν ομνύουν σε αυτήν και δεν υμνούν τα… κατορθώματά της. Ετσι άρχισαν να έρχονται βροχηδόν οι ρυθμίσεις και οι αναθέσεις με ονοματεπώνυμο και οι εκατοντάδες προσλήψεις μετακλητών. Ηταν η αξιοποίηση της κρίσης από τους τάχα μου μεταρρυθμιστές με τον πιο παλαιοκομματικό τρόπο: τα ρουσφέτια.
Στη συνέχεια το όλο και διευρυνόμενο αυταρχικό πλαίσιο ήταν η «φυσική συνέπεια»: η αξιοποίηση της κρίσης ως ευκαιρίας για κατάργηση δικαιωμάτων και εμπέδωση μιας μοντέρνας… αστυνομικής δημοκρατίας.
Ο έλεγχος των ΜΜΕ με την επιλεκτική στήριξη βάσει του πολιτικού και κοινωνικού αποτυπώματός τους ήταν η αναγκαία συνθήκη για να παραμένουν –κατά το δυνατόν– στο ημίφως τα ρουσφέτια και να προωθηθεί το αφήγημα του νόμου και της τάξης τους. Οι λογοκριτικές παρεμβάσεις στα social media με τις στημένες αναφορές και την αξιοποίηση των «υποστηρικτικών» εταιρειών είναι για την ώρα μια δοκιμή για τα επόμενα μεταδημοκρατικά βήματά τους.
Εντέλει, παρά τα «κολάμπια», την «αριστεία», τον «μεταρρυθμισμό» και τα άλλα σλόγκαν που χρησιμοποιούν για να στήσουν τα επικοινωνιακά stories, η μόνη πραγματική ιστορία είναι αυτή που δεκαετίες πριν έστηναν οι χωροφύλακες, οι διάφορες «υπηρεσίες» και οι Γκόρτζοι του… κόμματος. Αυτή που διατύπωσε ωμά ο Βορίδης: να κάνουν ό,τι πρέπει για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία. Για να τρώνε αυτοί με χρυσά κουτάλια, βεβαίως βεβαίως.
