O stand-up comedian Αριστοτέλης Ρήγας σχολιάζει στο Documento τις εξελίξεις με το θραύσμα του Παρθενώνα, το ταινιάκι «Ξεπαρθενών» και την αστυνομική εισβολή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.
Είναι στιγµές που νιώθω ότι η ενασχόληση µε την κωµωδία είναι µάταιη. Προσπαθούµε εµείς οι κωµικοί –σύµφωνα µε την περιγραφή του επαγγέλµατός µας– να αναδείξουµε πτυχές της πραγµατικότητας παράλογες και σουρεαλιστικές προκειµένου να εκµαιεύσουµε το γέλιο του κοινού. Το πρόβληµα ξεκινάει από το γεγονός ότι η κωµωδία και η τραγωδία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νοµίσµατος. Και η δουλειά µας γίνεται όλο και πιο δύσκολη όταν το νόµισµα «βαραίνει» προς τη µια πλευρά.
Το θραύσµα ως «µεταγραφή αεροδροµίου»
Εχουµε για παράδειγµα πολύ πρόσφατα γεγονότα που θα µπορούσε κανείς να τα δει ταυτόχρονα σαν κωµικά και τραγικά. Πριν από λίγες µέρες, φερειπείν, ανακοινώθηκε ως θρίαµβος η επιστροφή ενός θραύσµατος µαρµάρου του Παρθενώνα από το µουσείο του Παλέρµο στην Αθήνα. Η είδηση χαιρετίστηκε µε τροµερό ενθουσιασµό και, χωρίς να θέλω να υποβαθµίσω καθόλου το γεγονός, χαρακτηρίστηκε ως ένα σηµαντικό βήµα για την επιστροφή επιτέλους των µαρµάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Μια επιστροφή που θα σήµαινε ξεκάθαρα –κρίνοντας από τις αντιδράσεις– και την επιστροφή της Ελλάδας στην εποχή του Περικλή. Και έτσι ακριβώς θα γίνει, φαντάζοµαι. Με το που τοποθετηθεί και το τελευταίο µάρµαρο στην Ακρόπολη θα αρχίσουν όλοι οι Αθηναίοι να ασχολούνται µε τα κοινά, να φιλοσοφούν στην αγορά, να διαγωνίζονται στο άλµα και στον δίσκο και θα αποκτήσουν και σκλάβους, γιατί κάποιος πρέπει όντως να δουλεύει όσο εσύ κάνεις βόλτες και µπεκροπίνεις.
Ευτυχώς όµως τελικά φαίνεται ότι θα γλιτώσουµε από όλα αυτά γιατί η «µεταγραφή αεροδροµίου» γίνεται τελικά όχι µε τη µορφή της επ’ αόριστον παραµονής αλλά µε τη µορφή δανεισµού για τέσσερα έτη, µε δυνατότητα ανανέωσης για άλλα τέσσερα και µάλιστα µε ανταλλαγές. Θα τους δώσουµε έναν αµφορέα και ένα άγαλµα της Αθηνάς για να µας δώσουν το θραύσµα και αν παίξει καλά και ανταποκριθεί στις ανάγκες της προπόνησης, θα το κρατήσουµε άλλα τέσσερα χρόνια. ∆ηλαδή δεν πρόκειται για περίπτωση µεταγραφής «θα πέσουν τα µάρµαρα», όπως λένε στην ποδοσφαιρική πιάτσα, αλλά για περίπτωση µεταγραφής «θα έρθουν τα µάρµαρα για λίγο και το βλέπουµε, ίσως µείνουν και λίγο ακόµη ίσως και όχι, θα δοκιµαστούν στο µικρό µας πρωτάθληµα και θα γυρίσουν στην Ιταλία να κάνουν τη διεθνή τους καριέρα».
∆εν ήταν οι «αρχαίοι ηµών» και παιδεραστές;
Από την άλλη πλευρά όµως ακόµη και αυτή η µικρή ανταλλαγή προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις για κάποιους Αθηναίους, οι οποίοι ξεκάθαρα επηρεασµένοι από την προοπτική της επιστροφής στις παλιές µας δόξες ξεκίνησαν την αναβίωση των εθίµων των προγόνων µας, γυρίζοντας και µια σχετική ταινία µικρού µήκους µε τίτλο που προδίδει ταυτόχρονα την πλοκή και το µέρος που έγιναν τα γυρίσµατα, το «Ξεπαρθενών». Και φυσικά η υπουργός πήρε άµεσα θέση και καταδίκασε το γεγονός υπογραµµίζοντας ότι «δεν είχαν άδεια για το γύρισµα», γιατί προφανώς το θέµα της άδειας είναι σηµαντικό. Στην Ακρόπολη µπορείς να ρίξεις τσιµέντο πάνω στον βράχο, µπορείς να κανονίζεις συνεδρίες φωτογράφησης αν είσαι βουλευτής ή οίκος µόδας, µπορείς ακόµη και να εγκαθιστάς πλακέτες µε το όνοµά σου, αλλά µόνο αν έχεις άδεια.
Από την άλλη, όµως, πώς η υπουργός που διόρισε µε απευθείας ανάθεση τον Λιγνάδη, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισµένος για υποθέσεις βιασµού, καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου θα καταδικάσει κάτι που συνδέεται τόσο πολύ µε τους προγόνους µας; ∆εν ήταν οι «αρχαίοι ηµών» και παιδεραστές; Αστεία πράγµατα.
Γι’ αυτό χρειάζεται η πανεπιστηµιακή αστυνοµία
Και πάνω στο θέµα της παιδεραστίας ήρθε στη δηµοσιότητα και µια άλλη περίπτωση υψηλά ιστάµενου, καθηγητή πανεπιστηµίου αυτήν τη φορά. Εδώ βέβαια η διαδροµή ήταν άλλη: πρώτα εισέβαλαν στην αίθουσα όπου δίδασκε φοιτητές και τον προπηλάκισαν και εννοείται καταδικάσαµε όλοι τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και τελικά µάθαµε ότι ο καθηγητής κατηγορείται µε τη σειρά του για παιδεραστία και τοκογλυφία. Και βγάζει και απόλυτο νόηµα, γιατί αν δεν ήταν καθηγητής Οικονοµικών ο τοκογλύφος, που ξέρει στην πράξη πώς να βγάζει λεφτά, ποιος θα ήταν; Ο νηπιαγωγός; Αυτόν τον θέλουµε για διοικητή νοσοκοµείου. Και φυσικά ύστερα από αυτές τις αποκαλύψεις η αστυνοµία έδρασε αµέσως, εισέβαλε στο πανεπιστήµιο και έπραξε το αυτονόητο: συνέλαβε τους φοιτητές. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται η πανεπιστηµιακή αστυνοµία. Από τους ποινικούς, τους παιδεραστές και τους τοκογλύφους σε θέσεις εξουσίας δεν χρειάζεται να προστατευτούµε. Αυτοί είναι διευθυντές, βουλευτές, προβεβληµένα µέλη της κοινωνίας. Από τον καθένα που µας τους υποδεικνύει χρειάζεται.
Και πείτε µου εσείς τώρα αν αυτό είναι κωµωδία ή τραγωδία.
