Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε να ευτελίσει τη δημοσιογραφία, όχι μόνο γιατί παραβλέπει το ρόλο της και της επιτίθεται, αλλά γιατί βρήκε πρόθυμους να την εγκαταλείψουν και να υπηρετήσουν τα σχέδιά του.
«Η αριστεία είναι στάση ζωής» σχολίαζε ειρωνικά η Αριστοτελία Πελώνη, την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ το 2017, ο οποίος μόλις είχε τοποθετήσει την «αριστεία» ως όρο στο εγχειρίδιο πολιτικής εξαπάτησης. Σήμερα που η μόνη αριστεία στη ΝΔ, είναι το πρώτο συνθετικό στο όνομα της προσωρινής κυβερνητικής εκπροσώπου, η δημοσιογράφος Πελώνη, βρίσκεται στην τραγική θέση να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα.
Όλα άριστα τα κάνει η κυβέρνηση, όλα τέλεια και ούτε λίγο ούτε πολύ πρόκειται για κυβέρνηση αριστοτέλεια την οποία εκπροσωπεί μια Αριστοτελία.
Η αναδημοσίευση κατά ριπάς μάλιστα, παλιών αναρτήσεων της Αριστοτελίας Πελώνη στο twitter το βράδυ της Τετάρτης, μπορεί να έδωσε μια ευχάριστη νότα στους χρήστες των social media, αλλά έχει και τη σοβαρή της πλευρά. Εντάξει, να γελάσει κάποιος με την πολιτικά ερωτική σχεδόν εξομολόγηση της Πελώνη στον Παππά, με τον οποίο συμφωνεί το 2016 πως σε ενάμιση χρόνο έκανε ως υπουργός όσα δεν έκαναν οι άλλοι σε 27 χρόνια. Να χαμογελάσει χαιρέκακα όταν διαβάσει πως σε πολλά τουίτ, περνάει γενεές δεκατέσσερις τον Χρυσοχοΐδη, το Βενιζέλο και το Σαμαρά. Να συμφωνήσει μαζί της όταν περιγράφει τον Άδωνη Γεωργιάδη ως ακροδεξιό τηλεπωλητή και το Σαμαρά ως «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Κάτι σοβαρό συμβαίνει όμως σε επίπεδο πολιτικής.
Η κυρία Πελώνη, έχει δικαίωμα να έχει απόψεις, να τις εκφράζει και να τις αλλάζει. Στο χώρο των social η δημοσιογράφος Αριστοτελία Πελώνη, έλεγε με θάρρος την άποψή της. Ο δημοσιογράφος, ενάντια στη συντηρητική αντίληψη που προωθείται πονηρά, οφείλει να έχει άποψη και να την εκφράζει, αλλά ταυτόχρονα να διαχωρίζει την άποψη από το ρεπορτάζ. Σωστά έπραξε λοιπόν και αυτό δεν τη χαρακτηρίζει ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερή, ούτε μη αντικειμενική, ούτε μη έγκυρη. Είναι μια δημοσιογράφος με άποψη. Αν κάποιος την εντοπίσει να διαστρεβλώνει τα στοιχεία της πραγματικότητας για να ευνοήσει την άποψή της, τότε ναι είναι κατακριτέα.
Στην παρούσα φάση, αποκαλύπτεται πως η Αριστοτελία Πελώνη, βρίσκεται και εκπροσωπεί μια κυβέρνηση, με την οποία διαφωνεί. Η διαφωνία της δεν είναι παλιά, αλλά πρόσφατη. Τα πρόσωπα στα οποία μάλιστα εντόπιζε την ανικανότητα, είναι βασικοί διαμορφωτές της πολιτικής που σήμερα εκπροσωπεί. Όπως είχε γράψει η καλή συνάδελφος «η ΝΔ δεν είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα».
Πώς λοιπόν υπηρετεί αυτούς τους ανθρώπους και τις πολιτικές; Πώς φτάνει στο σημείο, για να υπερασπιστεί όλο αυτό το πλαίσιο να κατακεραυνώνει και να ειρωνεύεται συναδέλφους της που κάνουν τη δουλειά τους;
Δεν πρόκειται για πολιτική αναξιοπιστία αλλά για κάτι χειρότερο. Είναι εκποίηση και ενοικίαση του δημοσιογράφου, προώθησή του σε μια μισθοφορική λειτουργία. Δεν τον ενδιαφέρει ποιους «σκοτώνει» και γιατί, δουλειά του είναι να σκοτώνει.
Το συγκλονιστικό είναι πως μετά την ανάληψη του κυβερνητικού ρόλου που ανέλαβε η Αριστοτελία Πελώνη, ούτε κατέβασε το προφίλ της, ούτε έσβησε τα τουίτ που την εκθέτουν. Λες και πρέπει όλοι να κάνουμε την παραδοχή πως έτσι είναι τα πράγματα, πως οι δημοσιογράφοι όταν χρειάζεται υπερασπίζουν μια τιμή, αλλά δεν είναι απαραίτητα η τιμή που ορίζουν οι κανόνες δεοντολογίας.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε να ευτελίσει τη δημοσιογραφία, όχι μόνο γιατί παραβλέπει το ρόλο της και της επιτίθεται, αλλά γιατί βρήκε πρόθυμους να την εγκαταλείψουν και να υπηρετήσουν τα σχέδιά του. Μερικές δεκάδες δημοσιογράφοι πέρασαν αυτόματα από τα γραφεία τους σε κυβερνητικές θέσεις και μετατράπηκαν σε pet του Μαξίμου. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων-μετακλητών δεν έχει καν αντικείμενο, αλλά είναι εκεί για να συμβολίζουν πως η δημοσιογραφία πρέπει να είναι υποτακτική και ο Κυριάκος Μητσοτάκης το αφεντικό.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Μητσοτάκης, αλλά αυτού του είδους οι δημοσιογράφοι. Τελεία και παύλα. Ή μάλλον Αριστοτελία.
