Τα παιδιά των δυτικών προαστίων να γίνονται ψυκτικοί ήταν η προτροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη και πολλοί εκτίμησαν ότι δεν τους αφορά η… απειλή γιατί θα τη βγάλουν καθαρή με κατάλληλους γνωστούς και πλάτες. Εχοντας βουτήξει στην αντίληψη του αμερικανικού ονείρου, τζογάρουν ότι θα πιάσουν την καλή κερδίζοντας τον πρώτο αριθμό του λαχείου ή το στοίχημα της επόμενης μέρας: 41% κι αν κάτσει.
Κάποτε γαλουχούσε τη φτωχολογιά η ηθική της αριστείας του λουστράκου που έκρυβε τα βιβλία στο κασελάκι του και περνούσε στην Ιατρική αλλάζοντας κοινωνική πίστα. Γενιές και γενιές έκαναν το όνειρο πράξη: γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, εκπαιδευτικός, το τέκνο της δυτικής όχθης μπορούσε να κοιτάζει στα μάτια το Κολωνάκι και την Εκάλη. Ετσι δημιουργήθηκε το «λαχείο», η ανάγκη «να πάνε όλοι στο πανεπιστήμιο», για την οποία μας μαλώνει ο πρωθυπουργός μιας δυναστείας. Εφόσον το πτυχίο έγινε – ορθώς– διαβατήριο για την κοινωνική ανέλιξη, γρήγορα εμφανίστηκαν οι έμποροι της γνώσης για να πουλήσουν διέξοδο στους «αποτυχόντες» των πανελληνίων. Είπαν μετά «πολλοί οι πτυχιούχοι», αλλά αντί για το σαμάρι, την πολιτική αδυναμία δηλαδή να απορροφηθούν οι αριστούχοι, χτυπούσαν το υποζύγιο που στέλνει τα παιδιά του Περιστερίου να γίνουν γιατροί και όχι ψυκτικοί – η «καλή κοινωνία» ανέκαθεν προτιμούσε πανεπιστήμια της Ivy League, της Ελβετίας κ.λπ.
Για να μην αλλάζουν εύκολα πίστα μέσω της Ιατρικής τα παιδιά των ψυκτικών, η λύση βρέθηκε με την ΕΒΕ και τα κολέγια: οι πτυχιοπάροχοι θα φουλάρουν όνειρα με το αζημίωτο. Ομως υπάρχει καπιταλισμός που να φράζει τον δρόμο στην κοινωνική κινητικότητα; Αποτελεί ίδιόν του και ήταν αυτό που σάρωσε την ακινησία της δυναστικής αριστοκρατίας στη Γαλλική Επανάσταση. Ετσι όπως πάει, η πλουτο-αριστοκρατία σταδιακά θα ξεμείνει από λαχεία και θα βρεθεί μπροστά σε γκιλοτίνες.
