Η πανδημία του κορονοϊού έχει αποκαλύψει πόσο εύθραυστη είναι η κοινωνία και πόσο τρωτοί είμαστε όλοι στο διάβα της.
Κάποιοι βρίσκονται σε πιο δεινή θέση. Οχι μόνο τα άτομα των ευπαθών ομάδων αλλά και όσοι παραγκωνίζονται από την πολιτεία, οι συχνά επικίνδυνες πολιτικές της οποίας αντί να επιδιώκουν να προστατεύσουν το σύνολο των πολιτών στέλνουν μερίδα τους στην αγκαλιά της Covid-19.
Από όσους ζουν στις φαβέλες προσπαθώντας να οργανωθούν μόνοι τους για να αντεπεξέλθουν στην πανδημία, τους πρόσφυγες και μετανάστες που είναι στοιβαγμένοι σε καταυλισμούς που αποτελούν υγειονομικές βόμβες μέχρι και τους αστέγους του κόσμου που έχουν ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία να εφαρμόσουν τα μέτρα προστασίας τα οποία συστήνουν γιατροί και επιστήμονες. Οι άστεγοι στο Σιάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ξεχωριστή κατηγορία. Αυτοί πέραν της πανδημίας έχουν να αντιμετωπίσουν και τις αρχές της πόλης, οι οποίες καταστρέφουν τα αυτοσχέδια καταλύματά τους, κλείνουν με φράχτες ή γεμίζουν με ογκώδη αντικείμενα ανοιχτούς χώρους όπου βρίσκουν καταφύγιο και πετάνε τα υπάρχοντά τους προς αποφυγήν μολύνσεως.
Τι κι αν οι ξενώνες αστέγων στην πόλη είναι σχεδόν γεμάτοι, γεγονός που σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να προσφέρουν κατάλυμα στο σύνολο των ατόμων που μένουν στον δρόμο; Τι κι αν ο αριθμός των αστέγων έχει εκτοξευτεί στα ύψη (πάνω από 11.000 στο σύνολο, εκ των οποίων περισσότεροι από 3.500 είναι στον δρόμο) λόγω των τσουχτερών ενοικίων που μέσα σε μια δεκαετία άγγιξαν κατά μέσο όρο τα 2.630 δολάρια; Ενδεικτικό της τραγικής κατάστασης είναι ότι ένας στους πέντε αστέγους εργάζεται. Τελικά ποιανού το συμφέρον υπηρετεί η πολιτεία;
