Στο παρελθόν, όχι στο πολύ µακρινό, µια τέτοια µέρα οι εφηµερίδες θα υποστήριζαν ότι σήµερα είναι µια γιορτή της δηµοκρατίας, αφού (κατά µια άλλη στερεοτυπία) «είναι η ώρα του λαού». Η απουσία κάθε µεγαλοστοµίας για το πόσο γιορτινή είναι η σηµερινή µέρα για τη δηµοκρατία µπορεί να συνδέεται είτε µε την αµφιβολία για την ποιότητα της δηµοκρατίας µας είτε µε την πεποίθηση ότι οι εκλογές έχουν µετατραπεί σε µάχη για την εξασφάλιση του εύπιστου και όχι του πιο υπεύθυνου.
Αναµφίβολα οι εκλογές σηµατοδοτούν τη δηµοκρατία. ∆εν την εξασφαλίζουν όµως κιόλας. Βρισκόµαστε σε ένα στάδιο που οι εκλογές χρησιµοποιούνται ως απόδειξη της ελεύθερης βούλησης και της δηµοκρατίας για να γίνει (ναι, το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράφω συνέχεια) ανάθεση της εξουσίας µε δηµοκρατικό τρόπο σε συστήµατα που θα λειτουργήσουν ανέλεγκτα και αδιαφανώς. Θα χρησιµοποιούν δηλαδή τις δηµοκρατικές εκλογικές διαδικασίες ως άλλοθι γι’ αυτά που θα κάνουν εν κρυπτώ και χωρίς έλεγχο και διαφάνεια. Ζήσαµε ήδη ένα χρόνο που στα σοβαρά ερωτήµατα τα οποία θέτει πλέον το σύνολο της κοινωνίας (ακρίβεια, αλαζονική διακυβέρνηση, χτύπηµα του κράτους δικαίου, συγκάλυψη του εγκλήµατος των Τεµπών) η απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι «41%». Η δηµοκρατία δεν λειτουργεί ούτε επιβεβαιώνεται µε δηµαγωγικές αναφορές, µε πρωθυπουργικές τηλεοπτικές σκηνοθεσίες και επίδειξη καισαρισµού. Από την άλλη, η δηµοκρατία δεν λειτουργεί όταν ο πολίτης δέχεται να παραχωρεί το δικαίωµά του να ενηµερώνεται, να απαιτεί και να ελέγχει.
Ας µη γελιόµαστε, οι ευρωεκλογές δεν έχουν κανέναν προσανατολισµό Ευρώπης. Αποτελούν την επίσηµη και πιο αδιάβλητη δηµοσκόπηση που καταλήγει σε πραγµατική ψήφο και όχι σε πρόθεση. Μόλις ανοίξουν οι κάλπες ο Μητσοτάκης θα δηλώσει νικητής ακόµη κι αν έχει χάσει µεγάλο ποσοστό και θα διαβεβαιώσει ότι πήρε το µήνυµα και θα τα αλλάξει όλα. Για του λόγου το αληθές µάλιστα θα κάνει και ανασχηµατισµό και ίσως και αλλαγή των φίκων στο Μαξίµου. Ο Κασσελάκης αναµφίβολα µπορεί να χρησιµοποιήσει δεκάδες επιχειρήµατα που θα βεβαιώνουν ότι ήρθε για να µείνει και να απειλήσει το καθεστώς Μητσοτάκη και ο Ανδρουλάκης θα ξεχάσει τον µεγαλοϊδεατισµό που τον ήθελε δεύτερο κόµµα και θα θυµηθεί ότι είναι καλύτερος από τους προκατόχους του (στο ΠΑΣΟΚ). Ο Βελόπουλος θα εξασφαλίσει το δικό του ευάερο πλέον διαµέρισµα στην πολυκατοικία της ∆εξιάς, ενώ το ΚΚΕ θα µετρήσει το ποσοστό του µε ακρίβεια δεύτερου δεκαδικού ψηφίου για να πιστοποιήσει ότι «παρά τις επιθέσεις, το κόµµα αντέχει». Γύρω από τις «µεγάλες δυνάµεις» των εκλογών, αριστερά και ακροδεξιά κόµµατα και κοµµατίδια θα συλλέξουν την ψήφο διαµαρτυρίας ή του χαβαλέ για να τη µεταφράσουν σε συµπέρασµα ότι αποτελούν πολιτική δύναµη.
Η ψήφος, ειδικά την ώρα των εκλογών, δεν έχει κανένα ποιοτικό στοιχείο και αποτελεί µονοσήµαντα την επιλογή του καθενός. Οι ποιοτικές αναλύσεις που θα γίνουν µετά το αποτέλεσµα θα έχουν τη σηµασία τους, αλλά και το µειονέκτηµα ότι πρόκειται για διαπιστώσεις µετά την αποµάκρυνση από το ταµείο ή εν προκειµένω από την κάλπη.
Υπάρχει ωστόσο ένα ποιοτικό στοιχείο που αποτελεί δείκτη για τη δηµοκρατία, ανεξαρτήτως αποτελέσµατος. Είναι η αποχή.
Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η συµµετοχή στις εκλογές να είναι απογοητευτικά µικρή. Για να το κάνω πιο συγκεκριµένο, υπάρχει ο κίνδυνος όποιος έχει απογοητευτεί από το καθεστώς Μητσοτάκη, τις παρακρατικές του παραφυάδες, τα τερατώδη ψέµατα και την εγκληµατική διακυβέρνηση σε πολλούς τοµείς να διαµαρτυρηθεί διά της αποχής. Να προτιµήσει να πάει για µπάνιο από το να φτάσει στην κάλπη για να δηλώσει ότι δεν συµφωνεί. Οταν η πολιτική απαξιώνεται ή στρεβλώνεται οι αποφάσεις που παίρνει ο πολίτης δεν γίνονται, όπως ίσως θα έπρεπε, αναστοχασµός και επανεκτίµηση αλλά απογοήτευση.
Η πολιτική του Μητσοτάκη έχει σύµµαχο την αντανακλαστική αυτή αντίδραση του εκλογικού σώµατος. Οσοι είναι απογοητευµένοι µαζί του πιθανόν να προτιµήσουν την αποχή από το να τον καταψηφίσουν, αφού στις εκλογές αυτές δεν κρίνεται η κυβέρνηση της χώρας. Αυτή η αποχή µπορεί να µετατραπεί σε απόχη του Μητσοτάκη µε την οποία θα ψαρέψει την «αδιαµφισβήτητη νίκη».
∆εν είναι τυχαίο ότι ο εκλογικός µηχανισµός του Μαξίµου τοποθέτησε τον πήχη για το εκλογικό ποσοστό του κόµµατος στο 33%. Εδωσε προς κατανάλωση στο κοινό το σενάριο ότι ένα τέτοιο ποσοστό αποτελεί το συµπέρασµα της κυριαρχίας του Μητσοτάκη.
Στις εκλογές του 2023 η αποχή έφτασε το 48%, σπάζοντας ρεκόρ. Αν στις ευρωεκλογές η αποχή ξεπεράσει το 50%, τότε το εκλογικό αποτέλεσµα θα αφορά τη µισή Ελλάδα. ∆ηλαδή ο Μητσοτάκης µπορεί να θριαµβολογεί για τη νίκη, για παράδειγµα, του 33%, το οποίο όµως θα αφορά µια πρωτοφανή µειοψηφία του εκλογικού σώµατος. Θα χρησιµοποιήσει λοιπόν αυτήν τη µικρή µειοψηφία για να πει ότι νίκησε και έχει τη νοµιµοποίηση για να συνεχίσει µε τον τρόπο που κινείται αυτά τα χρόνια.
Νοµιµοποιείται να βάζει έµµεσους φόρους, να µετράει τη φέτα σε µισόκιλα για να τη βρίσκει φτηνή, να κυβερνάει από την κουίντα το σόι του και όχι οι εκλεγµένοι, να χειραγωγεί τη ∆ικαιοσύνη και να καλύπτει ακόµη και εγκλήµατα όπως αυτό στα Τέµπη.
Μπορεί εκατοµµύρια άνθρωποι από όλα τα κόµµατα να διαδηλώνουν γιατί η ∆ικαιοσύνη καλύπτει αυτούς που ευθύνονται για το έγκληµα στα Τέµπη, αλλά ο Μητσοτάκης θα λέει ότι η πλειοψηφία επέλεξε αυτόν και τις πράξεις του. Η πλειοψηφία δεν θα έχει αποφασίσει αυτό και –το χειρότερο– το ποσοστό που θα επικαλείται θα αντιπροσωπεύει µια µικρή µειοψηφία, αλλά θα µπορεί να το κάνει.
Η αποχή είναι το µεγάλο ατού του Μητσοτάκη και µέσω της αποχής θα νοµιµοποιήσει όσα σκοπεύει να κάνει. Γνωρίζει ότι η αποστροφή που υπάρχει για το σύνολο του πολιτικού συστήµατος µπορεί να µετατραπεί σε προσωπική νίκη. Είναι το ίδιο αποτελεσµατικό να τον ψηφίσει κάποιος ή απλώς να απέχει, δηλαδή να µη θελήσει να λειτουργήσει ενεργητικά εναντίον του ψηφίζοντας κάποιον άλλον.
Αν η Ν∆ χάσει µεγάλο ποσοστό, θα θυµηθεί ότι το διακύβευµα των ευρωεκλογών δεν ήταν η διακυβέρνηση της χώρας αλλά οι ευρωπαϊκές επιλογές. Αν κερδίσει όµως µε πήχη το ποσοστό που έθεσε για να µπορεί να περάσει από κάτω, τότε τα επόµενα τρία χρόνια θα είναι τα χρόνια της πιο αλαζονικής και επικίνδυνης εξουσίας στη χώρα. Η αποχή είναι απόχη. Πάτε να ψηφίσετε. Καλό βόλι.
ΥΓ.: Την κατάντια του πολιτικού συστήµατος δεν την εκφράζει µόνο ο Μητσοτάκης. Σκεφτείτε ότι η Νέα Αριστερά, η οποία στο όνοµα της βαριάς ιδεολογίας και του αριστερού παπισµού διέσπασε τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να κατατροπώνεται εκλογικά ακόµη και από την Αφροδίτη Λατινοπούλου. Τόση φασαρία και φωνή για να µετρηθούν µε τη Φωνή Λογικής της Λατινοπούλου. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώσει και ποσοστά σαν να µην έγινε καν διάσπαση, τότε να περιµένετε οσονούπω τη διάσπαση της Νέας Αριστεράς ώσπου να βρεθεί ο καθαρός και πούρος αριστερός που θα συµφωνεί µε τον εαυτό του. Αντε και µε τον Φίλη.
Διαβάστε επίσης
Η αισιοδοξία της Κουμουνδούρου, ο Παπανδρέου και ο στόχος της επόμενης μέρας
Ανατροπές σε μεγάλη δημοσκόπηση – Ποια κόμματα κάνουν την έκπληξη – Τα ποσοστά και οι έδρες
