Αγαπητό μου Μπερλινολόγιο, ημέρα 1η: 9/2: «Αγόρασα χρωμοσαμπουάν»_x000D_
Ο ΤΑΖ επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει χειρότερα από όλους. Τα «απαγορευμένα» ημερολόγια της κινηματογραφικής του ανταπόκρισης σε κρύες μέρες και χοτ ντογκ (ή ντοκ) νύχτες δεν διστάζουν να στάζουν ότι οι ταινίες ψεύτικα σου τάζουν._x000D_
Tα παιδιά εδώ στο Documento δεν με ξέρουν πολύ καιρό, αλλά για κάποιον λόγο που πρέπει να συζητήσουν με τον ψυχαναλυτή τους μου έχουν συμπάθεια και ελεγχόμενη λογοκριτική εμπιστοσύνη. Αυτό αφορά στην εμμονή κατάχρησης που έχω στον γραπτό μου λόγο σε λέξεις που αρχίζουν από μου…, που…, γαμ… και λοιπά. Νομίζω πως για αρχή δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, γιατί πιο ντεκαβλέ Βερολίνο δεν έχω ξαναζήσει. Αν ήμουν 18 χρόνων μπορεί να το έβλεπα αλλιώς, αλλά 18 δεν είμαι κι ας βάφω τα μαλλιά μου και ρουφάω την κοιλιά μου. Αντιθέτως, η πιάτσα στο Βερολίνο με ξέρει καλά. Κι όταν λέω πιάτσα εννοώ τόσο τους Έλληνες που έρχονται εδώ και αντί να εξερευνήσουν μια υπέροχη πόλη, πάνε και βλέπουν κινέζικες μαλακίες και το βράδυ πλακώνουν στέικς με προτηγανισμένς πατάτες ταγκιασμένες στο καμένο λάδι (πανάκριβο το Gendarmerie, αλλά στα McDonalds η πατάτα δεν βρομάει τόσο) και ζούνε όλοι εγκλωβισμένοι στην πάντα φριχτά τουριστική Ποντστάμερ Πλατς.
Εγώ εξ από ανέκαθεν, όπως λένε και οι γραμματιζούμενοι, ήμουνα πάντα πιο κωλόπαιδο και την έτρεχα ράλι την πόλη. Όμως από την αρχή φέτος κάτι βρομούσε ότι πάει στραβά ο γιαλός του ποταμού Σπρε. Πρώτη μου νύχτα στο Βερολίνο προχτές. Κατέβηκα από το αεροπλάνο και μπήκα στο ταξί με ένα βλέμμα πρωτόγνωρης απάθειας. Σαν να πήγαινα Παγκράτι στον οδοντίατρό μου. Φταίει η φθορά του χρόνου στην επαφή μου με την πόλη; Φταίει η φθορά της ίδιας της πόλης; Δεν ξέρω να σου πω, φίλε. Έχω δώσει κι έχω πάρει αίμα, σπέρμα, ιδρώτα και κινηματογραφικές εικόνες χρόνια εδώ πέρα. Αλλά φέτος, τίποτα, μια παγωμάρα σαν να με πήγαινες στο εκπτωτικό χωριό Μακάρθουρ τέτοιο να πάρω γόβες μποτίνια. Μου λένε φίλοι από την Αθήνα στο τηλέφωνο «έλα, μαλάκα, θα τα γαμήσεις πάλι όλα φέτος και περιμένουμε τις ανταποκρίσεις σου» που παρεμπιπτόντως δημοσιεύονται καθημερινά στο www.documentonews.gr. Tους απαντώ με απόλυτη ειλικρίνεια ότι «παιδιά, το αν θα βγω έξω σήμερα ή όχι δεν μου προκαλεί μεγαλύτερη αναστάτωση από το αν θα έρθω να πιω μαζί σας καφέ στο Παγκράτι».
Μπορεί όλα να ανατραπούν σε μια στιγμή κι αυτό εύχομαι μέσα μου, αλλά από την άλλη, μήπως έχουν δίκιο τελικά όσοι λένε πως η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο; Kαι μήπως η Αθήνα έχει πλέον καλύτερες τιμές από το Βερολίνο γιατί 2,50 ευρώ νερό εμφιαλωμένο σε μπαρ και υποχρεωτική γκαρνταρόμπα 1 ευρώ στο Tom’s, επειδή λέει μπορεί να κουβαλάω πάνω μου ναρκωτικά ή να κλέψω τους άλλους, πρώτη φορά μου συνέβη. Μιας και είπα Tom’s πριν πάω στα κινηματογραφικά, αδερφές όλου του κόσμου, ξεχάστε τη Νόλεντορφ Πλατς που ξέρατε ως gay στέκι.
Οι ατόφιοι Βερολινέζοι γελάνε με όσους πάνε εκεί για σεξοτουρισμό στα μαγαζιά με τα τεράστια υπόγεια dark rooms, τα κλουβιά και τις αλυσίδες. Μόνο αν είσαι εντελώς απελπισμένος ή πάνω από 40 ή Γιαπωνέζος, το κάνεις αυτό. Το Βερολίνο δεν λειτουργεί με κλαμπ, αλλά με πάρτι. Εκεί που είναι το πάρτι, εκεί θα είναι και ο κόσμος. Γι’ αυτό ίσως το κόκκινο χαλί της θεόκουλης σαν επιλογή ταινίας έναρξης «Django» δεν είχε κόσμο.
Γιατί δεν είχε πάρτι, μολονότι η ταινία είναι βιογραφία του θρυλικού τζαζίστα στο κατεχόμενο από τους ναζί Παρίσι που αρνείται να συμβιβαστεί. Προσεγμένη στην εντέλεια και με υπέροχα μουσικά κομμάτια και σκηνές και ατμόσφαιρα, καταλήγει δυστυχώς, παρά την καλή διάθεση, σε μια ακόμη επίπεδη βιογραφία τηλεοπτικών προδιαγραφών που παραθέτει ή μεγαλοποιεί γεγονότα για το πολιτικό χαμούρεμα όσον αφορά τους Ρομά, αλλά δεν σε παίρνει μαζί της συναισθηματικά. Και αυτή είναι η μεγάλη πουτανιά – δηθενιά που σιχαίνομαι στην Berlinale. To πρόγραμμά της και όλη η ατμόσφαιρα ήταν πάντα πολιτικοποιημένα και ευαισθητοποιημένα ‒ και πώς να μην είναι δηλαδή αν είσαι ένας λαός που πριν από μισό αιώνα έσφαξες το μισό πληθυσμό της Ευρώπης; Όμως αυτό μου κάνει ενοχική δηθενιά. Το να επιλέξεις δηλαδή μια συμπαθητική αλλά αντικειμενικά αξιοπρεπώς μέτρια ταινία για την γκλαμουράτη σου έναρξη μόνο και μόνο επειδή ο πρωταγωνιστής είναι Ρομά.
Ποτέ στα χρόνια που έρχομαι εδώ δεν είδα πιο άδειο το κόκκινο χαλί μπροστά από το Μπερλινάλε Παλάστ σε πρεμιέρα. Κάτι έρμοι εμμονικοί ήταν μόνο, ένας μαυρούλης με ένα πλακάτ που έλεγε «οι σιωνιστές φταίνε για όλα» και τριτοκλασάτοι σταρ που επειδή ούτε καν οι φωτογράφοι νοιάζονταν γι’ αυτούς, τραβούσαν σέλφι, μερικοί δε από αυτούς είχαν και αυτό το μαντζαφλάρι που βάζεις πάνω το κινητό σαν να είσαι ανάπηρος για να σε πάρει καλό πλάνο.
Aπό σταριλίκι κάτι ψόφια αλλά αγαπημένα γερασμένα, όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ, που προηγουμένως συνάντησε τη Μέρκελ για να πιούνε τσάι με βουδιστικά βότανα μιλώντας για το Θιβέτ (σοβαρολογώ),
ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Πολ Βερχόφεν, το μόνο αναγνωρίσιμο άτομο της κριτικής επιτροπής Μάγκι Τζίλενχααλ,
η Σεσίλ ντε Φρανς και κάτι στολισμένες γερμανοτσομπάνισσες που μαζί με τον εντελώς πλέον εκτός γενικώς (ότι κι αν σημαίνει το εκτός γενικώς) διευθυντή του φεστιβάλ Ντίτερ Γκόσλινγκ μας τα παπάριασαν για τον Τραμπ και το γενικότερο πολιτικοκοινωνικό μπάχαλο στον κόσμο. Μωρή, αν σε νοιάζει το μπάχαλο και είσαι ευαίσθητη δεν μου φοράς τουαλέτα εκατομμυρίων για να μου κάνεις δηλώσεις στο κόκκινο χαλί.
Του γκαβού το γυάλινο μάτι θυμίζει όλη η υπόθεση και τώρα που σας τα γράφω όλα αυτά είναι 5 παρά 20 και στις 9.00 έχω να δω κάτι που είναι ιαπωνικό, οπότε πρέπει να πλύνω τα δόντια μου για να μη βρομάω όταν χασμουριέμαι από τον ύπνο στην αίθουσα, αλλά το μεσημεράκι έχει «Trainspotting 2», κορίτσια, και σκάστε από τη ζήλια σας. Ελπίζω ως τότε να έχω προλάβει να ξυριστώ γιατί με περνάνε όλοι για αγριότεκνο, ενώ εγώ τους παίζω τη Βουγιουκλάκη και όλο αυτό σε γερμανική μετάφραση έχει ένα πρόβλημα.
YΓ.: Μα ούτε καν στο χαλί η Τζέιν Φόντα που με φότοσοπ δείχνει πόσο ουάου είναι η Loreal, επίσημος χορηγός του φεστιβάλ; Εκτός κι αν δεν την πιάνουν πια οι κρέμες και την απέσυραν από την εταιρεία ή την είδα και δεν τη γνώρισα. Απαντήσεις αύριο.
