Η αντιμετώπιση της πανδημίας σε καμιά περίπτωση δεν είναι παίξε γέλασε και όσοι δεν το αντιλήφθηκαν εγκαίρως πληρώνουν ακριβό τίμημα, όπως η γειτονική μας Ιταλία.
Κακά τα ψέματα: το κρίσιμο στοιχείο στη μάχη κατά του κορονοϊού είναι η κοινωνική ευθύνη που πρέπει να επιδεικνύουν οι κυβερνώντες, οι κοινωνικοί παράγοντες αλλά και εμείς οι απλοί πολίτες στο μέτρο που μας αφορά. Καμιά συνάντηση, καμιά άμεση επαφή, καμιά εκδήλωση δεν μπορεί να μετράει περισσότερο από την υγεία, τη δική μας, των κοντινών μας ανθρώπων αλλά και όλων όσοι ζουν γύρω μας, συγγενών και μη, φίλων και μη, γνωστών και μη.
Γι’ αυτό δεν είναι σωστός ο όρος «κοινωνική αποστασιοποίηση» που χρησιμοποιούν αρκετοί ειδικοί για να δείξουν την ανάγκη να μην υπάρξουν στενές επαφές και να περιοριστούν τα… σταγονίδια μετάδοσης του ιού. Γιατί αυτός ο όρος μπορεί να δείχνει την ανάγκη απόστασης από πρόσωπα και γεγονότα αλλά ταυτόχρονα υποδεικνύει ότι πρέπει να έχουμε μια «ουδέτερη» στάση και να μην «ταυτιζόμαστε με πρόσωπα και καταστάσεις».
Αλλά η ζωή δεν είναι παράσταση για να τη βλέπουμε «από μακριά» ούτε καταγραφή γεγονότων για να τα περιγράφουμε «αντικειμενικά». Αντίθετα, η ζωή μας και η ζωή των δικών μας και των γύρω μας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνουμε σε άλλους την προστασία της και να μην την παίρνουμε στα χέρια μας.
Είναι θέμα ευθύνης και επίσης είναι συμμετοχική, αλληλέγγυα προς όλους στάση ζωής να προστατευόμαστε και να προστατεύουμε τους συμπολίτες μας, είτε τους «πάμε» είτε όχι. Χρειαζόμαστε λοιπόν την απαραίτητη απόσταση αλλά όχι την αποστασιοποίηση. Και δεν χρειαζόμαστε την απομάκρυνση αλλά την αλληλεγγύη. Γιατί η πανδημία θα πολλαπλασιάσει τις συνέπειες της δεκάχρονης πολιτικής κρίσης και με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές δεν μπορεί να υπάρξει λύση.
