Το βιβλίο «Η έβδομη ήπειρος – 60 ταινίες για πάντα» του Δημήτρη Αθανίτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη.
Ο Δημήτρης Αθανίτης επιλέγει 60 ταινίες από 120 χρόνια κινηματογράφου και μας οδηγεί σε ένα μοναδικό ταξίδι μύησης στην πιο απαιτητική αλλά και πιο γενναιόδωρη τέχνη.
Ένα ταξίδι στην καρδιά του σινεμά, μέσα από τη ματιά ενός δημιουργού, που ανακαλύπτει άγνωστες ταινίες, ρίχνει απροσδόκητο φως σε γνωστά αριστουργήματα και αναδεικνύει τη μαγεία πίσω από πρόσωπα, εικόνες, ιστορίες.
Η έβδομη ήπειρος, η ήπειρος της κινηματογραφικής Τέχνης που συμπυκνώνει κάθε μορφή έκφρασης, ανοίγεται μπρος στα μάτια μας παρθένα, απροσδόκητη και εκθαμβωτικά αποκαλυπτική, σε ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν ένα γοητευτικό μυθιστόρημα με κομμένη ανάσα.
Ο Δημήτρης Αθανίτης είναι σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σινεμά και αρχιτεκτονική. Μέλος της Ευρωπαϊκής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Η πρόσφατη ταινία του Μήδεια (2022) χαρακτηρίστηκε σαν μια «σπάνια οπτική και ακουστική εμπειρία στο σινεμά σήμερα», ενώ η προηγούμενη Ιnvisible (2016) κέρδισε 16 διεθνή Βραβεία κι έχει παρουσιαστεί σε πάνω από 40 φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Η ταινία του 2000+1 Στιγμές (2001) επιλέχτηκε από τον Αυστραλό κριτικό Bill Mousoulis ανάμεσα στις 10 καλύτερες στον κόσμο για το 2001 στο Senses of Cinema.
Η πρώτη ταινία του Αντίο Βερολίνο (1994) κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ενώ η δεύτερη Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο (1997) ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο και κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας με τη Λένα Κιτσοπούλου. Άλλες ταινίες του: Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας (1999), Η Πόλη των Θαυμάτων (2005), Τρεις Μέρες Ευτυχίας (2012), Λαβύρινθος (2019).
Η εγκατάσταση του Πόλη Κρυμμένη/Athens Underground (2011), ανακατασκευή της εικόνας της πόλης, παρουσιάζεται συνεχώς σε μια σειρά από χώρους τέχνης.
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο
ΡΑΝ
Τα σύννεφα της μάχης καλύπτουν τον ήλιο, τα ατελείωτα βέλη σχηματίζουν ένα δικό τους ουράνιο τόξο, αμέτρητοι μικροί κεραυνοί οι πυροβολισμοί, το χώμα σκάβεται κάτω από τις οπλές των αλόγων. Οι ακόλουθοι πέφτουν μέχρι ενός, οι γυναίκες αυτοκτονούν.
Οι ανταύγειες των πυρών φωτίζουν τον μεγάλο άρχοντα, μόνο μέσα στην καταιγίδα από βέλη και σφαίρες. Στην καταιγίδα, που ο ίδιος έσπειρε.
Ήταν στο κυνήγι του αγριογούρουνου, που ο μεγάλος άρχοντας είδε κάτω από τον δυνατό ήλιο του μεσημεριού, εκείνο το περίεργο όνειρο. Ολομόναχος, περπατούσε σε μια ατελείωτη έρημο. Όταν ξύπνησε ταραγμένος, ένιωσε την ανάγκη να προχωρήσει χωρίς χρονοτριβή στις αποφάσεις που από καιρό γυρίζουν στο μυαλό του.
Μεσαιωνική Ιαπωνία. Ο μεγάλος άρχοντας Χιντετόρα, ανακοινώνει τη θέλησή του, να αποσυρθεί από την Αρχή του βασιλείου που έχτισε με πενήντα χρόνια πολέμου και χάους.
Οι γιοι του χαίρονται με την απόφαση του πατέρα τους. Ο τριτότοκος, που διαφωνεί, εξορίζεται. Ο μεγάλος άρχοντας αποσύρεται με μια μικρή ακολουθία στην ασφάλεια της αλαζονείας του.
Όμως οι γιοι του, είναι παιδιά της εποχής που ο ίδιος δημιούργησε χωρίς οίκτο και χωρίς έλεος. Είναι παιδιά του χάους και του πολέμου. Και δεν έχουν κανέναν οίκτο, κανένα έλεος για τον αδύναμο πια πατέρα. Αφού μόνος του άφησε τη δύναμη που είχε, τώρα πρέπει να εκμηδενισθεί τελείως.
Οι αγρότες διατάζονται να μην εφοδιάζουν την ακολουθία του. Έτσι ο άρχοντας αναγκάζεται να καταφύγει σε ένα από τα κάστρα του. Κι εκεί δέχεται την επίθεση του ίδιου του πρωτότοκου γιου του.
Όταν η σκόνη της μάχης καθίσει, ο μεγάλος άρχοντας Χιντετόρα, είναι πια μόνος. Αφήνεται να φύγει, μια και κανείς δεν τολμά να τον αγγίξει, αλλά δεν είναι πια αυτό που ήταν. Τώρα δεν είναι παρά ένα φάντασμα του εαυτού του. Σχεδόν τρελός, απότομα γερασμένος, ο άρχοντας περιπλανιέται στα λιβάδια της μεγάλης κοιλάδας.
Το όνειρό του είναι πια πραγματικότητα.
Ο Ακίρα Κουροσάβα επιστρέφει για μια ακόμη και τελευταία φορά στη μεσαιωνική Ιαπωνία και συνθέτει τη μεγαλύτερη, την πιο επική και πιο ολοκληρωμένη ταινία του,
γυρίζοντας ξανά σχεδόν αυτούσιες, ολόκληρες σκηνές από προηγούμενες δουλειές του.
Είναι ακριβώς αυτή η συμπύκνωση ενός έργου ζωής, που δίνει μια αίσθηση τελειότητας σε πολλές σκηνές και μαζί μια μοναδική πυκνότητα εικόνας και δράματος.
Αδυσώπητα πρόσωπα, πάντα σχηματικά όπως σε όλο το ασιατικό σινεμά, αλλά με το βάθος και το μέγεθος της τραγωδίας. Και για ακόμη μια φορά, η γυναίκα είναι η πηγή του κακού και θα τιμωρηθεί στην πιο αποτρόπαια εικόνα της ταινίας…
