Tις τελευταίες συγκλονιστικές στιγμές του πατρινού νευροχειρούργου Δημήτρη Κωνσταντίνου περιγράφει συντετριμμένος στην εφημερίδα “Πελοπόννησος” ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στις Άνδεις Παναγιώτης Κοτρωνάρος.
Η ελληνική 5μελής ομάδα ορειβατών από την Πάτρα, την Αθήνα και τη Φλώρινα ξεκίνησε στις 2 Ιανουαρίου από το πάρκο των Άνδεων στα 2.800 μέτρα υψόμετρο και ξεκίνησε η ανάβαση προς την Κομφλέντσια και τις επόμενες ημέρες προς την Πλάζα.
«Εκτός από έναν ορειβάτη της ομάδας μου, που εγκατέλειψε με εντολή γιατρού κι αποχώρησε με ελικόπτερο, όλοι οι άλλοι -και βέβαια αγέρωχος ο Δημήτρης Κωνσταντίνου- σταματήσαμε για εξοπλισμό, μουλάρια και βελτίωση του εγκλιματισμού μας» περιγράφει ο αρχηγός.
Στις 7 Ιανουαρίου ανέβηκαν όλοι στα 5.000 μέτρα στο 1ο Camp, προκειμένου να εφοδιαστούν με τρόφιμα και άλλα είδη.
«Πήγαμε, εγώ και ο Δημήτρης. Με ασύρματη επικοινωνία, πήραμε καλή πρόγνωση του καιρού. Από εκεί, για ακόμα πιο ψηλά, στο οροπέδιο Νίντο Ντεκόντε, ξέραμε πως ο ανθρώπινος οργανισμός αντέχει μέχρι τα 5.600μ. Φύγαμε στις 9 του μήνα, για να φτάσουμε δύο μέρες μετά. Είχαμε αποφασίσει ν’ ανεβούμε στην κορυφή, μετά από ακόμα 2 ημέρες»
Την περασμένη Κυριακή 14/1 επικρατούσαν καλές καιρικές συνθήκες. Ξεκινήσαμε στη 1 τα ξημερώματα για να φθάσουμε μέχρι τις 3 το μεσημέρι για να προλάβουμε να επιστρέψουμε» λέει ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος.
Στα 5.600μ., αποχωρεί κι άλλο μέλος της αποστολής και μένουν ο Π. Κοτρωνάρος, ο Αναστάσης Δημόπουλος από την Αθήνα και βέβαια ο Πατρινός Δημήτρης Κωνσταντίνου.Ο Δημόπουλος επιστρέφει λόγω υποθερμίας στην κατασκήνωση πριν το επόμενο κάμπ.
«Οι δυο μας, εγώ κι ο Δημήτρης, στις 4.15 τα ξημερώματα, φτάνουμε στο καμπ. Εκεί συναντήσαμε κι άλλους 15 ορειβάτες, από Αμερική, Ισπανία, Χιλή, Κορέα κ.ά. Είπαμε… δεν είμαστε και μόνοι μας.Είχε αρκετό χιόνι, σε σχέση με άλλες χρονιές. Άρεσε αυτό και στους δυο μας, γιατί είχε ξεχωριστό χαρακτήρα η διαδρομή μας. Τους προσπεράσαμε. Είχαμε ανοίξει τα βήματά μας, με προορισμό τα 6.100μ. Είχε αρκετά καλό καιρό και κάναμε και οικονομία δυνάμεων. Μας περίμενε μία μικρή στάση στις 12 το μεσημέρι. Εκεί φάγαμε κάτι και πήραμε ζεστό τσάι. Ο Δημήτρης ξεκίνησε πρώτος. Είχε ενθουσιασμό, αισιοδοξία γι’ αυτό που έκανε. Το ζούσε, γιατί του άρεσε και το έδειχνε. Θα πάμε. Ξεκινάω εγώ… μου είπε κι έφυγε», μας λέει και υπογραμμίζει: «Ενας άνθρωπος καταβεβλημένος, συνήθως καθυστερεί. Ο Δημήτρης έδειχνε να έχει πάρει πολύ τα πάνω του»!
Όπως περιγράφει ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος, ο καιρός γύρω στις 2.30 το μεσημέρι συννέφιασε και οι δυο ορειβάτες έπρεπε να επισπεύσουν.
«Τότε, του είπα: ”Δημήτρη, μ’ αυτόν τον καιρό δεν θα προλάβουμε”. Μου απάντησε ότι θα προχωρήσει, με τον δικό του ρυθμό. Τον άφησα για λίγο, πήγα στην κορυφή κι άφησα ένα κουτί για την ειρήνη, έβγαλα μια φωτογραφία και γύρισα. Οταν επέστρεψα στα 6.900 μ. του είπα πάλι. Δημήτρη συγχαρητήρια, αλλά ο καιρός δεν βοηθάει. Τότε ήταν που μου είπε. Ναι, εντάξει. Είμαι ευχαριστημένος», μας περιγράφει συγκινημένος.
Αμέσως μετά ξεκινά η επιστροφή, πίσω από τους άλλους 15 ορειβάτες που επίσης κατέβαιναν το βουνό. Ο Δημήτρης Κωνσταντίνου είναι 3-4 βήματα μπροστά από τον Κοτρωνάρο.
«Ενώ προχωρούσε, δίχως να δείχνει κάτι να τον ενοχλεί, τον βλέπω να κάνει κάτι σαν 8άρι, να χάνει την ισορροπία του και να πέφτει. Πίστεψα ότι μπερδεύτηκε, ότι κάπου σκάλωσε. Τον ρώτησα αμέσως… πώς είναι. Ο Δημήτρης σηκώθηκε, έκανε ένα βήμα και ξαναέπεσε στο χιόνι, στην άκρη. Ακούμπησε σ’ έναν βράχο. Και πάλι τον ρώτησα, αν είναι καλά. Αυτή τη φορά δεν μου απάντησε. ”Είσαι καλά;” του ξαναείπα, αλλά τίποτα, σιωπή. Του έβγαλα τα γυαλιά και είδα πως είχαν γυρίσει τα μάτια του. Τότε έβγαλε έναν βρόγχο και πέθανε ακαριαία» .
Ο αρχηγός αμέσως απευθύνεται στους άλλους προπορευόμενους ξένους ορειβάτες και τους ζητά βοήθεια, για το φίλο του. «Μάλλον δεν ανταποκρίθηκαν γιατί φοβήθηκαν τον καιρό και εκτίμησαν πως δεν είχαν χρόνο» μας εξηγεί, και με παράπονο λέει: «Ηταν άσχημο. Ούτε ορειβάτες, ούτε οδηγοί Αργεντίνοι. Εμεινα μόνος μου».
Ο Π. Κοτρωνάρος, επί 20 λεπτά προσπαθεί μήπως και καταφέρει να επαναφέρει τον φίλο του, κάνοντάς του τεχνικές αναπνοές και συνεχείς μαλάξεις, αλλά μάταια.
Ο καιρός χειροτέρευε, άρχισε να χιονίζει και να τους κουκουλώνει.
«Η κατάσταση δεν έβγαζε πουθενά. Δεν μπορούσε να μείνει στη ζωή. Προσπάθησα, τουλάχιστον να τον σύρω σε πιο ασφαλές μέρος. Το έκανα. Αποφάσισα να τον αφήσω στα 6.900. Δεν γινόταν άλλο» λέει με εμφατικό τρόπο.
Συντετριμμένος, ξεκινά την κατάβαση, για να δηλώσει το συμβάν. Ομως είχαν ειδοποιήσει οι άλλοι. Ελικόπτερο δεν σηκωνόταν λόγω καιρού. Αρχισαν να ψάχνουν αλλά η αστυνομία, η πρεσβεία είπε πως πρέπει να γίνει η παραλαβή της σορού βάσει πρωτοκόλλου. Επικοινώνησε με την Ελλάδα για να πει ότι οι άλλοι όλοι είναι καλά. Ακολούθησαν καταθέσεις στη Μεντόζα και η διαδικασία μόλις άρχιζε.
Σύμφωνα με τα όσα μεταφέρει ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος πρέπει να γίνει πρώτα η δικαστική έρευνα, ενώ η αστυνομία δεν του επιτρέπει συμμετοχή στην αναζήτηση του νεκρού.
«Ελπίζω να σεβαστούν οι αρχές την επιθυμία της οικογένειάς του, όπως μου τη μετέφεραν. Είμαι έτοιμος και ξεκούραστος, να πάω να πάρω τον φίλο μου. Πιέζει και η πρεσβεία για επίσπευση και συμμετοχή μου, ως παρατηρητή», μας λέει με ένταση στη φωνή του.
Αύριο αναμένεται να ξεκινήσουν οι διαδικασίες μεταφοράς της σορού ενώ ο επαναπατρισμός δεν πρόκειται να τελειώσει σε λιγότερο από ένα 10ημερο.
«Είναι δική μου υποχρέωση. Το έχω υποσχεθεί και στην Ασπασία. Δεν φεύγω, αν δεν τον πάρω. Μοιραζόμασταν ένα ποτήρι νερό, στα δύο. Ηταν πολύ μεγάλο του όνειρο να έρθει εδώ. Το περίμενε 7-8 χρόνια. Με ρωτούσε συνεχώς και όταν το ανακοίνωσα ήταν ο πρώτος που με πήρε. Είχε εξειδίκευση στην Ιατρική Βουνού, εισηγητής σε μεταπτυχιακό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και μόνο που θα τον είχαμε, ως γιατρό, νιώθαμε ασφάλεια. Ηταν καλά εκπαιδευμένος σε μεγάλα βουνά.
Ηταν πάντα ένθερμος και ο δυνατός κρίκος της ομάδας», κλείνει ο άνθρωπος που τον έζησε και στα χέρια ξεψύχησε ο Δημήτρης Κωνσταντίνου.
Πηγή thebest.gr , Πελοπόννησος
