Αποτελεί αναμφισβήτητα μεγάλο πλήγμα και τεράστια πολιτιστική, πολιτική και κοινωνική οπισθοδρόμηση, η επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και η ανάληψη της εξουσίας. Συντελείται έτσι, μια νέα ανθρωπιστική κρίση με κύματα προσφύγων και σε αυτό απαιτείται μια στοχευμένη και υπεύθυνη πολιτική από όλες τις χώρες που υποδέχονται προσφυγικά κύματα. Σε αυτό, υποχρεούται η Ευρωπαϊκή ένωση να δράσει σύμφωνα το διεθνές δίκαιο και τη συνθήκη της Γενεύης, για αναλογική και ισομερή κατανομή των προσφύγων .Βέβαια είναι λυπηρό και απολύτως απογοητευτικό ότι η ελληνική κυβέρνηση τάχθηκε και πάλι με τις πιο ακραίες φωνές και ξανακούστηκαν λόγια και φράσεις που μας ξαναθυμίζουν το 2015.
Βλέπουμε ξανά, ότι δεν επιλέγει κάποιος από μόνος του να έλθει στην χώρα μας και να μας “αλλοιώσει”, όπως ανόητα λέγεται από ακροδεξιούς και αναίσθητους, αλλά οι συνθήκες και οι δυσμενείς καταστάσεις -πόλεμος, αλλαγή πολιτικού καθεστώτος-, αναγκάζουν τον πληθυσμό να ψάχνει σωτηρία. Οι εικόνες, απίστευτου συνωστισμού στους δρόμους που οδηγούν στο διεθνές αεροδρόμιο της πόλης, οι αναφορές για μικρά παιδιά που έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους, οι ανθρώπινες απώλειες περιμετρικά του αεροδρομίου, δείχνουν φόβο και απόγνωση.
Μόνο έτσι, οφείλουμε ως χώρα να το βλέπουμε ,μιας και γνωρίζουμε από προσφυγιά καλά και την έχουμε νοιώσει στο πετσί μας. Όλα τα άλλα σπέρνουν μίσος και ρατσιστικό δηλητήριο, που χρησιμοποιείται για μικροπολιτική, αποπροσανατολισμό και εικόνες μπροστά σε φράκτες που θα μας προφυλάξουν από γυναικόπαιδα. Κάπως έτσι, χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση το δράμα της προσφυγιάς των Αφγανών, για να ξεχαστεί η πανωλεθρία τους από τις πυρκαγιές και η παταγώδη αποτυχία του επιτελικού κράτους των αρίστων.
Κατά την άποψη μου, είναι πολύ σοβαρό ότι τίθενται σε κίνδυνο και αμφισβήτηση θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα των γυναικών, των παιδιών, των μειονοτήτων και των ευάλωτων ομάδων.
Σε μια εποχή όπου βλέπουμε πολλά ακραία και αποκρουστικά γεγονότα ,τα οποία αποδεικνύουν ότι ολισθαίνουμε ανησυχητικά ως κοινωνία και καταπατούνται θεμελιωμένα δικαιώματα και ελευθερίες , η κάθε μορφή διάκρισης και κατάχρησης πρέπει να αποτραπεί. Όλο και πιο συχνά μαθαίνουμε για κάποια γυναικοκτονία ή για κάποια μορφή βίας εναντίον γυναικών, το βλέπουμε και το καταλαβαίνουμε πια ότι όλα αυτά είναι θέμα νοοτροπίας, παιδείας και πολιτικής. Έχουν ,γίνει αγώνες για να κατακτηθούν τα αυτονόητα και δυστυχώς ως κοινωνία γενικότερα τείνουμε σε μια οπισθοδρόμηση που φοβίζει.
Πολύ δε ,περισσότερο όταν αναφερόμαστε στους Ταλιμπάν ,με τις γνωστές απόψεις τους για την γυναίκα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Είναι δύσκολη και σε συνεχή κίνδυνο, η θέση της γυναίκας και ανεξάρτητα από κάποιες δηλώσεις που επιχειρούν να προβάλουν ένα μετριοπαθές πρόσωπο, γνωρίζουμε ότι οι Ταλιμπάν δηλώνουν πίστη στη Σαρία και σε αυτό το πλαίσιο και μόνο, μιλούν για τα δικαιώματα των γυναικών. Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους ,τα δικαιώματα των γυναικών θα γίνουν σεβαστά, «στα όρια που θέτει η σαρία» και ότι «θα έχουν δικαιώματα εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα αρκεί να σέβονται το Ισλάμ και τη Σαρία». Αξίζει να θυμηθούμε μόνο ότι με το προηγούμενο καθεστώς των Ταλιμπάν, οι γυναίκες μπορούσαν να πηγαίνουν σχολείο μέχρι την ηλικία των 12 ετών.
Η Θέση της γυναίκας τίθεται και πάλι σε αμφισβήτηση και μαύρες εποχές ξανάρχονται στο προσκήνιο. Είναι φυσικό να νοιώθουν ότι δεν έχουν ζωή στο τόπο τους γιατί τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Ο Δρόμος της φυγής φαντάζει μονόδρομος και ανηφορικός.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
