Μαρκουτσοφόρους μας έλεγαν οι «συνάδελφοι» δημοσιογράφοι των εφημερίδων εμάς τη γενιά που στήσαμε την ιδιωτική τηλεόραση στα πόδια της , στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Εμάς όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, τα καινούργια τότε κανάλια Mega και ΑΝΤ1, μας έβαλαν στο ΙΚΑ.
Για την ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) όμως δεν ήμασταν δημοσιογράφοι. Και για πολλούς συναδέλφους. Έτσι μας αντιμετώπιζαν ακόμα και όταν βρισκόμασταν όλοι μαζί για να καλύψουμε κάποιο ρεπορτάζ. Μια χαρά όμως κλέβανε τη δουλειά μας όταν πηγαίναμε κάπου να καλύψουμε κάποιο θέμα και αντέγραφαν το ρεπορτάζ μας από το δελτίο των 8. (τότε δεν υπήρχε copy paste. Κόπιαζαν να κλέψουν! Έπρεπε να βάλουν το βίντεο να γράφει το δελτίο, και μετά να κάνουν απομαγνητοφώνηση. Μετά να δουλέψουν το κείμενο, και μερικοί είχαν το θράσος να το υπογράφουν κιόλας).
Εμείς, με το μαρκούτσι στο χέρι δουλεύαμε από το χάραμα μέχρι το δελτίο των 8, και πολλές φορές και μετά μέσα στη νύχτα.
Κάναμε ρεπορτάζ, όπως και οι συνάδελφοι των εφημερίδων. Αλλά γι’ αυτούς δημοσιογράφοι δεν ήμασταν. Την ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι δημοσιογράφοι των ραδιοφωνικών σταθμών.
Η αθλιότητα των συνδικαλιστών της ΕΣΗΕΑ κράτησε πολλά χρόνια μέχρι που τελικά από ανειδίκευτοι εργάτες στο ΙΚΑ, δώσαμε εξετάσεις και μπήκαμε στην ΕΣΗΕΑ και το μαρκουτσοφόροι ξεχάστηκε ,και γίναμε «των ηλεκτρονικών μέσων».
Εξετάσεις για να μπεις στο συνδικαλιστικό σου όργανο: Ένα χουντικό κατάλοιπο στο οποίο βολεύτηκαν αναπαυτικά, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι.
Και τώρα, που τα ηλεκτρονικά μέσα είναι μιλιούνια, πάλι η ΕΣΗΕΑ, με άλλη σύνθεση φυσικά αλλά με τον ίδιο ιδρυματισμό, και μεγαλοϊδεατισμό που επικρατούσε στα κιμπάρικα 90’s, με τις παχιές αγελάδες που διάφοροι δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές άρμεγαν από παντού, τους «δικτυωτούς» δεν τους αναγνωρίζουν ως δημοσιογράφους.
Δικτυωτούς. Έτσι θα λέω τους δημοσιογράφους του διαδικτύου!
«Εμάς» δηλαδή που γράφουμε ειδήσεις, κάνουμε ρεπορτάζ , κλέβουμε (ναι συμβαίνει κι αυτό – εύκολα τώρα με το copy-paste του πληκτρολογίου) και σερβίρουμε ενημέρωση σε χρόνους dt (με τα καλά και τα ολέθρια αποτελέσματα μερικές φορές) δεν μας θεωρεί η ΕΣΗΕΑ δημοσιογράφους.
Από την ΕΣΗΕΑ των 90’s στην ΕΣΗΕΑ των 00’s έχουν αλλάξει πρόσωπα και κυβερνήσεις. Μέλη της ΕΣΗΕΑ έγιναν υπουργοί , και πολλοί περισσότεροι έγιναν βουλευτές.
Αλλά οι δημοσιογράφοι που έχουν πολύ ψηλά τον αμανέ και νομίζουν ότι κάνουν κάτι πιο σημαντικό από τους άλλους ανθρώπους που αγωνίζονται για να κάνουν καλά τη δουλειά τους νοιάζονται μόνο να διατηρήσουν μια αίγλη που κάποτε είχε το επάγγελμά τους, οφίτσια, προνόμια και άλλα ελιτίστικα και σα γριές ξεπεσμένες αριστοκράτισσες, κακκιασμένες με λερά φορέματα δεν αντέχουν τους νέους ανθρώπους και δεν μπορούν να τους «θεωρήσουν» του επιπέδου τους.
Σίγουρα κάποιοι είναι τεχνοφοβικοί! Και αγράμματοι! (Γιατί το 2017 όποιος δεν ξέρει να δουλεύει στο διαδίκτυο είναι αγράμματος!)
Γι’ αυτό και δεν έκαναν ποτέ το απλό απλούστατο: Όποιος προσφέρει δημοσιογραφική εργασία αυτομάτως είναι μέλος της Ένωσης και επίσης αυτομάτως ο εργοδότης του οφείλει να καταβάλει κρατήσεις στο ταμείο των δημοσιογράφων.
Το ξέρετε ότι ο κάθε δημοσιογράφος αν δεν γίνει μέλος της ΕΣΗΕΑ δεν έχει περίθαλψη στο ταμείο των Δημοσιογράφων;
Το ξέρετε ότι οι εργοδότες στα ΜΜΕ δεν πληρώνουν εισφορές για τους εργαζόμενους σε αυτά;
Οι ιδρυματικά συμπλεγματικοί συνδικαλιστές δεν ανανέωσαν ποτέ το καταστατικό που τόσο εξυπηρέτησε ένα κλειστό κλαμπ προνομιούχων, νομίζοντας ότι έτσι θα παραμείνουν αλώβητοι και «καθαροί».
Οι μαρκουτσοφόροι που μπήκαν στην ΕΣΗΕΑ και ξέχασαν τα υποτιμητικά λόγια που άκουγαν από τους δεινόσαυρους κονδυλοφόρους και τώρα κάθονται άπραγοι απέναντι στους δικτυωτούς!
Αλλά όταν διαλύονται συνεδριάσεις της ΕΣΗΕΑ γιατί δεν υπήρχε θέση παρκινγκ για κάποιον εκλεγμένο προύχοντα, αντί να ασχολούνται με την αδήλωτη εργασία, τα μπλοκάκια, τις συνθήκες γαλέρας (τι έκφραση κι αυτή…), το μητρώο, τους ανέργους που δεν έχουν καν τα ίδια δικαιώματα στον ΟΑΕΔ με έναν άνεργο μπογιατζή, πωλητή κλπ, τι να περιμένεις!
Τι να περιμένεις από ένα σωματείο που επί παχέων αγελάδων έδινε «δάνεια» σε γνωστούς και φίλους και σήμερα στις ορδές των ανέργων δίνει ένα κουτί με λάδι, μακαρόνια, και ροβύθια που παίρνει από την εκκλησία.
Τι να περιμένεις από ένα σωματείο που κατά καιρούς έχει κάνει μέλη του γκόμενους και γκόμενες μεγαλόσχημων αλλά άφηνε απ’ έξω συντάκτες που μάτωναν στο πεζοδρόμιο.
Σε λίγα χρόνια, δεν ξέρω πώς θα είναι ο «τύπος», μπορεί μετά τους δικτυωτούς να έρθει μια άλλη γενιά δημοσιογράφων που θα υπηρετεί τα μέσα που θα έχει επιβάλλει η τεχνολογία του μέλλοντος και να τους έχουν κι αυτούς στην απ’ έξω για να μη μολύνουν το «κλαμπ».
Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει.
Ναι υπήρχαν και φωτεινές εξαιρέσεις, δεν ήταν όλοι οι συνδικαλιστές άθλιοι και βολεψάκηδες και ζαμανφουτίστες.
Όλοι πάντως είναι αποτυχημένοι!
Πάντα αργούσαν να δουν το μέλλον. Οι επαγγελματίες που υποτίθεται ότι αφουγκράζονταν την κοινή γνώμη.
Δεν πήραν χαμπάρι τι έρχεται. Και τώρα που «το μέλλον είναι ήδη εδώ» κοιμούνται και μαλώνουν σαν κάτι κυράτσες στην ουρά για τις προσφορές στο σούπερ μάρκετ – ποια θα προλάβει να αρπάξει περισσότερα!
Λυπάμαι που είμαι μέλος αυτού του κλαμπ, και περισσότερο λυπάμαι που δεν έχω κάνει ό,τι μπορούσα να το αλλάξω. Η ψήφος μου δεν ήταν ποτέ αρκετή.
Και βεβαίως δεν είμαι με αυτούς τους που θέλουν την ΕΣΗΕΑ να διαλυθεί και να κάνουν μια άλλη (από τα ίδια και …βλέπουμε).
Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να γίνει το επαγγελματικό σωματείο όλων των δημοσιογράφων είτε δουλεύουν με μολύβι, με καλέμι, με μικρόφωνο, με Mp3, με keyboard.
Έτσι όταν θα ξανακάνει απεργία, ο κόσμος θα χάσει το αγαθό της ενημέρωσης και από τις οθόνες της τηλεόρασης, και από τις εφημερίδες, και από το τάμπλετ, το κινητό και τον υπολογιστή του.
(ακόμη δεν έχουν καταλάβει δε, ότι σε μια απεργία πρέπει την ίδια μέρα να μην υπάρχει ενημέρωση και για να γίνει αυτό το απλό πρέπει οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες να απεργήσουν μια μέρα πριν τα ηλεκτρονικά μέσα – Μιλάμε θέλει ντοκτορά κι απάνω για να το πιάσεις). Αντιθέτως τώρα λέει απεργία την τάδε μέρα και συμβαίνει το εξης: Τη μέρα της απεργίας βγαίνουν οι εφημερίδες, αλλά δεν βγαίνουν εκπομπές και δελτία και την επόμενη της απεργίας βγαίνουν δελτία και εκπομπές αλλά δε βγαίνουν εφημερίδες!!!
Γιατί η δύναμη των δημοσιογράφων είναι ο κόσμος κι όχι η ελίτ! Για τον κόσμο κάνουμε ρεπορτάζ. (Μην κοιτάς που έχουν μπλέξει οι έννοιες «Δημόσιες σχέσεις»/Ρεπορτάζ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα!)