Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη. Αυτή η μέρα γιορτάζεται σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.
Από τότε μέχρι σήμερα λίγοι γνωρίζουν τι ακριβώς γιορτάζουμε αυτή τη μέρα, γιατί έχει χαθεί το πραγματικό μήνυμα και έχει περιοριστεί σε μια εμπορική γιορτή ανάλογη με αυτή του Αγίου Βαλεντίνου και την γιορτή της Μητέρας. Ενώ λοιπόν αυτή η μέρα, υπενθυμίζει κατακτήσεις και αγώνες των γυναικών ,ζούμε στην χώρα μας μια απόλυτη οπισθοδρόμηση όπου αναβιώνει η πατριαρχία που σκοτώνει, βιάζει, υποτιμά την γυναίκα. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι υπήρχε και υπάρχει έντονη ανισότητα μεταξύ των φύλων σε όλους τους τομείς στον εργασιακό , στον τρόπο πού παρουσιάζουν τις γυναίκες στις εκπομπές στην τηλεόραση και στις διαφημίσεις. Επιπλέον οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας με τα συνεχόμενα κλεισίματα της κοινωνικής και επαγγελματικής δραστηριότητας, εκτόξευσαν φαινόμενα έμφυλης βίας και οικονομικής ανασφάλειας. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό «The Lancet», Το μεγαλύτερο και πιο επίμονο χάσμα εντοπίστηκε στην απασχόληση με το 26% των γυναικών να αναφέρουν ότι έχασαν την εργασία τους λόγω της πανδημίας, έναντι 20% των ανδρών».
Το πιο φοβερό όμως που συμβαίνει είναι οι γυναικοκτονίες ,που μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό,17 γυναίκες χάθηκαν από χέρι «συντρόφων», μόνο το 2021.Στην πλειοψηφία, είναι περιπτώσεις που προϋπήρχε βία, που απειλούνταν, φοβόταν και είχαν συνηθίσει να ζουν μέσα στον φόβο. Γυναίκες που δεν μιλούσαν ή μιλούσαν και κανείς δεν τις άκουγε και αυτό επιβεβαιώνεται από τις δηλώσεις συγγενών και γειτόνων μετά το κακό και τον χαμό. Δυστυχώς, πολλές γυναίκες μπορεί να ζούσαν, αν ως κοινωνία κοιτούσαμε δίπλα και δεν κλείναμε αυτιά και μάτια ασχολούμενοι μόνο με τον εαυτό μας. Τουλάχιστον αυτά τα αποτρόπαια γεγονότα έχουν αφυπνίσει κόσμο και έχουν ανοίξει στόματα που φοβόταν και αυτό είναι ένα βήμα. Βλέπουμε επίσης ,να επανέρχονται στο προσκήνιο συμπεριφορές που νομίζαμε ότι είχαν εκλείψει, νοιώθουμε ότι ίσως να είχαμε μια πλάνα εικόνα για το τι συμβαίνει πραγματικά και συνολικά τι αποδέχεται η κοινωνία. Είναι ντροπιαστικά όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και έχουν να κάνουν με χειριστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές ανδρών σε εργασιακούς -και όχι μόνο-χώρους, που έχουν «ψωνιστεί», από τη εξουσία που διαθέτουν και φέρονται με απρεπή λόγο , χυδαία συμπεριφορά μέχρι και βιασμούς .Μαθαίνουμε φρικιαστικά πράγματα που έχουν συμβεί σε γυναίκες που δεν είναι κλεισμένες και απομονωμένες, αλλά αντίθετα βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας.
Συνειδητοποιήσαμε, ως γυναίκες αρχικά αλλά και ως πολίτες γενικότερα ότι οι κακοποιητικές συμπεριφορές είναι θέμα νοοτροπίας, παιδείας και αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που κρύβει, αγνοεί και υποτιμά. Οφείλουμε, όλες και όλοι προκειμένου να έχουμε μια υγιή κοινωνία να μην δεχόμαστε και να μην ανεχόμαστε. Είμαστε υποχρεωμένες-οι, να μην αφήνουμε καμία γυναίκα να νοιώθει μόνη και να βάλουμε φρένο σε μια άρρωστη κατάσταση που έχει ξεφύγει και σε μια χώρα που κυριαρχεί η βία και η εγκληματικότητα.
Για να γιορτάζουμε ουσιαστικά, την Ημέρα της Γυναίκας, να μην αφήσουμε να πάνε χαμένοι οι αγώνες και τα κεκτημένα!
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
