Τους εκατοντάδες χιλιάδες Πακιστανούς στην Ελλάδα τούς συναντά κανείς παντού: στα φανάρια, τα βενζινάδικα, στις λάντζες των σουβλατζίδικων, ακόμη και στις βρόμικες και επικίνδυνες δουλειές μεγάλων επιχειρήσεων (παλαιότερα ήταν τα δωρεάν υποψήφια θύματα στις δολοφονικές αμμοβολές των ναυπηγείων και όχι μόνο…).
Στην Ελλάδα υπάρχουν οικονομικοί μετανάστες από το Πακιστάν από τη δεκαετία του ’70. Και όμως το Πακιστάν έχει μηνιαίους μισθούς 20 δολαρίων για όσους έχουν δουλειά στα επικίνδυνα πολλές φορές εργοστάσια των πολυεθνικών (ποιος δεν θυμάται την τεράστια μόλυνση από το εργοστάσιο της Union Carbide στην Ινδία με τα χιλιάδες θύματα;). Τα ίδια 20 δολάρια πλήρωναν και τους ειδικευμένους Βούλγαρους εργαζομένους τη δεκαετία του ’90.
Και Βούλγαρους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες έχουμε και στην Ελλάδα. Το γιατί είναι αυτονόητο. Περισσότερα βγάζει ένας Πακιστανός καθαρίζοντας τζάμια στα φανάρια παρά δουλεύοντας ως μισθωτός στις ελεύθερες ζώνες απασχόλησης στο Πακιστάν. Αν βρει και δουλειά στην Ελλάδα, ε τότε ποιος στη χάρη του…
Αυτό το φοβερό μοντέλο των ελεύθερων ζωνών «ονειρεύονται» για τους συμπατριώτες τους οι κ. Βρούτσης και Γεωργιάδης. Και τα ιδεολογικά φληναφήματα περί πληθωρισμού τύπου Ζιμπάμπουε (ο Μαδούρο και η Βενεζουέλα τους ξέφυγαν ή ετοιμάζονται να τον αναγνωρίσουν κανονικά;) σε μια χώρα με αποπληθωρισμό και συνεχή μείωση της ζήτησης για βασικά είδη (τρόφιμα, ένδυση, υπόδηση) έχει κάνει πανεπιστημιακούς και ειδικούς να καγχάζουν.
Αν η μείωση των μισθών ήταν το «φάρμακο» όταν ο Βρούτσης το 2012-13 μείωνε τον βασικό κατά 22% και καταργούσε τις συλλογικές συμβάσεις σε μια νύχτα, τότε η οικονομία θα είχε απογειωθεί εδώ και χρόνια. Αλλά…
