Για τα θύματα μαζικής βίας σε όλο τον πλανήτη, η προσέλκυση της προσοχής των ξένων μέσων ενημέρωσης μπορεί να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Αυτή τη στιγμή, οι Παλαιστίνιοι ρεπόρτερ ρισκάρουν τη ζωή τους σε καθημερινή βάση για να κρατήσουν τα μάτια του κόσμου ανοικτά μπροστά στο μαρτύριο της Γάζας.
Ακόμη, η διεθνής κάλυψη είναι ζωτικής σημασίας για τη λήψη ανθρωπιστικής βοήθειας, την διαμόρφωση κινημάτων διαμαρτυρίας και την άσκηση πολιτικής πίεσης στο Ισραήλ και τους συμμάχους του.
Η ισραηλινή κυβέρνηση γνωρίζει τη δύναμη του ρεπορτάζ στην επηρεασμό της κοινής γνώμης και συνεχίζει να παρεμποδίζει την κάλυψη του πολέμου, ενώ φέρεται να έχει βάλει στο στόχαστρο τους δημοσιογράφους.
Ταυτόχρονα, επικεντρώνει τις προσπάθειές της στο να μετατοπίσει το ενδιαφέρον του κόσμου στις λεπτομέρειες της επίθεσης της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, προκειμένου να λάβει συμπάθεια για τον πόλεμο που διεξάγει σε βάρος του άμαχου πληθυσμού στη Γάζα, αναφέρει το Conversation.
Σύμφωνα με έρευνα του Conversation, ο αγώνας για διεθνή προσοχή και συμπόνια έχει μακρά ιστορία. Ήδη τον 17ο αιώνα, οι καταπιεσμένες μειονότητες στην Ευρώπη βρήκαν ότι το τυπογραφείο ήταν ένας ισχυρός σύμμαχος στα δεινά τους.
Έτσι βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα δύσκολο ερώτημα, το οποίο απασχολεί τον κόσμο μέχρι σήμερα: Πώς μπορεί κανείς να κάνει τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν για τα προβλήματα που υπάρχουν πολύ μακριά από αυτούς;
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ανέπτυξαν για πρώτη φορά μια παράδοση ενασχόλησης με τα βάσανα των ανθρώπων σε μακρινά μέρη μετά την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση, μια εποχή ακραίας θρησκευτικής πόλωσης κυρίως μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών.
Για να καταπολεμήσουν αυτόν τον κατακερματισμό, πολλά κράτη καταδίωξαν βίαια θρησκευόμενους αντιφρονούντες, προκαλώντας τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων Προτεσταντών, Καθολικών, Αναβαπτιστών, Εβραίων και Μουσουλμάνων.
Αιώνες πριν από τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες του 1951, αυτοί οι πρόσφυγες δεν είχαν σχεδόν κανένα δικαίωμα. Για να επιβιώσουν, εξαρτιόνταν από τη φιλανθρωπία και τη φιλοξενία συγγενών σε άλλα μέρη της Ευρώπης.
Οι ξεριζωμένες μειονότητες συχνά έστελναν αντιπροσώπους με γραπτές μαρτυρίες για να ευαισθητοποιήσουν τους πιθανούς συμμάχους σχετικά με την κατάστασή τους. Αρχικά, αυτό το λόμπι για υποστήριξη μόχλευσε τις καθιερωμένες, εχθρικές θρησκευτικές διαιρέσεις για να συγκεντρώσει τους ομοπίστους. Ως εκ τούτου, έτειναν να αναμειγνύουν τις ιστορίες βίας τους με μαχητική θρησκευτική ρητορική.
Πρακτικές όπως αυτές άλλαξαν σταδιακά με την άνοδο των μέσων ενημέρωσης τον 17ο αιώνα. Καθώς οι καταναλωτικές ειδήσεις διαδόθηκαν στην Ευρώπη, ορισμένες διωκόμενες ομάδες συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να κλιμακώσουν τις εκστρατείες τους για αλληλεγγύη δημοσιεύοντας τις ιστορίες τους ως φυλλάδια.
Η μετάβαση στην εκτύπωση απαιτούσε από τους εκτοπισμένους να επαναξιολογήσουν τις στρατηγικές τους, καθώς έπρεπε τώρα να σκεφτούν πιο προσεκτικά το κοινό που αναπόφευκτα θα προσέγγιζαν.
Σε ένα θυελλώδες πολιτικό τοπίο που χαρακτηρίζεται από θρησκευτικές εντάσεις, ασταθείς συμμαχίες και αδιάκοπο πόλεμο, ο ασφαλέστερος τρόπος για να προσελκύσουν την υποστήριξη του κοινού ήταν να επισημάνουν τα βάσανά σας χωρίς να στοχεύσουν άλλες θρησκευτικές ομάδες.
Ως εκ τούτου, οι μειονότητες που έπεσαν θύματα βίας και οι υποστηρικτές τους απέφευγαν όλο και περισσότερο να πλαισιώνουν τις κακουχίες τους με θρησκευτικά πολωτικούς όρους. Αντίθετα, υιοθέτησαν μια πιο καθολική ρητορική συμπόνιας, κάνοντας έκκληση στο κράτος δικαίου και μια αίσθηση κοινής ανθρωπιάς. Αυτή η αλλαγή στη ρητορική θα επέτρεπε τελικά στην ανθρωπιστική δέσμευση να ξεπεράσει τις θρησκευτικές διαιρέσεις από τις οποίες είχε προκύψει.
Το παράδειγμα των Βαλδένσιων
Ορισμένες από αυτές τις διαφημιστικές εκστρατείες είχαν σαρωτικά πολιτικά αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Βαλδένσιων, μια προτεσταντική μειονότητα στη Σαβοΐα που υπέστη σφαγή με θρησκευτικά κίνητρα το 1655 με εντολή του Δούκα της Σαβοΐας.
Μετά τη σφαγή, κατά την οποία σκοτώθηκαν περίπου δύο χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, οι επιζώντες κατέφυγαν στη Γαλλία και έγραψαν μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, τις οποίες κατάφεραν να δημοσιεύσουν και να διανείμουν με τη βοήθεια του Ολλανδού πρέσβη στο Παρίσι.
Οι Βαλδένσιοι παρείχαν αποκρουστικά λεπτομερείς αναφορές βιασμών, βασανιστηρίων και βρεφοκτονιών, επιμένοντας ότι μόνο όσοι είχαν «απορρίψει την ανθρωπιά τους μπορούσαν να αντέχουν να ακούν αυτή την ιστορία χωρίς να τρέμουν». Η
Η περίπτωσή τους προκάλεσε σοκ σε όλη την Ευρώπη και κινητοποίησε με επιτυχία τις κύριες προτεσταντικές δυνάμεις της. Η Ολλανδική Δημοκρατία, η Αγγλική Κοινοπολιτεία και τα Καντόνια της Ελβετία οργάνωσαν μεγάλης κλίμακας φιλανθρωπικές εκστρατείες για να βοηθήσουν τους επιζώντες, έστειλαν επιστολές διαμαρτυρίας στον Δούκα της Σαβοΐας και έστειλαν ειδικούς απεσταλμένους στο Τορίνο για να μεσολαβήσουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία.
Κάνοντας έκκληση στην ανθρωπότητα στον Τύπο, τα θύματα της βίας δεν γκρέμισαν εντελώς τα θρησκευτικά τείχη που χώριζαν τα δίκτυα αλληλεγγύης, αλλά σίγουρα δημιούργησαν ρωγμές.
Σήμερα τα πράγματα εξελίσσονται πιο γρήγορα, καθώς μεγάλο μέρος της έκκλησης για διεθνή προσοχή έχει μετακινηθεί στο Διαδίκτυο: Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι έχουν συγκεντρώσει εκατομμύρια οπαδούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίζοντας τεράστιο ρόλο στη διατήρηση της συνεχιζόμενης ανθρωπιστικής κρίσης στη Γάζα, με τη δημοσιοποίηση και την παροχή κρίσιμων αποδεικτικών στοιχείων για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που καταγράφονται στη Γάζα.
Αν και δεν μπορεί να λύσει μια κρίση από μόνη της, η προσοχή του κοινού μπορεί να είναι καθοριστική για την ανάδειξη, την αμφισβήτηση και την πρόληψη των φρικαλεοτήτων. Όπως έχουν ήδη συνειδητοποιήσει οι πρώτοι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, η μαζική βία ευδοκιμεί στη σιωπή του Τύπου, καταλήγει το δημοσίευμα του Conversation.
Διαβάστε επίσης:
ΣΥΡΙΖΑ για τις νέες αποκαλύψεις για τα Τέμπη: «Στεκόμαστε στον αγώνα των συγγενών των θυμάτων»
