Τη 1η Ιουλίου 1921 πενήντα Κινέζοι εμπνεόμενοι από την Οκτωβριανή Επανάσταση αποφάσισαν να ιδρύσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Τη 1η Οκτωβρίου 1949 το κόμμα αυτό ανακήρυξε την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, θέτοντας τέλος στον ένα αιώνα της ταπείνωσης του κινεζικού έθνους από τις ξένες δυνάμεις, Δυτικούς και Γιαπωνέζους (Πόλεμοι του Οπίου (1839-1860), Άνισες συνθήκες, Ιαπωνική επέμβαση 1894-1945).
Η Κίνα από το ’49 και έπειτα βίωσε τη φτώχεια, την πείνα και την υπανάπτυξη. Φλέρταρε με την αποσταθεροποίηση από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 έως το ’89 ενώ κατάφερε να βγει ζωντανή από τον Ψυχρό Πόλεμο.
Σήμερα η Κίνα το 2019 παρήγαγε το 16,3% του παγκόσμιου πλούτου (4.4% το ‘60), έχει σχεδόν τριπλασιάσει τον πληθυσμό της από το ’50 (555 εκατομμύρια το ’50 ενώ το 2020 1,4 δις), διαθέτει μία δυναμική μεσαία τάξη η οποία απαριθμεί 300-400 εκατομμύρια ανθρώπους ενώ 800 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ξεφύγει από την απόλυτη φτώχεια (οι 100 από το 2012 και ύστερα).
Η νομιμοποίηση και η ιδεολογία του κόμματος
Το ίδιο το ΚΚΚ, παρά την απουσία πολυκομματικομματικού συστήματος, απολαμβάνει υψηλά ποσοστά νομιμοποίησης. Συγκεκριμένα 93.1% του πληθυσμού είναι ικανοποιημένο από την απόδοση της κεντρικής κυβέρνησης σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε και δημοσίευσε τον Ιούλιο του 2020 το αμερικανικό πανεπιστήμιο Harvard Kennedy School ενώ έρευνα που πραγματοποίησε η Washington Post (Απρίλιος 2020) -εν μέσω της υγειονομικής κρίσης της COVID-19- έδειξε ότι το 98% των Κινέζων εμπιστεύεται την κυβέρνηση του. Ταυτόχρονα η οργανωτική του πυκνότητα αυξάνεται διαθέτοντας στους καταλόγους του περίπου 95 εκατομμύρια μέλη (6.7% του πληθυσμού).
Κατά τη διάρκεια της ζωής του το ΚΚΚ έχει μεταμορφωθεί ιδεολογικά πολλάκις. Από τον ορθόδοξο Μαρξισμό-Λενινισμό, πέρασε στον Μαοϊσμό, στη σκέψη του Τενγκ Σιαοπίνγκ (σοσιαλισμός της αγοράς– σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά) και τώρα στη σκέψη του Σι Τζινπίνγκ που πάνω κάτω βαδίζει στις γραμμές του προαναφερθέντα. Διακηρυγμένος στρατηγικός στόχος η Σοσιαλιστική αρμονική κοινωνία, δηλαδή ένα πάντρεμα σοσιαλισμού και κομφουκιανισμού.
Το μέλλον
Πριν από 100 χρόνια ελάχιστοι θα πίστευαν ότι ο «ασθενής της ανατολικής Ασίας» θα μπορούσε να γίνει μία μεγάλη δύναμη που θα ανταγωνίζεται αν δεν ξεπερνά τους Δυτικούς σε πάμπολλους τομείς.
Πλέον η Κίνα και το ΚΚΚ βαδίζουν σε έναν δρόμο περίπλοκο. Ο ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ εντείνεται και προβλέπεται ότι θα ενταθεί. Πολλοί μιλούν για έναν Νέο Ψυχρό πόλεμο που βρίσκεται στα σπάργανα, υπενθυμίζοντας την αρχέγονη παγίδα του Θουκυδίδη. Όπου η Αθήνα άκμαζε ενώ η μιλιταριστική και κυρίαρχη Σπάρτη φοβόταν, όπερ και εγένετο ο Πελοποννησιακός Πόλεμος.
Εντούτοις, οι καταστάσεις είναι σαφέστατα διαφορετικές και πιο περίπλοκες. Η Κίνα δεν έχει ξεκινήσει κάποιον ολοκληρωτικό πόλεμο στην σύγχρονη Ιστορία της, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. Η στρατηγική της μάλιστα για να γίνει κυρίαρχη δύναμη στον 21ο αιώνα είναι να κερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία με τη δύναμη του εμπορίου (Νέο Δρόμος του Μεταξιού) και της διπλωματίας (βλ. παροχή αναλώσιμων και εμβολίων κατά τη διάρκεια της πανδημίας). Έχει θέσει μάλιστα και ημερομηνία για αυτό, το 2049. Δηλαδή, έναν αιώνα μετά τη κατάκτηση της εξουσίας από το ΚΚΚ και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
