Ο Ελπιδοφόρος Χρυσοβέργης δοκίμασε τις δυνάμεις της ανθρώπινης καλοσύνης, όταν αποφάσισε να σχεδιάσει και να εκτελέσει ένα ιδιότυπο πρότζεκτ, σε μια εποχή αποξένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους: να ταξιδέψει, ή πιο σωστά να ποδηλατήσει από την όμορφη Βουδαπέστη μέχρι την πόλη της Λαμίας χωρίς …χρήματα.
“Τελευταία ακούμε αρκετές ειδήσεις για πολέμους (…) ένα σωρό αρνητικά ερεθίσματα και λέω δεν γίνεται να υπάρχουν μόνο κακά πράγματα στον κόσμο, είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αγάπη και καλοσύνη”, αναφέρει μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ ΜΠΕ, “Πρακτορείο 104,9FM”, την επομένη της επιστροφής του από το ταξίδι ο κ.Χρυσοβέργης.
“Γενικώς μου αρέσει να βγάζω ωραία συναισθήματα στους ανθρώπους, οπότε ήθελα να κάνω αυτό το κοινωνικό πείραμα”, θα συμπληρώσει ο νεαρός ποδηλάτης και ακτιβιστής από τη Λαμία, που τελικά διέσχισε 1.500 χιλιόμετρα μέσα από μια περιπέτεια που του έδωσε πλειάδα συμπερασμάτων, αφού δεν έγινε χρήση χρήματος και αμοιβής σε κανένα σημείο του ταξιδιού.
Χρήματα που “βάζουν λίγα εμπόδια ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων, (αφού) όταν έχεις τα χρήματα κλείνεσαι σε αυτά, δεν εξαρτάσαι τόσο από τους ανθρώπους, έχεις μεν μια δύναμη, δεν είσαι όμως τόσο κοντά με τους ανθρώπους”, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε.
Με αυτό το σκεπτικό, ο κ.Χρυσοβέργης ξεκίνησε στο ταξίδι του στις 10 Οκτωβρίου από τη Βουδαπέστη με τη διαδρομή να τον μεταφέρει από την Ουγγαρία, στη Σερβία, την πΓΔΜ και την Ελλάδα, τέσσερις χώρες που διέσχισε με ποδήλατο. Το, δε, μέσο επιλέχθηκε και για τις δυνατότητες που δίνει.
“Πηγαίνεις με μια ταχύτητα ούτε πολύ αργά ούτε πολύ γρήγορα που έχει και αυτό τη γοητεία του, περνάς από ωραίες διαδρομές, ποτάμια, λίμνες, βουνά αλλά το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που γνωρίζεις στον δρόμο. Ξυπνάς το πρωί με μια τρομερή ελευθερία (…) δεν ξέρεις πού θα φας το μεσημέρι, δεν ξέρεις πού θα κοιμηθείς το βράδυ, αλλά πάντα τυχαίνει και γνωρίζεις τρομερούς ανθρώπους, οι οποίοι σου φέρονται καλύτερα από την οικογένειά σου”, τονίζει ο νεαρός ποδηλάτης που μέχρι να φτάσει στον τελικό προορισμό του, την πόλη της Λαμίας, φιλοξενήθηκε για είκοσι βραδιές από άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή, οικογένειες και μεμονωμένα άτομα. Μέσα στο επόμενο διάστημα έχει στόχο να δημιουργήσει ένα βίντεο με αποσπάσματα από το ταξίδι ώστε το #kalosyniproject, όπως έγινε γνωστό στα κοινωνικά δίκτυα αυτό το σχέδιο, να έχει και τον επίλογο που αρμόζει.
Πόσο “απέναντι” στον σύγχρονο τρόπο ζωής, που απαιτεί ανέσεις και χρηματικές απολαβές ήταν αυτό το εγχείρημα που τολμήσατε;
Σίγουρα δεν είναι κάτι απλό, αρκεί να σκεφτείς το ενδεχόμενο τώρα ξαφνικά για είκοσι μέρες να βρεθείς χωρίς καθόλου χρήματα, χωρίς φαγητό. Η διαφορά είναι πως αμέσως εξαρτάσαι πολύ από τους ανθρώπους, βλέπεις πολύ διαφορετικά τις ισορροπίες, αλλάζεις ως άνθρωπος, ήταν ένα τρομερό μάθημα ζωής αυτό το ταξίδι, πραγματικά μου έμαθε πάρα πολλά, ειλικρινά, ήταν μια τρομερή εμπειρία…
Δεν έχουν περάσει και πολλές ώρες από την επιστροφή σας, μετά από μια διαδρομή ιδιόμορφη. Τελικά τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο μετά; Έχει κερδίσει σε ενέργεια ή θα βρεθεί εξαντλημένος από κάποιες δυσκολίες;
Είμαι φανταστικά, πήρα τρομερή ενέργεια, οπότε ήταν ό,τι καλύτερο. Το kalosyni project στην ουσία είναι ένα όμορφο κοινωνικό πείραμα κατά το οποίο ποδηλάτησα από τη Βουδαπέστη μέχρι τη Λαμία, από όπου κατάγομαι, σε είκοσι μέρες. Το ταξίδι τελείωσε μετά από 1.500 χλμ, χωρίς καθόλου χρήματα, καθόλου φαγητό, βασιζόμενος μονάχα στην καλοσύνη των ανθρώπων.
Αυτό έγινε κυρίως γιατί να σου πω την αλήθεια, γιατί τελευταία ακούμε αρκετές ειδήσεις για πολέμους, για κλεψιές, για ένα σωρό αρνητικά ερεθίσματα και λέω πως δεν γίνεται να υπάρχουν μόνον κακά πράγματα στον κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αγάπη και καλοσύνη και γενικώς μου αρέσει να βγάζω ωραία συναισθήματα στους ανθρώπους, οπότε ήθελα να κάνω αυτό το κοινωνικό πείραμα που είναι λίγο μια πρόκληση διότι γενικώς τα χρήματα βάζουν λίγο εμπόδια ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων (αφού) όταν έχεις τα χρήματα κλείνεσαι σε αυτά, δεν εξαρτάσαι τόσο από τους ανθρώπους, έχεις μεν μια δύναμη, δεν είσαι όμως τόσο κοντά με τους ανθρώπους, ενώ σκέψου τώρα ξαφνικά, για είκοσι μέρες βρίσκεσαι χωρίς καθόλου χρήματα, φαγητό. Αμέσως εξαρτάσαι πολύ από τους ανθρώπους, βλέπεις πολύ διαφορετικά τις ισορροπίες, αλλάζεις ως άνθρωπος, ήταν ένα τρομερό μάθημα ζωής αυτό το ταξίδι, πραγματικά μου έμαθε πάρα πολλά, ειλικρινά, ήταν τρομερή εμπειρία.
Ποια ήταν η διαδρομή;
Ξεκίνησα 10 Οκτωβρίου από τη Βουδαπέστη. Η διαδρομή ήταν Ουγγαρία – Σερβία – Σκόπια και Ελλάδα, τέσσερις χώρες. Με το ποδήλατο πηγαίνεις με μια ταχύτητα ούτε πολύ αργά ούτε πολύ γρήγορα, που έχει και αυτό τη γοητεία του, περνάς από ωραίες διαδρομές, ποτάμια, λίμνες, βουνά, αλλά το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που γνωρίζεις στον δρόμο. Ξυπνάς το πρωί με μια τρομερή ελευθερία, έχεις τα πράγματα στο βαλιτσάκι σου, πολύ λίγα πράγματα όσα χρειάζεσαι γι’ αυτές τις μέρες, ξυπνάς με μια ελευθερία γιατί δεν ξέρεις που θα φας το μεσημέρι, δεν ξέρεις που θα κοιμηθείς το βράδυ, αλλά πάντα τυχαίνει και γνωρίζεις τρομερούς ανθρώπους, οι οποίοι σου φέρονται καλύτερα από την οικογένειά σου.
Πραγματικά δηλαδή, όσο και να το είχα εγώ στο μυαλό μου ότι σ’ αυτό το ταξίδι θα γνωρίσω την αγάπη και την καλοσύνη έξω, το ταξίδι ξεπέρασε την προσδοκία μου. Οι Ούγγροι για παράδειγμα που μου έλεγαν ότι δεν είναι τόσο φιλόξενοι, με έβαλαν μέσα στο σπίτι, απλές οικογένειες. Εγώ στην ουσία ποδηλατούσα και κάποια στιγμή, το απόγευμα, που έπεφτε το φως σιγά-σιγά σταματούσα σε κάποιο χωριό – γενικά μιλώντας στα χωριά οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, πιο εύκολο να τους προσεγγίσεις. Σταματούσα, λοιπόν, σε κάποιον κήπο όπου έβλεπα μια οικογένεια έξω ότι παίζει, χαλαρώνει, τους έλεγα αν μπορούν να με φιλοξενήσουν για το βράδυ γιατί το πρωί θα συνεχίσω -στην αρχή δεν ήθελα να εξηγήσω για το πρότζεκτ, για να είναι έτσι και πιο δύσκολο, ήθελα να δω τις αντιδράσεις. Πάντα υπήρχε λίγο το πρόβλημα με τη γλώσσα, οι περισσότεροι στα χωριά δεν ήξεραν καλά αγγλικά, παρόλα αυτά αυτά έπαιζε ρόλο η διάθεση κάποιου να επικοινωνήσει. Αυτό συνέβαινε περισσότερο στην αρχή, υπάρχει πάντα το εμπόδιο του φόβου γιατί κακά τα ψέματα στις μέρες που ζούμε όλοι έχουμε λίγο τον φόβο και την ανασφάλεια: “…ποιος είναι αυτός, τι θέλει εδώ πέρα”. Αυτό σιγά, σιγά με τη συζήτηση γκρεμιζόταν και όλο και περισσότεροι με έβαζαν στο σπίτι τους, τρώγαμε και με τη συζήτηση λίγο-λίγο τους εξηγούσα σιγά σιγά το πρότζεκτ. Τρώγαμε και γινόμασταν τόσο φίλοι που την επόμενη μέρα δεν θέλαμε και να αποχωριστούμε.
Είκοσι ημέρες ταξίδι, κάθε βράδυ κοιμόμουν σε άλλο σπίτι. Στην Ελλάδα ήταν βέβαια αρκετά πιο εύκολο και λόγω γλώσσας κλπ, αλλά ήταν αρκετά τα σπίτια, και αρκετές οι διαφορετικές στέγες, σε οικογένειες, σε φοιτητές, σε ζευγάρια, μια ποικιλία ανθρώπων που βοήθησαν στον σκοπό.
Τέσσερις χώρες και πολλά σπίτια. Τελικά ποια ήταν τα κοινά στοιχεία;
Είναι το χαμόγελο, η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, γιατί σίγουρα για να βάλεις κάποιον άλλον μέσα στο σπίτι σου, σημαίνει ότι είσαι λίγο πιο ανοιχτός σαν άνθρωπος. Έχω κάνει και ένα γκάλοπ στο προφίλ μου στο Facebook σχετικό, κατά πόσο θα άνοιγες την πόρτα σου σε έναν ποδηλάτη και θα του έδινες φαγητό. Παρόλα αυτά, είδα ανθρώπους οι οποίοι όντως με αντιμετώπισαν με πολλή αγάπη, ρωτούσαν γι΄αυτό.
Νομίζω την καλοσύνη την έχουμε όλοι μέσα μας. Απλά με την καθημερινότητα, τα προβλήματα που ζούμε, ξεχνιέται λίγο, μένει στην αφάνεια. Εγώ αυτό που ήρθα να κάνω ήταν να ταρακουνήσω κάποιους ανθρώπους, να τους πω “ακούς πολλά αρνητικά, αλλά πάνω από όλα να θυμάσαι ότι είμαστε άνθρωποι και ότι μπορεί και εσύ να βρεθείς σ’ αυτή τη θέση, οπότε βγάλε αυτή την καλή πτυχή του εαυτού σου”.
Πώς είναι τα Βαλκάνια του 2018;
Γενικά σε πιο φτωχές χώρες οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί. Όσο πιο λίγα έχεις τόσο πιο ελεύθερος είσαι και ανοιχτός στο να τα μοιραστείς. Αυτό το έχω δει σε όλες τις κοινωνίες στα ταξίδια που κάνουμε γενικότερα. Και στη Σερβία τους Έλληνες μας αγαπάνε πάρα πολύ. Ήταν συγκλονιστικό, μου έδιναν σνακ για το δρόμο οτιδήποτε χρειαστώ, υπήρχε μια τρομερή αγάπη, και στα Σκόπια οι άνθρωποι, τους βγάζω το καπέλο. Η καλοσύνη δεν έχει σύνορα.
Και τώρα; Τι ακολουθεί για το σχέδιο, ως επίλογος;
Έχω τραβήξει αρκετά βίντεο θα προσπαθήσω να γίνει ένα μικρό ντοκιμαντέρ που στην ουσία έχει στόχο να κινητοποιήσει νέους ανθρώπους να ταξιδεύουν περισσότερο γιατί ένας ακόμη λόγος που έκανα αυτό το ταξίδι είναι επειδή τα οικονομικά στις μέρες μας είναι και λίγο δύσκολα να το πετύχω. Το ταξίδι νομίζω ότι είναι ότι καλύτερη επένδυση. Ήθελα να αποδείξω ότι και με πολύ λίγα χρήματα -στη περίπτωσή μου με μηδέν, αλλά δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε στα άκρα- μπορούμε να ταξιδεύουμε. Θα βγει ένα μικρό ντοκιμαντέρ, που θα δείχνει αυτό το κοινωνικό πείραμα, θα φαίνεται ακριβώς όλη η προσπάθεια…
