Κοινωνία δεν είναι αυτό που καταγράφει η τηλεόραση ή περιγράφουν οι _x000D_
άνθρωποι ακόμη και οι σπουδαίοι. Και οι άνθρωποι δεν είναι όπως _x000D_
εμφανίζονται στην ευπρεπή καθημερινότητα η οποία είναι γεμάτη από κατά _x000D_
συνθήκη ψεύδη. Κοινωνία και άνθρωποι αποκαλύπτονται μπροστά στα _x000D_
γεγονότα, στις τυχαίες εξάρσεις τους όταν πρέπει να απαντήσουν γρήγορα _x000D_
και μηχανικά στα διλήμματα που δημιουργούνται.
Ο πολίτης που αδειάζει το σουπερμάρκετ από γάλατα και μακαρόνια επειδή βομβαρδίζεται το Ιράκ δεν είναι προνοητικός, όπως προφασίζεται, αλλά φοβισμένος. Ο διαβάτης που προσπερνά τον πεσμένο στο έδαφος σαν να μην τον είδε δεν είναι συνετός αλλά αδιάφορος και αυτός που δεν παίρνει θέση απέναντι σε ό,τι συγκλονίζει την κοινωνία δεν είναι μετριοπαθής αλλά συνειδητός υποστηρικτής του ισχυρού τον οποίο δεν θέλει να ενοχλήσει.
Οι άνθρωποι, όπως συμβαίνει και με τους μαθηματικούς κανόνες, αποκαλύπτουν την καμπύλη της συμπεριφοράς τους όταν παίρνουν τιμές από τα όρια. Ακραίες καταστάσεις και έντονες εξελίξεις αποκαλύπτουν τον άνθρωπο και σκιαγραφούν την κοινωνία.
Ο αιμόφυρτος Ζακ, πεσμένος στο πεζοδρόμιο, παραδομένος στη βία και στις ιαχές είναι μια απ’ αυτές τις ακραίες καταστάσεις. Τις μέρες αυτές ψάχνω εναγωνίως να βρω μια δήλωση όσων είναι «κατά της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται» τώρα που η βία προήλθε από τον ακροδεξιό αγανακτισμένο που κλοτσούσε έναν αδύναμο να αντιδράσει και στη συνέχεια είχε το θράσος να βγει στο Twitter για να τον ενοχοποιήσει κιόλας. Ψάχνω μια ανακοίνωση της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ για αυτό που κατέγραψαν οι κάμερες και που δεν είναι η βία από το γιαούρτι στα καλοζωισμένα μάγουλα του στελέχους τους, αλλά το μαχαίρι και το κλομπ, ο εξευτελισμός μέχρι τον θάνατο και ύστερα απ’ αυτόν.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία και καταγράφηκε πάνω από το πτώμα του Ζακ είναι ο βαθύς διχασμός της για τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Η κοινωνία στήθηκε αμφιθεατρικά, όπως ανατριχιαστικά δήλωσε ο μάρτυρας για το πλήθος, και ο καθένας επέλεξε τον ρόλο του. Αλλος χτυπούσε με λύσσα έναν αδύναμο, άλλος παρακολουθούσε, άλλος κατέγραφε και ελάχιστοι αντέδρασαν. Ρόλο επέλεξε ο καθένας και όταν αποκαλύφθηκαν οι λεπτομέρειες του λιντσαρίσματος.
Η αντιπαράθεση που συνεχίζει να υπάρχει μετά τον τραγικό θάνατο ενός αδύναμου δεν σχετίζεται με τα γεγονότα. Πηγάζει από την αντίληψη που είναι φωλιασμένη μέσα στον καθένα και δείχνει την όχθη που επέλεξε να περπατάει. Με ή χωρίς μαχαίρι, με ή χωρίς απόπειρα κλοπής, για άλλους ο Ζακ είναι η αδερφή, ο τελειωμένος, ο επικίνδυνος που πρέπει να εκλείψει για να επικρατεί η δική τους αυταπόδεικτη ανωτερότητα απέναντι στον παρία και για άλλους ο αδύναμος, το πολλαπλό θύμα και η απόδειξη πως δημοκρατία στην κοινωνία δεν είναι οι νόμοι αλλά πρωτίστως οι άνθρωποι.
Οι δύο πλευρές δεν εκφράζουν διαφορετικές αξίες ούτε είναι ισοδύναμες. Η πρώτη συνιστά τη βαρβαρότητα που ακόμη και εκλεπτυσμένη πολιτικά παραμένει βαρβαρότητα και έχει κινητήρια δύναμη νοικοκυραίους, φασίστες και ανθρώπους χωρίς τιμή αλλά συνήθως τιμολογημένους. Η άλλη συγκεντρώνει την πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύει τους ανθρώπους χωρίς να κρίνει ποιοι είναι.
Αυτός που θεωρεί δικαιολογημένο τον αστυνομικό που κλοτσάει έναν αιμόφυρτο, ήρωα τον ψεύτη καταστηματάρχη που είναι έτοιμος να σκοτώσει όχι για την απώλεια της περιουσίας του αλλά γιατί αυτός ορίζει τι έχει αξία και τι όχι ανήκει στο κομμάτι της κοινωνίας που έχει επιλέξει τον ρόλο του θύτη και απλώς ψάχνει για θύμα.
Αυτοί που κλότσησαν μέχρι θανάτου τον Ζακ και αυτοί που τους επικρότησαν δεν θα είχαν το θάρρος να σηκώσουν ούτε το χέρι ούτε καν τα μάτια μπροστά σε έναν κουστουμαρισμένο κλέφτη που τους έκλεψε μέσω χρηματιστηρίου ή μέσω τραπεζών, γιατί αυτή είναι η κοσμοθεωρία τους. Ποιος θα τολμούσε να ακουμπήσει τον Αρη Φλώρο ή τον Γιάννο Παπαντωνίου απ’ αυτούς που έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα του Ζακ;
Η Ελλάδα είναι μετέωρη πάνω από την τάφρο του σκοταδισμού και κινδυνεύει να χαθεί μέσα της. Οσα συμβαίνουν δεν είναι τυχαία γεγονότα και οι συντηρητικές απόψεις που καρφώνονται σαν εικονίσματα πάνω από τους συντηρητικούς ανθρώπους δεν είναι περιστασιακές αντιλήψεις. Η συντηρητική παράταξη στη χώρα έχει επιλέξει ως όχημα προς την εξουσία τον ευτελισμό των ανθρώπινων αξιών και τον ερεθισμό των ενστίκτων. Επενδύει σε αυτό από ιδεολογική πεποίθηση αλλά και γιατί έτσι δεν χρειάζεται να απαντήσει για τις πολιτικές της. Φταίνε απλώς οι πρόσφυγες, οι μη άριστοι, οι παρίες σαν τον Ζακ.
Να θυμίσω πως όταν χρυσαυγίτες είχαν αφήσει ημιθανή μικροπωλητή μετανάστη ο Αδωνης Γεωργιάδης έκανε ερώτηση στη Βουλή για το αν είχε νόμιμη άδεια πωλητή το θύμα, γιατί αυτό προφανώς θεώρησε μεμπτό. Στον δημόσιο χώρο καθημερινά πρόσωπα όπως ο χουντικός εκτελεστής Ντερτιλής χρησιμοποιούνται από άθλιους δημοσιολόγους ως παραδείγματα ακεραιότητας και παρεξηγημένου πατριωτισμού. Κάθε μέρα ζητούν από την κοινωνία να γίνει αρχικώς ανεκτική και στη συνέχεια να αποδεχτεί εγκλήματα και εγκληματίες.
Η τραγική κατάληξη του Ζακ δεν είναι περιστατικό, είναι κοινωνική και πολιτική επιλογή που θέλει την Ελλάδα αμφιθεατρικά τοποθετημένη μπροστά στη βαρβαρότητα, να χειροκροτεί ήρωες αίματος και υποκρισίας και να θαυμάζει Κοτζαμάνηδες πάνω σε τρίκυκλα τιμωρίας.
