Κι όμως, εν επιδημία αδελφοί, θα πρέπει να το υποστούμε κι αυτό μαζί με τη διάδοση του ιού.
Τη διάδοση μιας εικόνας του υιού που φιλοτεχνούν συστηματικά τις τελευταίες μέρες τα γνωστά ΜΜΕ και μια στρατιά δημοσιογραφούντων και δημοσιολογούντων. Για να καταλήξει πολιτικά η εποχή του κορονοϊού σε εποχή του μητσοτακυιού. Μέσα στον φόβο και στην ανασφάλεια του κοσμάκη να περάσει ο Κυριάκος ως στρατηλάτης. Ως Τσόρτσιλ, όπως τον έγλειψε κάποιος ρέκτης της αντικειμενικότητας. Και ως μπαμπάς, όπως τον εμφανίζει το επιτελείο του στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του. Να εντέλλεται πώς πρέπει να δοθεί η μάχη με βλοσυρό ύφος στρατηλάτη. Να προβλέπει αίμα, θυσίες αλλά και τελική νίκη, με πέτρινο ύφος Τσόρτσιλ. Και να μας μαλώνει, να μας χαϊδεύει, να μας δίνει οδηγίες τι να κάνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, με σοβαρό ύφος μπαμπά. Του έθνους!
Ο φόβος φυλάει τα έρημα, λέει η παροιμία. Λάθος σε αυτή την περίπτωση. Ο φόβος δεν φυλάει παρά τον Κυριάκο, τους βαρόνους που τον στηρίζουν, τους αυλικούς που τον μακαρίζουν. Τον φόβο φιλάει και καβαλάει η αρμάδα του Μητσοτάκη για να τον απαλλάξει και να τον ξεπλύνει από όλα εκείνα που κατάφερε να δείξει για τον εαυτό του στο πανελλήνιο τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι λαπάς, βλάκας, ιδεοληπτικός, γκαφατζής, διαλυτικός, ρουσφετολόγος, απατεωνάκος, διχαστικός, εχθρός του κοινωνικού κράτους, ο πρώτος πελάτης της διαπλοκής. Οχι. Είναι επιτελάρχης, πολιτικός ηγέτης με πυγμή, οργανωτικό δαιμόνιο, ευαίσθητος αλλά και όπου πρέπει αυστηρός. Φίλος των «ηρώων με τις άσπρες και πράσινες ποδιές». Φίλος του ΕΣΥ. Φίλος των ευάλωτων, που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη. Φίλος του λαού εν γένει, που δοκιμάζεται στην κρίση. Φίλος μας.
Χρόνια τώρα η διεφθαρμένη ως το μεδούλι ολιγαρχία της Ελλάδας ονειρεύεται έναν λοχία. Για να βάλει τάξη στην ψωροκώσταινα και να εξασφαλίσει την ευνομία των ανομημάτων της. Και να τώρα που τους κάθισε ένας πόλεμος στον οποίο όλοι αναγνωρίζουν τον εχθρό – τον κορονοϊό. Κι αφού τους κάθισε ο πόλεμος, κάνουν την κρίση ευκαιρία για να μας καθίσουν όχι έναν λοχία αλλά έναν αρχιστράτηγο. Εναν Τσόρτσιλ! Εναν μπαμπά. Για να μας φροντίσει, να μας ποδηγετήσει, να μας καθοδηγήσει σήμερα. Αλλά και αύριο. Και μεθαύριο, αν είναι δυνατόν. Ούτως ώστε απαλλαγμένη η πατρίς κάποια στιγμή από τον κορονοϊό και ευγνωμονούσα τον υιό, να του παραδώσει το μέλλον της. Απαλλαγμένο κι αυτό από εξτρεμισμούς, αναρχίες, διαδηλώσεις, απαιτήσεις για αξιοπρεπείς αμοιβές, κρατισμούς, εχθρότητα για τις αγοραίες «ρυθμίσεις» και άλλους παρεμφερείς ιούς. Αυτό κι αν είναι εφιάλτης: Στρατηγέ μου, ιδού ο λαός σας!
