Δεν ήταν μνημόσυνο, η εκδήλωση-αφιέρωμα που διοργάνωσε ο «Ριζοσπάστης» και το Τμήμα Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, στο αίθριο προαύλιο στην έδρα του κόμματος, στον Περισσό, για τον ένα χρόνο από την απώλεια της Σοφίας Αδαμίδου.
Ήταν ένα αντάμωμα με τη Σοφία, ήταν μια συνάντηση με τη φίλη, μια συζήτηση μαζί της, μια πρόβα από ένα έργο της, μια συστράτευση με τους αγώνες της. Ήταν όλα αυτά, που στέρησε με τον άδικο και απροσδόκητο χαμό της τον Ιούνιο του 2021, από τους ανθρώπους που αγάπησε και την αγάπησαν, που υπερασπίστηκε και την υπερασπίστηκαν. Ήταν όλα αυτά που λείπουν. Ήταν μια αγκαλιά μαζί της, ένα πλατύ χαμόγελό της, ένα βαθύ βλέμμα της.
Σε μια άψογα διοργανωμένη εκδήλωση το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, με σεμνότητα , ταπεινότητα και με μεγαλείο ψυχής, όπως της άρμοζε, τίμησε τη συντρόφισσά του, που έδωσε μάχες ζωής και ανάσας «για τους κολασμένους», αυτής της πατρίδας, αυτής της γης μέσα από τις τάξεις του. Υπερήφανη κομμουνίστρια ήταν η Σοφία, υπερήφανη που στάθηκε στη δύσκολη όχθη του ποταμιού της ιστορίας, και χτες το ΚΚΕ διατράνωσε την δική του υπερηφάνεια, τέτοιοι άνθρωποι, με αυτό το μπόι, να συμπορεύονται μαζί του. Η οικογένεια της ήταν εκεί, οι φίλοι της ήταν εκεί, οι σύντροφοί της ήταν εκεί, οι συνάδελφοί της ήταν εκεί χτες, μαζί της.
Με τη φροντίδα της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, η οποία οργάνωσε και επιμελήθηκε το καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης, ήρθαμε σε επαφή με το μεγάλο συγγραφικό έργο της, με τα θεατρικά της κείμενα, τους στίχους της, τα ποιήματά τους, Σαν ένα επαναλαμβανόμενο τρυφερό χάδι της στην πλάτη, ακούσαμε διαδοχικά αποσπάσματα από τον «Άρη» της, από το «Σωτηρία με λένε», από την θεατρική διασκευή της στο εμβληματικό έργο του Μενέλαου Λουντέμη «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0», από την «Τζένη Μαρξ» της, από το «Ο Τζόνι πήρε τ΄όπλο του». Τραγουδήσαμε τραγούδια σε στίχους δικούς της και τραγούδια που αγαπούσε να ακούει. Θυμηθήκαμε περιστατικά, χαρές, λύπες, στιγμές από το δημοσιογραφικό και συγγραφικό έργο της, την ακούσαμε ξανά να μας μιλάει, την είδαμε ξανά να μας γελάει, και νοιώσαμε ξανά την έγνοια της και την φροντίδα της, μέσα από βίντεο σε κείμενα της δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη Ρουμπίνης Σούλη και αφήγηση της Δανάης Κατσαμένη. Γίναμε μέρος της καλλιτεχνικής έμπνευσής της μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής της, με κυρίαρχο θέμα την διεκδίκηση διεξόδου της ελευθερίας.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, όπως επίσης μέλη του ΠΓ και της ΚΕ του Κόμματος ενώ απηύθυνε χαιρετισμό ο Γιώργος Ελταχήρ από την Συντακτική Επιτροπή του Ριζοσπάστη. Η Ελένη Μηλαρονικολακη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού, έκανε μια πολύτιμη ομιλία-ανάλυση του έργου και της προσφοράς της Σοφίας Αδαμίδου με τον τίτλο: «Τις μέρες που βρέχει, τα πουλιά ονειρεύονται»: «…Αυτό που την ενδιέφερε, όπως έλεγε στα ποιήματά της, ήταν “ν’ ανάψει φωτιές”: Να μας δείξει όχι μόνο την αλήθεια για τον κόσμο, αλλά και τον τρόπο για να τον αλλάξουμε. Η Σοφία δεν έτρεχε πίσω από το κοινό. Το καθοδηγούσε. Κι αυτό σκορπώντας κύματα αισθητικής συγκίνησης. Είναι μετρημένοι οι καλλιτέχνες στις μέρες μας που με τη δική της επιμονή και προσήλωση έκαναν στρατευμένο έργο με τόση πλατιά διάδοση. Φυσικά, αυτό θα ήταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αν δεν είχε δίπλα της διαλεχτούς δημιουργούς: Σκηνοθέτες, ηθοποιούς, μουσικούς…» τόνισε.
Αποσπάσματα από τα έργα της διάβασαν οι Αννίτα Κούλη, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Θεοδώρα Σιάρκου, Σοφία Πανάγου, Θάλεια Ματίκα, Στέλιος Γεράνης, Δημήτρης Μαύρος, Τάσος Σωτηράκης, Αννα Παντζέλη, ηθοποιοί συνεγάτες της. Τη συναυλία με τα τραγούδια σε στίχους της Σοφίας σε μελοποίηση της Ερωφίλης και του Τάσου Σωτηράκη επιμελήθηκε ο Φίλιππος Παχνιστής. Κάποια τραγούδια έπαιξε με την κιθάρα του ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, ενώ ακούστηκε το τραγούδι «Τζένη» από το έργο «Τζένη και Μαρξ» της Σοφίας και του αδερφού της Μυρώδη Αδαμίδη, απο τα ερωτικά ποιήματα του Μαρξ σε μουσική και ερμηνεία του Σταμάτη Κραουνάκη. Τραγούδησαν η Γιώτα Βέη, η Ερωφίλη και η Αργυρώ Καπαρού.Έπαιξαν οι μουσικοί Δημήτρης Γιαννούχος (τύμπανα), Περικλής Μαλακατές (μπάσο), Γιώργος Θεοφάνους (κιθάρες), Φίλιππος Παχνιστής (πιάνο, μουσική επιμέλεια)
«Ένα δέντρο ήταν η Σοφία, ένα δέντρο είναι και στη μνήμη μας. Ένα τεράστιο δέντρο στην αυλή μας , με παχύ ίσκιο. Και μείς ξαποσταίνουμε από κάτω, και τότε και τώρα» θα πει συγκινημένη η Αργυρώ Καπαρού στο τέλος της εκδήλωσης. Και σαν αυτό το δέντρο, να φούντωσε, εκεί στην αυλή του Περισσού.
