Απεργιακό κάλεσμα απευθύνει η «Δικτύωση Εκπαιδευτικών για την ανατροπή της αξιολόγησης» για συμμετοχή πανελλαδική απεργία της 9ης Νοεμβρίου.
Αναλυτικά η ανακοίνωσή τους:
Στη Γαλλία για σχεδόν τρεις βδομάδες τον Οκτώβριο απήργησαν οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια όλης της χώρας για αύξηση μισθών απέναντι στα κέρδη των πετρελαϊκών. Και στις 18/10 πέτυχαν την κήρυξη απεργίας και από τους κλάδους της υγείας, της εκπαίδευσης, των σιδηροδρόμων και των εργαζομένων στα πυρηνικά εργοστάσια. Τον Αύγουστο είχαν προηγηθεί στη Βρετανία απεργίες οδηγών λεωφορείων, δικηγόρων, ταχυδρόμων και λιμενεργατών. Οι αερομεταφορές παρέλυσαν αρκετές φορές το καλοκαίρι στην Ισπανία (Ryanair), τη Γερμανία (Lufthansa), στη Βρετανία, στην Ισπανία και στη Σουηδία. Στην Ελλάδα, οι δυναμικότερες απεργίες γίνονται στη «Μαλαματίνα», ενώ έχουν προηγηθεί στη Λάρκο, στην Cosco και στην e-food. Σε ό,τι αφορά τα δικά μας: Στην Ουγγαρία (όπου η απεργία είναι παράνομη) οι εκπαιδευτικοί απεργούν για βελτίωση των συνθηκών εργασίας και αύξηση στους μισθούς. Στη Νορβηγία οι δάσκαλοι σε κυλιόμενες απεργίες από το καλοκαίρι για μισθούς και προσλήψεις μόνο δασκάλων και όχι άλλων προσώπων στις θέσεις για εκπαιδευτικούς. Στις ΗΠΑ, οι απεργίες εκπαιδευτικών στο Σικάγο, τη Μινεάπολη και τη Μασσαχουσέτη είναι οι πιο γνωστές σε μας για φέτος. Και οι απεργίες των εκπαιδευτικών στο Ιράν, μετά τον Ιανουάριο με τα κλαδικά θέματα, επανέρχονται τώρα για να καταδικάσουν την καταστολή στα σχολεία, τους θανάτους μαθητών τους στις διαδηλώσεις και να απαιτήσουν την απελευθέρωση των φυλακισμένων παιδιών.
Τα χαρακτηριστικά αυτών που πετυχαίνουν αρκετούς από τους στόχους τους φαίνονται να είναι: η διάρκεια, η σταθερότητα όσων συμμετέχουν, η προσπάθεια σύνδεσης με τους αγώνες και τα αιτήματα όσο γίνεται πλατύτερων κλάδων και η πίεση των από τα κάτω προς τις απρόθυμες ομοσπονδίες για να στηρίξουν την προσπάθεια. Στις ΗΠΑ, πέρασαν αρκετά χρόνια ώσπου οι εκπαιδευτικοί, ειδικά, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να δράσουν ακόμα και αντίθετα στα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά τους όργανα. Το αποτέλεσμα είναι ότι πετυχαίνουν παντού αύξηση μισθών και βελτίωση συνθηκών δουλειάς. Και τι να πούμε για τους αγώνες των εργαζομένων στην Amazon και στη Google που μετά από δικαστικές διώξεις, απειλές, οικονομική και ψυχολογική εξόντωση, κατάφεραν να ιδρύσουν τα πρώτα τους σωματεία στο Staten Island της Ν. Υόρκης οι πρώτοι και μέσα στη Silicon Valley οι δεύτεροι, φέτος;
Στα δικά μας πάλι, η απογοήτευση από τη στάση της ΟΛΜΕ και το αίσθημα του κενού και της ανασφάλειας από τη μη συνδικαλιστική κάλυψη του κλάδου σε κανένα από τα φλέγοντα ζητήματα εκφράζονται κατ’ εξακολούθηση την τελευταία δεκαετία, με κορυφαίες «προδοσίες» αυτές του 2013 και την περσινή, για το ζήτημα αιχμής –την αξιολόγηση. Δίκαια, αλλά για πόσο; Μήπως για όσο διακινδυνεύουμε και φοβόμαστε μεν για την υγεία μας, για τη βία στα σχολεία, για τη διάλυση των όποιων σχέσεων στους συλλόγους διδασκόντων, για την τυποποίηση της διδασκαλίας και την πίεση των διαρκών εξετάσεων, αλλά δεν αναλαμβάνουμε τη μια και μόνη ευθύνη να επιμείνουμε σε έναν αγώνα για την ανατροπή τους χωρίς, με τη λογική της ανάθεσης, να περιμένουμε σωτήρες ή εκλογές; Και η πιο πρόσφατη κατάπτυστη απόφαση της ΟΛΜΕ να αναβάλει (20/10) τη συνέλευση προέδρων ΕΛΜΕ με το που αντιλήφθηκε ότι κομμάτια του κλάδου επιθυμούν να μη μείνουν άπρακτα στην επέλαση της διάλυσης του δημόσιου σχολείου, αν δεν σημαίνει ότι μόνο στις τοπικές ΕΛΜΕ μπορούμε να συσπειρωθούμε και να διεκδικήσουμε από δω και πέρα, θα διαιωνίσει απλώς τη μεμψιμοιρία και τη μιζέρια. Ας μην ψάχνουμε για δικαιολογίες: Και στη Γαλλία, για παράδειγμα, ενώ η κυβέρνηση έκανε επιτάξεις και οι πετρελαϊκές είχαν χάσει εκατομμύρια από την απεργία, η επίσης «πουλημένη» ομοσπονδία CGT μεθόδευε το σπάσιμο της απεργίας. Μέχρι να το πετύχει, οι εργαζόμενοι κέρδισαν άμεση αύξηση 7% στους μισθούς και –το κυριότερο- την αυτοπεποίθηση να δηλώσουν ότι σύντομα θα επανέλθουν.
Στις 9 Νοέμβρη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυξαν απεργία, με κύρια αιτήματα: την αύξηση των μισθών, την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη (4808/21), τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο δημόσιο τομέα, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό, την άμεση ενίσχυση των φτωχότερων, τη μεταρρύθμιση της λειτουργίας της αγοράς ενέργειας. Σωστά θεωρούμε ότι είναι το φύλλο συκής για να καλύψουν όχι μόνο την απραξία τους εδώ και μήνες αλλά και τη συστηματική υπονόμευση των ταξικών αγώνων, στην οποία επιδίδονται.
Εμείς έχουμε χίλιους λόγους να απεργήσουμε. Για τη φτωχοποίηση, για την εξαθλίωση, για τη βαρβαρότητα στους χώρους εργασίας, για την καθημερινή καταστολή ενάντια σε όποιους και όποιες τολμούν να αντισταθούν στα κυβερνητικά σχέδια από τα Εξάρχεια ως τα Άγραφα, ειδικά για τη βία ενάντια στη νεολαία στα πανεπιστήμια. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την άνευ όρων πρόσδεσή μας στο άρμα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ενάντια στον εκφασισμό και τη σήψη των παιδεραστών, των εργολάβων, των τραπεζιτών, των συνοριοφυλάκων και των παρακολουθητών μας. ΣΥΝ τα δικά μας: αξιολόγηση, Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ, καταστολή στα Παν/μια…
Θα είναι κι αυτή άλλη μια απεργία-ντουφεκιά; Πολύ πιθανόν. Θα είναι διακοπή της παραγωγής και για μια μέρα, τουλάχιστον, απάντηση στην τρομοκρατία που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση σε όποιον αντιστέκεται; Ναι. Μπορεί να προκαλέσει συνθήκες για κλιμάκωση; Από μας εξαρτάται. Η θέση μας είναι στο δρόμο και ο νους μας στο επόμενο βήμα, μαζί με όσους κινητοποιούνται στην Ευρώπη και αλλού.
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗ!
