Η απεργία στο Χόλιγουντ πρωταγωνιστεί στη διεθνή ειδησεογραφία. Ποιος δεν ασχολείται με τον θαυμαστό κόσμο της πιο λαμπερής βιομηχανίας θεάματος; Ποιος δεν παραδέχεται τα αμερικανικά συνδικαλιστικά σωματεία τα οποία όταν αποφασίζουν απεργία εννοούν… απεργία που κρατά μακριά τους σταρ από τα διάσημα κόκκινα χαλιά και που θα μας στερήσει νέο προϊόν στα σινεμά και στο σπίτι μας.
Η μεγαλύτερη απεργία εδώ και 63 χρόνια στο Χόλιγουντ, κοινή σεναριογράφων και ηθοποιών (170.000 επαγγελματιών), απειλεί με ένα παρατεταμένο pause γυρίσματα και παραγωγές. Οταν έρθει ο λογαριασμός το ταμείο θα είναι μείον. Οι άκαρπες διαπραγματεύσεις μεταξύ σωματείων και ισχυρών εταιρειών για καλύτερους μισθούς και εργασιακές συνθήκες και για την ανάγκη να προστατευτεί ο ανθρώπινος παράγοντας από την τεχνολογία της AI οδήγησαν τη συνδικαλίστρια «Νταντά» Φραν Ντρέσερ σε έναν πύρινο λόγο με λογική και ευαισθησία, που έθεσε και τα ταξικά ζητήματα στο επιχειρηματικό μοντέλο της βιομηχανίας.
Τις εξελίξεις στο Χόλιγουντ διαβάζουμε και στα ελληνικά ΜΜΕ. Η απεργία χαρακτηρίζεται «ιστορική», βλέπουμε και σχόλια τύπου «οι Αμερικανοί δεν είναι παίξε γέλασε με τα εργασιακά τους δικαιώματα» ή «τα βάζουν με τους κολοσσούς του θεάματος». Πολλά από αυτά τα μέσα, χαρακτήριζαν υπερβολικές και καθοδηγούμενες από την αντιπολίτευση τις κινητοποιήσεις των ηθοποιών εναντίον του ΠΔ που εξίσωνε τα πτυχία καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήριο λυκείου. Χειροκροτούσαν τον Μητσοτάκη επειδή δέχτηκε αντιπροσωπεία τους στο Μαξίμου –χωρίς να βγει λευκός καπνός– και αναζητούσαν καλλιτέχνες που διαφωνούσαν για να αναδείξουν τις «φωνές της λογικής». Η λογική είναι απλή και… τετράγωνη. Οταν γίνεται εδώ απεργία είναι δυσφήμηση για τη χώρα. Οταν γίνεται στο Χόλιγουντ είναι μεγαλειώδης.
Αλλά είπαμε. Εδώ είναι Ελλάδα. Στην Αμερική δεν παίζουν με τα εργασιακά τους δικαιώματα. Μακριά από μας οι απεργίες, για να είναι ιστορικές και μεγαλειώδεις.