Όταν διάβασα το διαβόητο κείμενο της Αννίτας Π. για τον Αλέξη Τσίπρα, μου φάνηκε ένα κείμενο εντελώς χυδαίο. Ακόμη και πριν να ξεκινήσει η συζήτηση για την συντάκτριά του, μου φαινόταν εντελώς απίθανο ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος που πενθεί το χαμό μικρών παιδιών να κάθεται να συζητάει για το brain drain και την επιχειρηματικότητα. Πρέπει να είσαι εντελώς ηλίθιος για να πιστεύεις ότι μπορεί ειλικρινές πένθος να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο.
του Κωνσταντίνου Πουλή | Όπως δημοσιεύτηκε στο thepressproject.gr
Ότι μπορεί δηλαδή τα 4/5 του κειμένου να είναι γενικόλογη προπαγάνδα κατά του Τσίπρα και στο τέλος να ξεφυτρώνει και λίγο ανθρώπινο δράμα, και το δράμα αυτό να είναι ότι κάηκαν ανήλικα παιδιά. Αν ο Τσίπρας ευθύνεται προσωπικά για τον θάνατό τους, είναι ποτέ δυνατόν να θέλουμε να του προσάψουμε ότι επίσης έκανε και στροφή στον κυβερνητισμό;! Ποιος διεστραμμένος νους θα πενθούσε τον χαμό παιδιών κάνοντας ποτ πουρί της αντισυριζαϊκής ρητορικής;
Εξηγώ εν συντομία τι συνέβη: Κυκλοφόρησε ένα κείμενο με τίτλο Άκου να σου πω Αλέξη, τώρα που έθαψα τους νεκρούς μου, για το οποίο ο Κ. Βαξεβάνης έγραψε πως συντάκτριά του είναι όχι μια οποιαδήποτε ανώνυμη φίλη θυμάτων, αλλά η σύζυγος του υπεύθυνου επικοινωνίας του Κ. Μητσοτάκη, του Μπ. Παπαπαναγιώτου. Όταν προστέθηκε το σκάνδαλο της ταυτότητάς της συντάκτριας, τα πράγματα δεν άλλαξαν ριζικά για μένα, αφού θεωρούσα ήδη πως ήταν κείμενο προκλητικής αναλγησίας, αλλά ήταν κάπως ευκολότερο να εξηγηθεί αυτή η ωμότητα. Ο λόγος για τον οποίον το κείμενο δεν φέρει υπογραφή είναι πάρα πολύ απλός: Η κραυγή μιας γυναίκας που πενθεί είναι πολύ πιο συγκινητική και δραστική, από ό,τι θα ήταν η επιθυμία ενός ανθρώπου που κινείται μέσα στον στενό κομματικό μηχανισμό να απαλλαγεί από τον πολιτικό του αντίπαλο. Στοιχειώδης εντιμότητα επιβάλλει όμως όταν αυτές οι δύο ιδιότητες συνυπάρχουν, να δηλώνονται. Κι έτσι δεν χρειάζεται να σκοντάψουμε στις ψευδοφεμινιστικές παραινέσεις της ΝΔ και άλλων να μη συνδέουμε μία γυναίκα με τον άντρα της.
Όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητα της συντάκτριας, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου ξεκίνησε έναν διάλογο στο τουίτερ με τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη, στον οποίον συμμετείχε όχι σαν άνθρωπος που του καταλογίζεται μία απρέπεια που αγγίζει τα όρια της ιεροσυλίας, αλλά σαν 15χρονο πιτσιρίκι. Αποκαλούσε τον δημοσιογράφο “Αννίτα βαξεβάνη”, λες και θα ήταν αστείο αυτό.
Στη συνέχεια είχε το θράσος να πιάσει στο στόμα του το ThePressProject:
και να μιλήσει για λάσπη, αυθαιρεσία και να ρωτάει αν ανήκουμε στον Βαξεβάνη.
Να εξηγήσουμε λοιπόν τι συμβαίνει στον δικό μας μακρινό πλανήτη: Δεν είναι όλα τα προβλήματα επικοινωνιακά. Και δεν είναι όλοι οι καυγάδες πρόσφοροι για γελάκια και emoji. Επειδή ο κ. Παπαπαναγιώτου μάς κατηγόρησε ότι αγνοούμε την ουσία, να πούμε ποια είναι για μας η ουσία: Χρησιμοποίησαν τον θάνατο ανήλικων παιδιών για να κάνουν φτηνή προπαγάνδα εναντίον του Τσίπρα. Η φιλική σχέση των δύο οικογενειών όχι μόνο δεν δικαιολογεί αυτήν την κίνηση, αλλά την καθιστά ακόμη πιο αδιανόητη. Πολύ περισσότερο δε, με δεδομένη την παρέμβαση της μητέρας που ζήτησε να σεβαστούν το πένθος της. Είναι σύμβουλος επικοινωνίας, τρομάρα του, και δεν μπορεί καν να καταλάβει πότε είναι καιρός για αστειάκια και πότε είναι καιρός να σωπαίνεις.
Ο Μπ. Παπαπαναγιώτου αναφέρει τις αγωγές που έρχονται, μήπως τρομάξουμε
γιατί έχουμε εκθέσει λέει κάποιο τρίτο πρόσωπο (παρότι δεν είμαστε εμείς το μέσο που κατονόμασε λάθος πρόσωπο ως συντάκτρια του κειμένου). Κομματικοί παρατρεχάμενοι, bot στην ψυχή, χαίρονται με τις εξυπνάδες του και ακολουθούν αλληλοχειροκροτήματα.
Ο σύμβουλος επικοινωνίας του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρεί ότι είναι ιδιωτικό ζήτημα αν η γυναίκα που συνέταξε αυτό το κείμενο είναι ή όχι σύζυγός του. Πρώτα υπαινίσσεται ότι είναι, μετά αποκαλεί βλάκα αυτόν που θεώρησε ότι είναι, και συνεχίζεται αυτός ο διάλογος στο τουίτερ για ώρες, χωρίς ποτέ, παρ’ όλες τις πιέσεις, να πει το πολύ απλό: «Δεν το έγραψε η σύζυγός μου». Αν πραγματικά δεν το είχε γράψει η σύζυγός του και παρακολουθούσαμε όλο αυτό το πολύωρο καραγκιοζιλίκι και το μπρος-πίσω της παραδοχής και μετά άρνησης χωρίς λόγο, τα πράγματα μόνο χειρότερα γίνονται για τον κύριο Παπαπαναγιώτου και την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που τον εμπιστεύεται για να τη «συμβουλεύει» σε επικοινωνιακά ζητήματα. Δεν είναι κατάλληλη στιγμή για να παίζουμε.
Λυπούμαστε πολύ για το ότι μέσα στον θρήνο αυτών των ανθρώπων, που εμείς δεν τους γνωρίζουμε αλλά τους σεβόμαστε, έχουμε εμπλακεί σε μία τέτοια συζήτηση. Ντρεπόμαστε για λογαριασμό του, ντρεπόμαστε για το επίπεδο των ανθρώπων που δίνουν τον τόνο στον δημόσιο διάλογο.
Εγώ δεν γνωρίζω αυτή τη μητέρα και ούτε καν μπορώ να διανοηθώ τι μπορεί να περνάει από το μυαλό της τέτοιες στιγμές. Λέω μόνο ότι η δική μας προσπάθεια από την αρχή είναι να εντοπίζουμε τι από αυτά που λέγεται συνιστά πραγματική αναζήτηση ευθυνών και σε τι οι αρμόδιοι και οι σύμβουλοι επικοινωνίας τους προσφέρουν τη χειρότερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο δημόσιο διάλογο: δεν κοκκινίζουν την ώρα που χρησιμοποιούν πτώματα συνανθρώπων (ενίοτε και φίλων) για να κάνουν χαβαλέ και προπαγάνδα.
Αυτή τη στιγμή, σεβασμός στη μνήμη των νεκρών είναι να μπορέσουμε να μάθουμε τι έφταιξε και να επιδιώξουμε να μην ξανασυμβεί. Άνθρωποι σαν τον κ. Παπαπαναγιώτου, με τα γελάκια, τους ψευτοτσαμπουκάδες στο τουίτερ, με την εκτός τόπου και χρόνου ελαφρότητα, αποτελούν οδυνηρή υπενθύμιση ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να συμβεί.
