Η δικαστική καταδίωξη του Κώστα Βαξεβάνη για ένα… μιμί –παρακαλώ, όχι μαθήματα προφοράς– φωτογραφίζει όσο τίποτε άλλο τον Σαμαρά.
Αν κατά τον Μαρξ ο άνθρωπος είναι το σύνολο από τις εμπειρίες του, ο Σαμαράς είναι το σύνολο από τις μοχθηρίες του. Εθεσε εκποδών την κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη εν ονόματι του ονόματος της Βόρειας Μακεδονίας. Είναι ο πρώτος και ο μόνος πρωθυπουργός που δεν παρέδωσε κανονικά τα κλειδιά στον αντίπαλό του τον οποίο ο λαός ψήφισε. Τρέλανε στις απειλές και τις μηνύσεις –θα τους πάω μέχρι το τέλος, μέχρι αίμα κ.λπ.– τους υποτιθέμενους «σκευωρούς» του σκανδάλου Νovartis. Απειλεί, καταδιώκει, εκδικείται όποιον, όποια –η Ντόρα κάτι ξέρει– και ό,τι θεωρεί επίβουλο, εχθρικό και αντισαμαρικό.
Ο άνθρωπος δαγκώνει, δακτυλοσκοπεί, κλοτσάει, νυχιάζει, αρπάζει, κομματιάζει. Δεν πιάνει αιχμαλώτους. Και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι η αντίδρασή του στη δράση του Μητσοτάκη εναντίον του τον τελευταίο καιρό. Διότι ο Μητσοτάκης αποφάσισε, όπως όλα δείχνουν, να τον πάει μέχρι τέλους. Λάου λάου, αλλά μέχρι τέλους. Εριξε στο μητσοτακικό μπαλαούρο όλους σχεδόν τους βουλευτές του, απέκλεισε από την κυβέρνηση κάθε ύποπτο… σαμαρισμού, τον άφησε εκτός νυμφώνος και ονείρων για την προεδρία της Δημοκρατίας, τον παράτησε να μαδάει τον… Μαργαρίτη για τη θέση του επιτρόπου στην Κομισιόν. Και φυσικά παράτησε τη μία και μοναδική Μακεδονία στην αποθήκη με τα προπαγανδιστικά του εργαλεία μόλις κέρδισε τις εκλογές.
Γιατί; Μα γιατί ο Κυριάκος μπορεί να έχει ατομικό έλλειμμα πολιτικής σκέψης, αλλά διαθέτει οικογενειακό πλεόνασμα αυτοσυντήρησης και κυνισμού. Ο Σαμαράς του πέφτει πολύ τοξικός, πολύ εθνικός, πολύ συνωμοτικός και εντέλει πολύ κακός. Οσο υπάρχει η επιρροή του στις γραμμές της ΝΔ τόσο τίθεται εν αμφιβόλω η εξουσία του Μητσοτάκη. Οσο οι ακροδεξιοί που αυτός μάζεψε στο κόμμα δεν αποκηρύσσουν κούτσα κούτσα –α, ρε Αδωνη, τι τραβάει ένας εθνικόφρων για την καρέκλα! – τις εξαλλοσύνες του ανθρώπου που τους άνοιξε την πόρτα της ΝΔ τόσο τα κεντροδεξιά ανοίγματα πηγαίνουν στον βρόντο. Οσο εν γένει ο εξτρεμισμός του Σαμαρά, χρήσιμος προεκλογικά για να συγκεντρωθούν φαιά ψηφαλάκια, διατρέχει την παράταξη τόσο αυτή θα φαντάζει αναξιόπιστη στα μάτια του μεσαίου χώρου για τον οποίο σκίζεται.
Συνεπώς, ανάγκη πάσα να φροντίσει για την παρακμή του Σαμαρά. Ναι, αλλά ο Μεσσήνιος δεν είναι χτεσινός. Κάτι δηλητηριώδεις διαρροές, κάτι κινήσεις σύμπλευσης με τον Μαρινάκη, κάτι μιμί κινήσεις, κάτι από κοινού με τον βαρόνο των ΜΜΕ εκρήξεις οργής γιατί ο Κυριάκος χαρίζεται στον Τσίπρα δεν είναι παρά τροχιοδεικτικές βολές. Ο Μεσσήνιος δεν ξεχνά. Αν μάλιστα τα βρει με τον Μαρινάκη των Πρεσπών, χαιρέτα μας τον πλάτανο: Μιμί, Κυριάκο, μιμί. Τρέχα!
