Η σκηνοθέτρια και ηθοποιός γράφει για την προσέγγιση των κυβερνώντων σχετικά με τη διάδοση του ιού, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν ότι οφείλεται στο άνοιγμα των συνόρων και στα ΜΜΜ αλλά στο θέατρο
Επειδή όλα έχουν ειπωθεί αναρωτιέµαι γιατί φτάσαµε ως εδώ. Ήµασταν υπόδειγµα των λιγότερων κρουσµάτων στην Ευρώπη. Νοµίζω ότι το κράτος φέρει τη µεγάλη ευθύνη για τα ελλιπή µέτρα προφύλαξης. Με το άνοιγµα των συνόρων, τα µέσα µαζικής µεταφοράς, την ανεξέλεγκτη διασκέδαση στα µπαρ κ.λπ. όλο αυτό το διάστηµα. Γιατί µέσα στις κοινωνικές µας εκδηλώσεις και στα πανηγύρια και εµείς ξεχαστήκαµε ως «Ελληνες». Και τώρα τα µέτρα γενικεύονται αδιακρίτως. Οίκοι ανοχής, σχολεία και εκκλησίες παρ’ όλα αυτά ασκούν το λειτούργηµά τους.
Η πανδηµία φέρει στο φως και τη σχέση της πολιτείας µε την τέχνη. Η πολιτεία, όπως πάντα, εκπροσωπείται µόνο από προσωπικότητες που απαγγέλλουν κάποιους πολύ σηµαντικούς ποιητές ή οργανώνουν live streaming εκδηλώσεις. Και µε αυτά τα γνωστά ονόµατα κάνει διάλογο. Η τέχνη υπάρχει µόνο σε «σηµαντικές εκδηλώσεις». Τα κονδύλια δόθηκαν µόνο σε λίγους µε θολά κριτήρια. Οµως η πολιτεία αγνοεί ένα τεράστιο δυναµικό καλλιτεχνών… σαν να είναι υποβαθµισµένοι από τη γέννησή τους και δεν τους αναγνωρίζει καν.
Στο εξωτερικό αυτήν τη στιγµή δίνονται κονδύλια µόνο για έρευνα προκειµένου να στηρίξουν και οικονοµικά τον χρόνο νέων άνεργων καλλιτεχνών.
Πώς µπορούµε να διεκδικούµε οτιδήποτε ως καλλιτέχνες σε ένα κράτος που θεσµικά δεν µας αναγνωρίζει;
Τι θα συµβεί µε τη ζωή µας;
Το lockdown µας βάζει όλους στη θέση µας µε ένα ίσως ταπεινό επίδοµα (αν είσαι τυχερός) ως πολίτες β΄ κατηγορίας. Το θέατρο είναι παρόν να προσφέρει, όπως έκανε πάντα σε όλες τις εποχές. Μπορεί να προσφέρει παρηγοριά, οµοψυχία και δύναµη να αντέξουµε την απελπισία της πανδηµίας. Σίγουρα το θέατρο δεν είναι υπεύθυνο για το υποχρεωτικό lockdown που καταλήξαµε. Ούτε είναι υπεύθυνο για το ανεπαρκές σύστηµα υγείας. Λοιπόν αφού θαυµάσαµε το φούξια και µπλε σιντριβάνι της Οµόνοιας µε τον δήµαρχό µας παρόντα ανάµεσα στο ανεξέλεγκτο από µέτρα προστασίας χαρούµενο πλήθος, ας καθίσουµε έγκλειστοι στα σπίτια µας να µετράµε χαµένες ζαρντινιέρες.
