«Από όταν_x000D_
ήμουν μικρός μου άρεσαν τα φορτηγά και τα ταξίδια. Κι έτσι βρήκα τον τρόπο να_x000D_
τα συνδυάσω». Ο Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος έγινε οδηγός φορτηγού πριν από 14_x000D_
χρόνια, επηρεασμένος από τον πατέρα του που κάνει την ίδια δουλειά.
Αρχίζει να μιλάει για τα χρόνια που μετέφερε λουλούδια με φορτηγό-ψυγείο. Για την εποχή που φόρτωνε στο Άαλσμιρ, μια από τις μεγαλύτερες αγορές λουλουδιών της Ολλανδίας, 13 χιλιόμετρα από το Άμστερνταμ. Οι έμποροι εκεί βγάζουν τα λουλούδια σε πλειστηριασμό σε μια μεγάλη αίθουσα που λέγεται auction house, απ’ όπου τα προμηθεύονται οι χονδρέμποροι. Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία τηλεφωνούν οι Έλληνες έμποροι για να δώσουν προσφορές για τα απούλητα.
Από εκεί και πέρα αρχίζει η περιπέτεια του οδηγού, ο οποίος πρέπει, αφού φορτωθούν τα λουλούδια στο φορτηγό, να τα μεταφέρει μέσα σε 48 ώρες για να προλάβει να τα παραδώσει στην ελληνική αγορά όσο ακόμη διατηρούνται φρέσκα. Αυτό σημαίνει ότι αν η διαδικασία της φόρτωσης ολοκληρωθεί μέχρι τις 9 το βράδυ της Παρασκευής, ο οδηγός μπορεί να κοιμηθεί πέντε έξι ώρες στην καμπίνα που υπάρχει μέσα στο φορτηγό. Αν όχι, καλύπτει σερί 3.600 χιλιόμετρα από Παρασκευή έως Κυριακή βράδυ ή Δευτέρα ξημερώματα.
Ο κ. Λαμπρινόπουλος εξηγεί: «Προσπαθούσα να βγάλω την Τσεχία και τη Σλοβακία χωρίς ύπνο, έτσι ώστε να κοιμηθώ στην Ουγγαρία. Ξυπνώντας πήγαινα και έτρωγα γκούλας σε ένα μαγαζί που δούλευε 24ωρο και ξεκινούσα και πάλι. Όταν παρέδιδα το εμπόρευμα φόρτωνα και ξανάφευγα δρομολόγιο. Όσο δούλευα σε αυτή την εταιρεία από την κούραση με πήρε δυο φορές ο ύπνος στον δρόμο και παραλίγο να εμπλακώ σε τροχαίο. Ξέρεις, η πιο δύσκολη ώρα είναι το δίωρο 6-8 το πρωί. Εκείνη την ώρα πέφτει ο οργανισμός. Τη μία φορά βγήκα από τον δρόμο και κλάδευα τα δέντρα. Είχα ανοίξει το παράθυρο για να με χτυπάει ο αέρας και από τη μια στιγμή στην άλλη ένιωσα ένα κλαδί στο πρόσωπό μου και χιόνι να πέφτει στην πλάτη μου».
Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια κάτω από συνθήκες ακραίας κόπωσης. Η αϋπνία σε κάνει να βλέπεις φαντάσματα. «Μια φορά στη Φρανκφούρτη με έπαιρνε ο ύπνος και δεν το είχα καταλάβει. Κάποια στιγμή κοιτούσα τον καθρέφτη για να αλλάξω λωρίδα και έβλεπα ποδήλατα να τρέχουν και να με προσπερνάνε. Κοίταγα το κοντέρ και καταλάβαινα ότι αυτό που έβλεπα δεν μπορούσε να συμβαίνει. Σε κάποια φάση είδα ότι έπεφτα πάνω τους. Από τον φόβο έκλεισα τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα είχαν εξαφανιστεί. Δεν υπήρξαν ποτέ. Ονειρευόμουν με ανοιχτά μάτια».
Λέγεται ότι αρκετοί οδηγοί μεγάλων αποστάσεων κάνουν χρήση διάφορων ουσιών με στόχο να βρίσκονται σε εγρήγορση. Τον ρωτάω αν ισχύει. «Ισχύει στο ποσοστό που ισχύει σε όλους τους χώρους. Νομίζω όμως ότι για τον δικό μας χώρο ακούγεται σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ όσο συμβαίνει στην πραγματικότητα». Για να καταφέρουν να βρίσκονται τόσες ώρες πίσω από το τιμόνι οι οδηγοί πίνουν πολλούς καφέδες και χυμούς και τρώνε πολλές σούπες. «Με τόση ταλαιπωρία χρειάζεσαι κάτι μαλακό, δεν μπορείς να φας σνίτσελ για παράδειγμα, γιατί θα πέσει σαν πέτρα στο στομάχι σου». Αναρωτιέμαι πού κάνουν μπάνιο και πού βρίσκουν τουαλέτα και μου εξηγεί ότι στα μαγαζιά που βρίσκονται στα πάρκινγκ των εθνικών οδών της Ευρώπης υπάρχουν όλες οι συνθήκες για να καλύψουν τις ανάγκες τους. «Τα διόδια που πληρώνουμε έξω πιάνουν τόπο. Στις εθνικές οδούς υπάρχουν σουπερμάρκετ, εστιατόρια όπου μπορεί κανείς να φάει σαν άνθρωπος και όχι όπως εδώ μόνο σάντουιτς. Το σάντουιτς είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει να φάει κάποιος που βρίσκεται μέρες στον δρόμο».
«Οι Ιταλίδες δεν μας θέλουν καθόλου»
Τον ρωτάω πώς διασκεδάζει όταν ταξιδεύει. «Βγαίνω μόνος μου, πηγαίνω σε μπαρ στα χωριά από τα οποία περνάω. Πιάνω κουβέντα με τους κατοίκους. Πλέον μιλάω ιταλικά, ισπανικά, γερμανικά, αγγλικά και λίγα γαλλικά». Συνήθως ταξιδεύει μόνος του, γιατί το να ταξιδεύει με άλλον είναι μεν ωραίο όταν χρειάζεται παρέα την ώρα που οδηγεί, αλλά είναι σκέτη ταλαιπωρία την ώρα του ύπνου γιατί η καμπίνα είναι πολύ στενή. «Για να σκοτώσω τον χρόνο μιλάω στο κινητό ή στο CB με κάνα συνάδελφο ή βάζω μουσική. Ακούω κυρίως νταρκ γουέιβ και ποστ πανκ. Όταν χαράζει όμως βάζω καμιά φορά κλαρίνα, ενώ τις νύχτες ακούω και Καρρά. Συχνά μιλάω μόνος μου, σκέφτομαι φωναχτά. Κάποιες φορές τσακώνομαι με τον εαυτό μου για τα λάθη που έχω κάνει».
Τα τελευταία χρόνια δουλεύει για μια εταιρεία που εμπορεύεται ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας. Τα μεταφέρει στην Ευρώπη και επιστρέφει με ξηρά φορτία ή φρούτα, λαχανικά, σαλάμια και τυριά. «Τι νόμιζες; Όλα απ’ έξω έρχονται». Ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής από την Ελλάδα στη Γαλλία κοστίζει –με βενζίνες, καράβια, διόδια– γύρω στις 4.000 ευρώ. Το πιο δύσκολο πράγμα που του έχει τύχει στον δρόμο είναι οι βλάβες στο φορτηγό, αλλά πλέον έχει την πείρα ώστε να τις αντιμετωπίσει κι αυτές.
Το καλύτερο οδικό δίκτυο το έχει η Γαλλία, τα καλύτερα εστιατόρια η Ιταλία, την πιο αυστηρή αστυνομία η Ισπανία και την πιο δίκαιη η Γερμανία. «Αν σε σταματήσει η αστυνομία για παράβαση πρέπει να πληρώσεις επιτόπου το πρόστιμο, το οποίο συνήθως είναι βαρύ. Τρως πρόστιμο όταν για παράδειγμα βρουν φαγητό δίπλα σου ή αν πίνεις από μεγάλο μπουκάλι, γιατί και στις δύο περιπτώσεις αποσπάται η προσοχή σου από τον δρόμο. Όταν σε σταματήσουν ανοίγεις την πόρτα για να μη δημιουργήσεις αμφιβολία σχετικά με τις προθέσεις σου, γιατί βρίσκεσαι ψηλότερα από το έδαφος κι ο αστυνομικός δεν έχει ορατότητα μέσα στο όχημα».
Παρ’ όλη την κούραση και το άγχος αγαπάει πολύ αυτό που κάνει γιατί του δίνει τη δυνατότητα να βλέπει προορισμούς και ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντούσε ποτέ. «Οταν ταξιδεύεις με τον τρόπο που ταξιδεύω εγώ δεν βλέπεις τα πράγματα με τουριστικό μάτι. Δεν αγοράζεις αυτό που θέλει να σου πουλήσει ο άλλος. Ακούω για παράδειγμα ότι η Βαρκελώνη είναι υπέροχη πόλη. Οχι, δεν είναι. Η Μαδρίτη είναι πολύ πιο όμορφη. Οι Βαρκελωνέζοι έχουν τουπέ και νομίζουν ότι όλη η Ισπανία τούς χρωστάει. Οι Μαδριλένοι είναι πιο φιλικοί. Θα κάτσουν και μαζί σου να σου πουν μια ελληνική κουβέντα –συνήθως ξέρουν το “καλησπέρα” και το “μαλάκας”».
Οι πιο δυσπρόσιτοι είναι οι βόρειοι Ιταλοί. «Οι Ιταλίδες δεν μας θέλουν καθόλου. Σε όλα τα άλλα κράτη μπορείς να κάνεις κάτι με μια γυναίκα. Στην Ιταλία με τίποτα. Δεν πάνε παρά μόνο με Ιταλούς. Για να καταλάβεις, στην αργκό τους μια από τις χειρότερες βρισιές είναι “να σε γ… Έλληνας”». Οι βόρειοι υποτιμούν πολύ τους Ιταλούς του νότου, τους αποκαλούν «τερόνι», που είναι ακόμη χειρότερο από το δικό μας «κάγκουρες», και θεωρούν ότι όλη τη μέρα τεμπελιάζουν και ότι βγάζουν λεφτά από μαφιόζικες μπίζνες τα οποία σκορπάνε στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια. Στη βόρεια Ιταλία οι οδηγοί δέχονται και τις περισσότερες προσφορές για πληρωμένο σεξ από άντρες που πλευρίζουν τα φορτηγά τις νύχτες στα πάρκινγκ. «Οι οδηγοί φορτηγών είναι γι’ αυτούς οι πιο εύκαιροι, γιατί είναι συγκεντρωμένοι σε συγκεκριμένο σημείο. Εχω δει να γίνονται πολλά ντιλ μπροστά μου. Όποιος δεν ενδιαφέρεται το εξηγεί και πάνε παρακάτω».
Το πιο δύσκολο κομμάτι που έχουν να διαχειριστούν όσοι κάνουν αυτήν τη δουλειά δεν είναι ούτε η αϋπνία ούτε οι δύσκολες καιρικές συνθήκες και οι βλάβες. Είναι η μοναξιά. Με τα ωράρια που έχουν είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσουν φιλίες και σχέσεις. «Βγάζουμε καλά χρήματα σε σχέση με τους περισσότερους εργαζομένους, αλλά ξέρεις κάτι; Η γυναίκα θέλει έναν άντρα που να έχει λεφτά αλλά και να μπορεί να είναι όλη μέρα κοντά της. Αυτό όμως δεν γίνεται, γίνεται;».
