Ποια είναι τα νέα καθήκοντα του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου στον χώρο της εργασίας (με συρρίκνωση των αμοιβών, περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κ.λπ.), την υγειονομική κρίση και την καταβαράθρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, την έξαρση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών και τη νέα φάση του ιμπεριαλισμού με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία; Αναζητώντας απαντήσεις, απευθυνθήκαμε στον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) και αντιπρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (ΕΚΠ), Αντώνη Νταλακογεώργο.
Ποια είναι τα συμπεράσματα από το πρόσφατο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (ΕΚΠ);
Το πρώτο που θέλουμε να σημειώσουμε είναι ότι το συνέδριο έγινε νωρίτερα από τη λήξη της θητείας του ΔΣ και αυτό διότι οι δυνάμεις ΔΕΣΚ – ΕΑΚ (ΠΑΜΕ – ΣΥΡΙΖΑ) προέκριναν ότι η διεξαγωγή του πρέπει να προηγηθεί του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη όσο «να μην τον βρούμε μπροστά μας»! Η εφαρμογή του 4808/2021 ξεκινάει από την 1η/1/2022. Πρόκειται για μια επιλογή βαθιά ηττοπαθή, η οποία συνιστά γραμμή υποχώρησης ακόμη και από τη θέση περί ανυπακοής στις διατάξεις του που εμπλέκουν το κράτος, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς στην εσωτερική λειτουργία των συνδικάτων και στην πράξη καταργούν τα καταστατικά τους.
Οι δυνάμεις αυτές συμπορεύθηκαν με την ίδια απαράδεκτη γραμμή και σε άλλες οργανώσεις, όπως το Εργατικό Κέντρο Πάτρας, το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου, η ΟΙΥΕ, γεγονός που καταδεικνύει την υποκρισία τους στο σύνθημα που προβάλλουν «ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά».
Κατά τα λοιπά, το συνέδριο έγινε με μικρή συμμετοχή σε ό,τι αφορά τη συζήτηση για τα εργατικά προβλήματα και τη στρατηγική κεφαλαίου – κυβέρνησης – ΕΕ.
Οι δυνάμεις (ΕΑΚ και ΕΠΑΚ) αναπαρήγαγαν για άλλη μια φορά τη γραμμή του συμβιβασμού, της σύμπλευσης με τη ΓΣΕΕ. Εξάλλου, οι ίδιες δηλώνουν τη συμπόρευσή τους με τη γραμμή ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ που το κυβερνητικό τους έργο ήταν βαθιά αντεργατικό. Το ΠΑΜΕ με τη σειρά του παρέμεινε προσκολλημένο στην ίδια αδιέξοδη γραμμή του κομματικού του φορέα και με τον τρόπο αυτό συνεχίζει την ίδια γραμμή η οποία εμποδίζει το αναγκαίο άνοιγμα του ΕΚΠ και την ευρύτερη συσπείρωση των εργαζομένων και τη συμμετοχή τους στους αγώνες.
Και σε αυτό το συνέδριο οι μεγάλοι απόντες δυστυχώς ήταν οι εργαζόμενοι!.
Οι δυνάμεις της Ταξικής Εργατικής Συσπείρωσης (ΤΕΣ) ανέδειξαν στην παρέμβασή τους το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής που ξεδιπλώνεται όλη την τελευταία περίοδο και την ανάγκη να οργανωθεί συντονισμένα ο αγώνας των εργαζομένων. Θετικό στοιχείο του συνεδρίου ήταν ο αποκλεισμός των νόθων αντιπροσώπων επτά (7) ναυτεργατικών σωματείων, όπως επίσης ότι αυτό επικυρώθηκε και με δικαστική απόφαση. Σε αυτό συνετέλεσε σημαντικά η αποφασιστική, συνεπής στάση της ΤΕΣ αλλά και αυτή της ΔΕΣΚ (ΠΑΜΕ), γεγονός που συνέβαλε και στη θετική στάση της ΕΑΚ. ΕΠΑΚ (ΠΑΣΚΕ) και ΔΑΚΕ ζήτησαν τη νομιμοποίηση των νόθων.
Τι καινούργιο έφεραν οι πρόσφατες αρχαιρεσίες στο ΕΚΠ και πώς διαμορφώθηκαν οι νέοι συσχετισμοί δύναμης;
Σημαντικές ανακατατάξεις δεν σημειώθηκαν σε ό,τι αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων σε επίπεδο παρατάξεων – μόνο η είσοδος της ΔΑΚΕ με ένα μέλος στο 19μελές ΔΣ του ΕΚΠ. Αρνητικό στοιχείο είναι ότι η απώλεια αυτή προήλθε από το δικό μας σχήμα – συνδυασμό. Στις εκλογές του 2019 η ΔΑΚΕ οριακά έχασε την έδρα στο ΔΣ. Κατά τα λοιπά, το ΠΑΜΕ και η ΕΑΚ είχαν μια οριακή μείωση και μια ελάχιστη αύξηση οι δυνάμεις της ΕΠΑΚ (ΠΑΣΚΕ) χωρίς καμία μεταβολή στις έδρες για το ΔΣ. Η ΤΕΣ επανεξέλεξε τους δύο αντιπροσώπους που είχε για το συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Ποια είναι τα μέτωπα όπου θα κληθεί να αγωνιστεί η νέα διοίκηση του ΕΚΠ και ποια τα καθήκοντά της το επόμενο διάστημα;
Τα αναδείξαμε με επάρκεια, τεκμηρίωση και πλήθος επιχειρημάτων και στο συνέδριο. Χρειάζεται μια αποφασιστική στροφή του ΕΚΠ στους εργασιακούς χώρους, στα πρωτοβάθμια σωματεία και ευρύτερα στους εργαζόμενους. Τα περισσότερα από τα μισά σωματεία που ανήκουν οργανωτικά στο ΕΚΠ είτε υπολειτουργούν είτε δεν έχουν καμιά αγωνιστική συνεισφορά στους εργασιακούς χώρους που εκπροσωπούν και πολύ περισσότερο στα γενικότερα προβλήματα και στους αγώνες που αναπτύσσονται και έχουν στο επίκεντρό τους την απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να γίνει οργανωμένη, σχεδιασμένη και συστηματική προσπάθεια για την επαναδραστηριοποίηση των συνδικάτων προκειμένου να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στους αγώνες για τα εργατικά προβλήματα και δικαιώματα.
Κατά την άποψή μας τα μέτωπα που έχουμε μπροστά μας είναι:
- Η συνέχιση της πάλης για τη μη εφαρμογή και την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη που αποτελεί τομή στην επίθεση κυβέρνησης – εργοδοσίας που επιδιώκουν να ενταφιάσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από τη μνημονιακή επέλαση (8ωρο – ΣΣΕ – απεργίες – αλληλεγγύη – διαδηλώσεις – κατάργηση των συλλογικών διαδικασιών στα συνδικάτα – ηλεκτρονικό φακέλωμα κ.λπ.).
- Το υγειονομικό πρόβλημα που θερίζει αυξάνοντας θεαματικά τον μακάβριο αριθμό των θανάτων στους οποίους η χώρα μας κατέχει τα πρωτεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι θέσεις και διεκδικήσεις για ενίσχυση του δημόσιου τομέα υγείας, οι προσλήψεις μόνιμου υγειονομικού προσωπικού, η απόκρουση της πολιτικής των διαχωρισμών, των αναστολών και των απολύσεων, η επίταξη του ιδιωτικού τομέα, η πάλη ενάντια στις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, τη σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στην υγεία και η λήψη μέτρων για την προστασία και ασφάλεια των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς αποτελούν στις σημερινές συνθήκες κεντρικούς στόχους αυτής της πάλης για την οποία πρέπει να γίνουν πολλά και μεγάλα βήματα ακόμη.
- Οι συνθήκες που διαμορφώνονται και στη χώρα μας από την ενεργειακή κρίση, τα προβλήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα –παίρνοντας υπόψη ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα επιδεινώσει αυτά τα προβλήματα– αναδεικνύουν σε καθοριστικό ζήτημα για το συνδικαλιστικό κίνημα την προστασία του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος.
Η κερδοσκοπία οργιάζει στην αγορά, η ακρίβεια γονατίζει τον λαό, το εργατικό εισόδημα καταβροχθίζεται από τον πληθωρισμό, τις ιλιγγιώδεις αυξήσεις στην ενέργεια – υπηρεσίες και στα βασικά καταναλωτικά αγαθά και η κυβέρνηση με την πολιτική της είτε σφυρίζει αδιάφορα είτε ανακοινώνει ημίμετρα και με τον τρόπο αυτό το μάρμαρο καλούνται να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα.
Η κατάσταση αυτή επιβάλλει το αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα να βάλει στην πρώτη γραμμή της πάλης του την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, την πραγματική αύξηση στα επιδόματα ανεργίας και πρόνοιας, την κατάργηση του ΦΠΑ στα καύσιμα και ευρύτερα σε υπηρεσίες και καταναλωτικά αγαθά.
Αναμφίβολα το καυτό θέμα του κόσμου της εργατιάς του Πειραιά είναι η COSCO και η επικείμενη υπογραφή ΣΣΕ. Η εργοδοσία θέλει να προχωρήσει σε υπογραφή της ΣΣΕ με τη ΣΕΕΔΕΠ και όχι με την ΕΝΕΔΕΠ. Από την πλευρά της η ΣΕΕΔΠ εγκαλεί την ΕΝΕΔΕΠ για κωλυσιεργία η οποία αποβαίνει σε βάρος των εργαζομένων. Ποια είναι η θέση σας ως ΠΕΝΕΝ και ως ΕΚΠ απέναντι στο ζήτημα;
Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι η ιδιωτικοποίηση του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας (και των άλλων που ακολούθησαν) συνιστά ένα ανοσιούργημα και οι επιπτώσεις του είναι τεράστιες για τη χώρα, τον λαό και τους εργαζόμενους. Η COSCO από την πρώτη στιγμή που πήρε τους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις της. Επέβαλε μια εργασιακή γαλέρα στα εργατικά δικαιώματα, υπονόμευσε την προστασία και ασφάλεια των εργαζομένων, δημιούργησε έναν ολόκληρο στρατό εργολαβικών εργαζόμενων χωρίς ΣΣΕ και κατοχυρωμένα δικαιώματα.
Η οργάνωση των εργαζομένων, η συνδικαλιστική συγκρότηση και ακολούθως η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους αποτελούν σημαντικά βήματα για να σπάσει το καθεστώς ασυδοσίας και εργασιακής γαλέρας. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι εύκολη ούτε τώρα ούτε και για το επόμενο διάστημα. Ο λόγος γίνεται για ένα πολυεθνικό, μονοπωλιακό κολοσσό ο οποίος εγκαταστάθηκε στη χώρα και χθες είχε τη στήριξή του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα της ΝΔ και φυσικά είχε και έχει στη φαρέτρα του ένα άθλιο αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο για να διασφαλίσει με επιτυχία την «εμβληματική» επένδυσή του.
Στο πλαίσιο αυτά κατάφερε μέσω των εργολάβων να σκαρώσει και να στήσει ένα εργοδοτικό σωματείο το οποίο από την αρχή έθεσε στην υπηρεσία των συμφερόντων της και βέβαια με τη δραστήρια δική της ανάμειξη και μέσα από ένα όργιο καλπονοθείας το κατέστησε στα χαρτιά ως το πλέον αντιπροσωπευτικό. Η προσπάθεια της COSCO είναι να πετύχει με το μικρότερο κόστος στις όποιες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και βελτιώσεις στην επικείμενη διαπραγμάτευση και υπογραφή ΣΣΕ.
Η ΠΕΝΕΝ όλο το χρονικό διάστημα πριν από την ιδιωτικοποίηση όσο και μετά το ξεπούλημα του λιμανιού είναι σταθερά και με συνέπεια στο πλευρό των εργαζομένων είχε και έχει αδιάλειπτη αγωνιστική συμμετοχή τόσο στην πάλη για τα εργατικά δικαιώματα όσο και ευρύτερα για τους σχεδιασμούς της COSCO όπως αυτοί αναπτύσσονται μέσα από το αντιλαϊκό – αντιδραστικό και αντιπεριβαλλοντικό Master Plan.
Είμαστε περήφανοι ότι ήμασταν το μοναδικό εργατικό σωματείο που οργάνωσε και συμμετείχε σε μια τεράστια πληθώρα δράσεων – κινητοποιήσεων βάζοντας μπροστά το αίτημα να μην περάσουν οι σχεδιασμοί των Κινέζων και το Master Plan.
Θεωρούμε θετικό ότι έστω και με καθυστέρηση χρόνων και άλλες δυνάμεις (ΠΑΜΕ) αντιλήφθηκαν τις καταστροφικές επιλογές της COSCO και τελευταία μέσω του ΕΚΠ συνδράμουν να μπει φραγμός σε αυτούς τους σχεδιασμούς.
Θεωρείτε ότι είναι εφικτό να ικανοποιηθούν τα αιτήματα της ΕΝΕΔΕΠ και πώς θα μεθοδευτεί ο αγώνας; Η προκήρυξη νέων απεργιακών κινητοποιήσεων είναι μονόδρομος που θα οδηγήσει στην τελική νίκη;
Καθοριστικός παράγοντας για να σπάσει η αδιαλλαξία της COSCO είναι η οργανωμένη πάλη των ίδιων των εργαζομένων, η έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης όλων των άλλων εργαζομένων, των συνδικάτων τους και ευρύτερα του λαού της περιοχής. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις πάνω στις οποίες πρέπει να οικοδομηθεί και να αναπτυχθεί ο αγώνας. Οι τελευταίες μαχητικές απεργίες και η παλικαρίσια στάση των εργαζομένων σε αυτές είναι ένα σαφές μήνυμα ότι οι προσπάθειες της εργοδοσίας για διάσπαση, υπονόμευση, καταστολή δεν θα περάσουν όπως επίσης και η «επιστράτευση» του αντεργατικού νόμου 4808/21.
Από την άλλη οφείλουμε να σημειώσουμε ότι σε αυτό τον αγώνα, για να έχει νικηφόρο αποτέλεσμα, θα πρέπει οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τόσο στο ΕΚΠ όσο και στην ΕΝΕΔΕΠ να παραμερίσουν τις ηγεμονικές και αντιδημοκρατικές πρακτικές και αποκλεισμούς και να βάλουν και οι ίδιοι μπροστά τον στόχο ότι σε αυτό τον αγώνα προέχει όχι το καπέλωμα, αλλά η συστράτευση όλων των δυνάμεων για να κερδίσει ο αγώνας των εργαζομένων, να υπογραφεί η ΣΣΕ, να κατοχυρωθεί η ένταξη των λιμενεργατών στα ΒΑΕ, να μονιμοποιηθούν με πλήρη δικαιώματα όλοι οι εργαζόμενοι, να θεσμοθετηθούν οι επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας.
Υπάρχει αρραγές μέτωπο των αριστερών δυνάμεων της εργασίας απέναντι στην αυταρχικότητα και την αποικιακή προσέγγιση της Dport ή στις ηγετικές μερίδες του εργατικού κινήματος κυριαρχούν μικροκομματικές αντιλήψεις;
Στις κινητοποιήσεις που έχουν γίνει από τους λιμενεργάτες στο ΣΕΜΠΟ όλα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα το 2021 και το 2022 το Εργατικό Κέντρο Πειραιά στάθηκε στο πλευρό τους. Βέβαια όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο, ο λόγος εδώ γίνεται για την έμπρακτη συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες και τη στήριξη των απεργιών.
Τόσο σε αυτές τις κινητοποιήσεις όσο και ευρύτερα στις δράσεις που αφορούν σε σοβαρά ζητήματα (υγεία – ακρίβεια – Master Plan της COSCO) η προσπάθεια των δυνάμεων του ΠΑΜΕ είναι επαναλαμβανόμενη: να φανεί, να προβληθεί και εάν είναι δυνατόν να μονοπωλήσει και να «κεφαλαιοποιήσει» πολιτικά – συνδικαλιστικά το ίδιο αυτούς τους αγώνες.
Εμείς θεωρούμε ότι το ΕΚΠ, κυρίως με δικές μας πρωτοβουλίες και προσπάθειες πολλών χρόνων, βγήκε από την απραξία, την αδράνεια και σήμερα κάνει βήματα στην κατεύθυνση οργάνωσης – συντονισμού και δράσης για τα εργατικά, λαϊκά, κοινωνικά και τοπικά προβλήματα. Αποκρούουμε σταθερά και αποφασιστικά την όποια προσπάθεια καπελώματος των θέσεων και των δράσεων του ΕΚΠ. Αυτό για να επιτευχθεί χρειάζεται στην πράξη όλες οι δυνάμεις να κινητοποιήσουν τον κόσμο της εργασίας στα συνδικάτα, στους εργασιακούς χώρους και κυρίως να τον βγάλουν στον δρόμο του αγώνα.
Σήμερα σε μεγάλο βαθμό είναι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΠΕΝΕΝ αυτές που πλαισιώνουν τους αγώνες του ΕΚΠ. Σε πολλές κινητοποιήσεις οι δυνάμεις των άλλων παρατάξεων και σωματείων δεν έχουν ούτε συμβολική ή έστω μονοπρόσωπη παρουσία σε αυτές.
Αυτό αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο καλούμαστε να δούμε και να αντιμετωπίσουμε, ώστε τόσο στον Πειραιά όσο και ευρύτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας οι εργαζόμενοι να επανακάμψουν στα συνδικάτα, στην οργανωμένη ζωή και δράση και να πάρουν στα δικά τους χέρια τα προβλήματα και την επίλυσή τους.
Ποια είναι η απάντηση που πρέπει να δώσει ο κόσμος της εργασίας απέναντι στην επέλαση του ληστρικού νεοφιλελευθερισμού και με ποια μέσα σε αυτές τις αρνητικές συνθήκες μπορεί να διασφαλίσει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο;
Αυτή είναι η κυρίαρχη πολιτική που χαράσσεται και υλοποιείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρύτερα στο καπιταλιστικό κόσμο. Στις συνθήκες αυτές το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του ενεργοποιούνται, ο αυταρχισμός αυξάνεται, η καταστολή μεγαλουργεί και γίνονται θρύψαλα οι ισχυρισμοί για δήθεν Ευρώπη της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.
Η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί ένα χειροπιαστό παράδειγμα που ακυρώνει την υποκριτική ρητορική όσων ασπάζονται τις αρχές και τις αξίες περί ευρωπαϊκών ιδεωδών.
Τρία μνημόνια, αποικιοκρατικές δεσμεύσεις, μαζική ανεργία, φτωχοποίηση του λαού, σκληρή και μακροχρόνια λιτότητα, ληστεία των συντάξεων, ανελέητη φοροεπιδρομή στα εισοδήματα, τσάκισμα των ΣΣΕ, υπονόμευση των εργασιακών σχέσεων, συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων.
Σε αυτή την «εντυπωσιακή» επέλαση του κεφαλαίου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη «δημοκρατική Ευρώπη», πολύτιμος σύμμαχος για να υλοποιηθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές ήταν τα κόμματα που εφαρμόζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις αστικές πολιτικές (συντηρητικά, φιλελεύθερα, πράσινα σοσιαλδημοκρατικά ή πολύχρωμα) που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία καθώς επίσης και η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έδωσε και δίνει χέρι βοήθειας στο αστικό σύστημα να αντέξει, να ξεπεράσει την κρίση και να επανακάμψει η κερδοφορία του. Αυτήν τη γραμμή υπηρετεί και η γνωστή ηγεσία της ΓΣΕΕ με τις δυνάμεις του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες ο μοναδικός δρόμος που υπάρχει μπροστά στους εργαζόμενους είναι να μαζικοποιήσουν τα σωματεία τους, να παλέψουν για την αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, να δημιουργήσουν νέα συνδικάτα εκεί που δεν υπάρχουν σήμερα και είναι τεράστιοι εργασιακοί χώροι, να επιδιωχθεί η μαζική επιστροφή των εργαζομένων στην συλλογική οργανωμένη δράση και στους αγώνες!
Αυτή η διαδικασία δεν είναι απλή, εύκολη ή ευθύγραμμη και θα απαιτηθούν πολλές, μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες από όλο το αγωνιστικό – ταξικό μπλοκ για να επιτευχθεί. Όμως είναι ο δρόμος που σταθερά, αποφασιστικά και με συνέπεια πρέπει να ακολουθηθεί για την ανασυγκρότηση, την αντίσταση και την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος. Είναι προφανές ότι αυτή η ανασύσταση πρέπει να στηρίζεται στις αρχές και αξίες της ταξικής πάλης, θα βάζει μπροστά τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, τη σύγκρουση με τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων, του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Σε αυτήν τη γραμμή ο ρόλος, η συμβολή και η συνεισφορά της κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής, ανατρεπτικής και ριζοσπαστικής μαχόμενης Αριστεράς και η κοινή δράση θα συντελέσει τα μέγιστα το εργατικό κίνημα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να βγει μπροστά αγωνιστικά και να δώσει με επιτυχία τη μάχη για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.
Ποιος είναι ο απολογισμός της ΠΕΝΕΝ για το περασμένο διάστημα;
Το 2021 μες στο ασφυκτικά αυταρχικό και αντιδημοκρατικό πλαίσιο των απαγορεύσεων που θέσπισε η κυβέρνηση στο όνομα της πανδημίας, η ΠΕΝΕΝ είχε μια πλούσια και πολύμορφη αγωνιστική δράση με κυρίαρχη αναφορά στα ναυτεργατικά και εργατικά προβλήματα θέτοντας ως προτεραιότητα μια σειρά αιτήματα και διεκδικήσεις.
Πρόκειται για μια πρωτοπόρα και πολυσήμαντη δράση η οποία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το υπόλοιπο εργατικό συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα.
Μια σύντομη ανασκόπηση αυτής της δράσης καταθέτουμε παρακάτω σημειώνοντας σε αριθμούς τις δράσεις και αγώνες της ΠΕΝΕΝ το 2021.
- Οργανώσαμε, συνδιοργανώσαμε ή συμμετείχαμε σε επτά (7) απεργίες. Αναλυτικά αυτές είναι μια 4ήμερη, μια 3ήμερη, μια 48ωρη και τέσσερις 24ωρες, συνολικής διάρκειας 13 ημερών.
- Μια στάση εργασίας (για την μέρα εκφώνησης της απόφασης για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής).
- Οργανώσαμε – συνδιοργανώσαμε ή συμμετείχαμε σε 39 συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια ή οργανωμένες διαμαρτυρίες.
- Οργανώσαμε μια κατάληψη (ΕΦΚΑ Πειραιά).
- Οργανώσαμε, συνδιοργανώσαμε ή συμμετείχαμε σε 29 παραστάσεις διαμαρτυρίας (ΥΕΝ – ΝΑΤ – Οίκος Ναύτη – υπουργεία Εργασίας – Υγείας – Εξωτερικών).
- Δηλώσαμε στήριξη και αλληλεγγύη σε 225 αγώνες εργαζομένων, σωματείων – φορέων και συλλογικοτήτων με αναφορά σε εργατικά – κοινωνικά – λαϊκά προβλήματα (απολύσεις – καταστολή κ.λπ.).
- Πραγματοποιήσαμε περισσότερες από 117 οργανωμένες συσκέψεις σε καράβια με θεματολογία: εργασιακά – ΣΣΕ – ανεργία – αναστολές συμβάσεων – δημόσια υγεία – νόμος Χατζηδάκη και νόμος Κεραμέως (εκπαίδευση).
- Πήραμε μέρος σε 13 κινητοποιήσεις, το περιεχόμενο των οποίων ήταν αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό, αλλά και για την υπεράσπιση των πολιτικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
- Είχαμε συμμετοχή σε εννέα (9) κεντρικά συλλαλητήρια – διαδηλώσεις (Αθήνα – Θεσσαλονίκη) που είχαν αναφορά κυρίως σε εργατικά προβλήματα και διεκδικήσεις.
- Για τα προβλήματα του κλάδου μας και ευρύτερα των ναυτεργατών και απόμαχων της θάλασσας εστάλησαν από την ΠΕΝΕΝ 197 έγγραφα, δελτία Τύπου και καταγγελίες, όπως ναυτικά ατυχήματα, ενδιαίτηση, κρούσματα κορονοϊού, παραβιάσεις ΣΣΕ, καθυστέρηση μισθών, συνταξιοδοτικά προβλήματα, ΕΛΟΕΝ, Οίκο Ναύτη, Εστία Ναυτικών.
- Τέσσερις (4) τηλεσυσκέψεις με μέλη μας, ναυτεργάτες και συνταξιούχους, και τέσσερις (4) ανοιχτές γενικές συνελεύσεις για τον κλάδο μας και δεκάδες οργανωτικές συσκέψεις.
- Τέλος με βάση καταγγελίες και παρεμβάσεις μας κατατέθηκαν από πολιτικά κόμματα στη Βουλή 27 αναφορές – ερωτήσεις και μία επερώτηση.
Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια τεράστια αγωνιστική συνεισφορά της ΠΕΝΕΝ και του κλάδου μας, η οποία συνεχίζεται με τους ίδιους ρυθμούς και το 2022 έχοντας ως μπούσουλα τα εργατικά και ναυτεργατικά προβλήματα, την εναντίωσή μας στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – κεφαλαίου, την ανάδειξη και προβολή των ταξικών μας θέσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε τον κλάδο μας και όλους τους ναυτεργάτες να πλαισιώσουν και να στηρίξουν ακόμη περισσότερο την αγωνιστική γραμμή της ιστορικής ΠΕΝΕΝ.
