Η σύνοδος της ολομέλειας του Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Ισπανία κήρυξε αντισυνταγματικό το άρθρο του διατάγματος συναγερμού της κυβέρνησης την Τετάρτη, που επέβαλε περιορισμό του πληθυσμού στο σπίτι για να καταπολεμήσει την μετάδοση του κορονοϊού την άνοιξη του 2020. Θεωρεί ότι για να αποφασιστεί ο περιορισμός, θα έπρεπε να κηρυχθεί κατάσταση εξαίρεσης, η οποία απαιτεί προηγούμενη άδεια από το Κοινοβούλιο. Με τους συμμετέχοντες διχασμένους και μετά από δύο ημέρες συζήτησης, η απόφαση υπερψηφίστηκε με έξι ψήφους υπέρ και πέντε κατά.
Από την αρχή της πανδημίας, προέκυψε μια νομική συζήτηση μεταξύ των συνταγματολόγων σχετικά με την ανάγκη ή όχι να κηρυχθεί κατάσταση εξαίρεσης σε περιπτώσεις αναστολής των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Για ορισμένους από αυτούς, η κατάσταση συναγερμού ήταν επαρκής νομική ομπρέλα για τον περιορισμό της άσκησης ορισμένων από αυτά τα δικαιώματα, ενώ για άλλους ο περιορισμός στην πράξη ήταν τόσο έντονος περιορισμός που ισοδυναμούσε με καταστολή των βασικών δικαιωμάτων, απαιτώντας τη δήλωση της κατάστασης εξαίρεσης.
Διαβάστε επίσης: Υπό εξέταση η συνταγματικότητα της πρώτης καραντίνας στην Ισπανία
Μια άλλη βασική διαφορά ήταν ότι η κατάσταση συναγερμού συμφωνείται από την κυβέρνηση και στη συνέχεια συζητείται και, όπου ενδείκνυται, εγκρίνεται από το Κοινοβούλιο. Αυτό επιτρέπει στην κυβέρνηση να ενεργεί με συγκεκριμένη ταχύτητα από τη στιγμή που συμφωνεί να προχωρήσει με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, λοιπόν, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος γίνεται εκ των υστέρων. Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση εξαίρεσης δεν συμφωνείται άμεσα από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση πηγαίνει προηγουμένως στη Βουλή για να συζητήσει την πρωτοβουλία της. Επομένως, το Κοινοβούλιο, αφού συζητήσει την καταλληλότητα του μέτρου, κηρύσσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Για όσους τάσσονται υπέρ της έγκρισης της κατάστασης συναγερμού, ένα σοβαρό πρόβλημα με την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης είναι ότι μπορεί να συνεπάγεται έναν πολύ πιο σοβαρό περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Εάν το πρόβλημα της κατάστασης συναγερμού είναι ότι περιορίζει ορισμένα θεμελιώδη δικαιώματα – υποστήριξαν οι νομικοί – η κατάσταση εξαίρεσης μπορεί να το κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό και με λιγότερους ελέγχους, καθώς υπό την ομπρέλα της μπορεί να εγκριθεί να επιτρέπεται στην αστυνομία να παρατείνει τις κρατήσεις από τρεις έως δέκα ημέρες χωρίς δικαστική επίβλεψη, να έχει πρόσβαση σε σπίτια και εγκαταστάσεις μέσω της χρήσης βίας, σπάζοντας την πόρτα, όταν το κρίνει σκόπιμο, και επίσης χωρίς προηγούμενη έγκριση από οποιονδήποτε δικαστή, ή ότι οι διοικητικές αρχές μπορούν να κλείσουν τα μέσα ενημέρωσης, όλα με σκοπό τη διατήρηση της δημόσιας τάξης.
Ως εκ τούτου, οι συνταγματολόγοι που υπερασπίστηκαν τη σημασία της κατάστασης συναγερμού στην πρώτη φάση της πανδημίας, υποστήριξαν ότι είναι η υποδεικνυόμενη απάντηση σε μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης για την υγεία. Και υποστήριξαν παράλληλα ότι, ενόψει σοβαρών προβλημάτων δημόσιας τάξης, το καταλληλότερο μέτρο νομικής κάλυψης βρίσκεται στη κήρυξη της κατάστασης εξαίρεσης.
Σε κάθε περίπτωση, το σημείο συμφωνίας που υπήρχε στο Δικαστήριο ήταν ότι πρέπει να είναι σαφές ότι ο περιορισμός που ίσχυσε μεταξύ Μαρτίου και Ιουνίου του περασμένου έτους δεν πρέπει να συνεπάγεται ευθύνη του κράτους. Ως εκ τούτου, υπήρξε συναίνεση ότι οι ισχυρισμοί για πιθανές οικονομικές ζημίες που υπέστησαν επιχειρήσεις, βιομηχανίες και άτομα που έπρεπε να σταματήσουν τη δουλειά τους δεν θα γίνουν αποδεκτοί. Υπήρχε επίσης μια συμφωνία ότι αυτό το μέτρο θα ήταν συμβατό – σε περίπτωση που δεν είχε επικυρωθεί η κατάσταση συναγερμού – με τη δυνατότητα διεκδίκησης της επιστροφής του ποσού των προστίμων στις περιπτώσεις εκείνων των ατόμων στα οποία είχαν επιβληθεί πρόστιμα για παράβαση του εγκλεισμού – όταν, για παράδειγμα, έβγαιναν για μια βόλτα, ή για να συναντήσουν μέλη της οικογένειας.
