Αποχαιρετισμός στον ασυμβίβαστο Ντίνο Χριστιανόπουλο.
Εμβληματική μορφή, χαρισματικός άνθρωπος, ανυπότακτος, μα και σκληρός και αθυρόστομος· ένας ευφυής εκδότης και ερευνητής, μα το πιο σημαντικό από όλα: ένας σπουδαίος ποιητής. Αυτός είναι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους και πολυσχιδείς δημιουργούς του 20ού αιώνα, που άφησε πίσω του ένα πλούσιο έργο, ανεκτίμητη παρακαταθήκη στη χώρα και τη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ, αντιμετωπίζοντας με σθένος τη σκληρότητά της σε όλη του τη ζωή.
Πολλούς κακοκάρδισε ο κύριος Ντίνος –όπως τον αποκαλούσε κάθε Θεσσαλονικιός όταν τον συναντούσε στο κέντρο της πόλης ή στη γειτονιά του–, άλλοι αντιμετώπιζαν με υπέρβαση τους φαρμακερούς σχολιασμούς του και άλλοι όχι, μα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πολυσήμαντη και ρηξικέλευθη προσφορά του στα γράμματα και στις τέχνες. Και κυρίως στην ποίηση: «Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά, πως δεν βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα». Οσοι τον αγάπησαν πραγματικά, και τον ίδιο και το έργο του, έμειναν κοντά του έως το τέλος. Επιβαρυμένος από την υγεία του τα τελευταία τέσσερα χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Τρίτη. Εζησε τη ζωή του με «τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός του από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν». Καλή ξεκούραση, κύριε Ντίνο…
