Για το μεγαλείο της αλληλεγγύης
Γι΄ αυτούς που έπεσαν θύματα του φασισμού.
Γι΄ αυτούς που συνεχίζουν να τον πολεμούν.
Για το φως που τελικά θα κερδίσει.
Ανάμεσα σε ανθρώπους με ψυχή, σε ανθρώπους που πονούν και προχωρούν, που γελούν και μοιράζονται. Και ανάμεσα σε σκέψεις και ιδέες ακολούθησαν οι πράξεις..
Και μέσα απ τις πράξεις γεννήθηκε ένα φωτογραφικό έργο, συγκεκριμένα μία κατάθεση ψυχής.
«Θέλω να γίνω η φωνή σου, θέλω να γίνεις το στήριγμά μου, θέλω να προχωρήσουμε μαζί, να αισθανθώ ό,τι αισθάνεσαι ..Θέλω μαζί να αποτυπώσουμε αυτό που θες να φωνάξεις»
Έκθεση φωτογραφίας από τη Γιώτα Εφραιμίδου στον Πολυχώρο Λιπασμάτων Δραπετσώνας – Κερατσινίου (περιοχή παλαιά Σφαγεία) . Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια των δράσεων του φεστιβάλ του Συλλόγου Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας», διάρκεια 12-16 Σεπτέμβρη και τα εγκαίνια αυτής Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη και ώρα 19:00.
H αρχική ιδέα της φωτογράφου γεννήθηκε έναν Σεπτέμβρη.
Στο χώρο της έκθεσης παρατάσσονται 29 πορτραίτα φωτογραφίας εθελοντών όπου κάθε πορτραίτο είναι μια αναφορά-σήμα σε μια μορφή βίας (ρατσισμός, γυναικοκτονία, φυλετική η έμφυλη βία, προπαγάνδα, κρατική βία, προσφυγικό…………).
Τα πορτραίτα έχουν δημιουργηθεί με τρόπο ώστε να γίνεται σαφής αναφορά σε μια μορφή βίας αλλά και στη φωνή των θυμάτων. Το κάθε πορτραίτο συνοδεύεται από ένα περιεκτικό όσο και περιγραφικό κείμενο, γραμμένο από τους ίδιους τους εθελοντές.
Η Χρύσα, η Άννα, ο Μιχάλης, η Νάνσυ, ο Δημήτρης, o Χρήστος, η Φωτεινή, ……έγιναν μια αγκαλιά, και ανάμεσα στα δάκρυα και τα χαμόγελα, οι αγκαλιές έγιναν λήψεις και οι λήψεις τους φωνές… Κάθε πορτραίτο είναι μια ηχώ ενός εγκλήματος, μιας αδικίας και ενός αγώνα που δεν κερδίζουμε πάντα παλεύουμε όμως να μη χάνουμε.
Η Γιώτα Εφραιμίδου μέσα από αυτό το εγχείρημα δηλώνει τη βαθιά ανάγκη και επιθυμία να γίνει η ίδια η φωνή – κραυγή διαμαρτυρίας, ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Με την παρούσα έκθεση μας καλεί να συνδεθούμε ψυχικά με τα θύματα αλλά και τους συγγενείς αυτών. Να στηρίξουμε το δίκαιο αίτημα του αγώνα τους.
Σε μια κοινωνία σχεδόν παγωμένη από τον φόβο, τη φτωχοποίηση, με ένα κράτος χωρίς κοινωνικές δομές και πρόνοια, ας γίνουμε εμείς το στήριγμα για τον αδύναμο.
Η αλληλουχία των πορτραίτων λειτουργεί ως σήματα, που μας προτρέπουν να έρθουμε αντιμέτωποι με το θηρίο της βίας και να υψώσουμε τη φωνή μας σε αυτόν τον άνισο αλλά δίκαιο αγώνα.