Τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου ο πρωθυπουργός σε μια εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο προανήγγειλε πως σε τρεις μήνες η χώρα θα έχει εθνική στρατηγική για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του βίαιου εξτρεμισμού και ανέφερε ότι δρομολογείται «εκστρατεία αποδόμησης αυτού που θα αποκαλούσαμε “οπλοστάσιο ιδεών” του αίματος» την οποία χαρακτήρισε «καμπάνια ευαισθητοποίησης από κοινού με τους δήμους, με τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών», καθώς – όπως είπε– «στους ταραγμένους καιρούς μας η γόνιμη νεανική αμφισβήτηση εύκολα γίνεται τάση ή μόδα της βίας».
Ας αφήσουμε όμως το Πολεμικό Μουσείο και ας πάμε απέναντι, στον σταθμό του Ευαγγελισμού. Θυμάστε τον Σεπτέμβρη που η επικείμενη μετονομασία της στάσης του μετρό σε «Παύλος Μπακογιάννης» ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με τον πρόεδρο της Αττικό Μετρό να δηλώνει πως η ίδια η οικογένεια Μητσοτάκη είχε ζητήσει τη μετονομασία και θα αναλάμβανε όλα τα έξοδα της εκδήλωσης;
Πιστεύω πως ο κατάλληλος για την αποδόμηση της βίας δεν είναι ο κ. Χρυσοχοΐδης αλλά η ίδια η οικογένεια Μητσοτάκη σε συνεργασία με τον κ. Πιερρακάκη και τον chief digital officer της χώρας Στιβ Βρανάκη. Και εξηγούμαι. Η βία και η τρομοκρατία όταν «αποδομούνται» από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θα γεννούν περισσότερη βία, ενώ αν αποδομηθούν με επένδυση στην εκπαίδευση, τη δημιουργία, την καινοτομία και στον γραμματισμό στα Μέσα, θα γεννήσουν καλύτερη δημοσιογραφία και συνεπώς καλύτερη δημοκρατία.
Γιατί δεν δρομολογείται από την οικογένεια Μητσοτάκη η δημιουργία ενός ιδρύματος με το όνομα «Παύλος Μπακογιάννης» που θα δίνει τη δυνατότητα σε δημοσιογράφους να κάνουν ρεπορτάζ, ντοκιμαντέρ, ραδιόφωνο ενάντια στη βία; Που θα απονέμει βραβεία σε όσους δημοσιογράφους αποδομούν τη βία με τη δουλειά τους; Ο Παύλος Μπακογιάννης αγωνίστηκε με τη δημοσιογραφία του ενάντια στη χούντα, για τη δημοκρατία. Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει η θυματοποίηση που οδηγεί σε συντηρητικό αποπροσανατολισμό και από τους εντυπωσιασμούς να περάσουμε σε κάτι ουσιαστικό; Θα αρνηθεί κανείς κάτι τέτοιο στον πρωθυπουργό;
Τη στιγμή που τα ελληνοτουρκικά είναι σε μια τεχνητή ένταση που οξύνεται από τη χακί ρητορική των καναλιών θα ήθελα να φέρω το παράδειγμα της Τουρκάλας φίλης μου Özge Mumcu Aybars και της εξαιρετικής δουλειάς που κάνει μαζί με τον αδερφό της και τη μητέρα της στο Ιδρυμα για την Ερευνητική Δημοσιογραφία Uğur Mumcu στην Αγκυρα. Ο πατέρας της Uğur Mumcu, διάσημος προοδευτικός δημοσιογράφος, δολοφονήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1993 με βόμβα στο αυτοκίνητό του. Σήμερα η οικογένειά της βοηθάει δημοσιογράφους να συνεχίσουν τη γενναία δουλειά του πατέρα της, με το έργο και τα άρθρα του πατέρα της συγκεντρωμένα όλα σε βιβλία προκειμένου οι πολίτες να αξιολογήσουν το παρελθόν και να καταλάβουν το παρόν. Από το 2011 πραγματοποιούν εκπαιδευτικές δραστηριότητες στο πανεπιστημιακό κέντρο διά βίου μάθησης της Κωνσταντινούπολης και κάνουν καλοκαιρινά εργαστήρια στο Μπόντρουμ, ενώ κάθε χρόνο από τις 24 έως τις 31 Ιανουαρίου διοργανώνουν την Εβδομάδα Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας.
Υποστηρίζουν επίσης την ερευνητική δημοσιογραφία με ένα διακεκριμένο κέντρο πολιτισμού και τέχνης στην Αγκυρα, όπου οι άνθρωποι συνέρχονται ελεύθερα, μοιράζονται και δημιουργούν μέσω σεμιναρίων γραφής, φιλοσοφίας, κινηματογράφου, πολιτικής και ιστορίας.
Η Οζγκε συμβάλλει ενεργά στη συνειδητοποίηση ότι στην Τουρκία η δικαιοσύνη και η δημοκρατία μπορούν να εδραιωθούν μόνο από μια κρίσιμη μάζα πολιτών που αγωνίζονται ενάντια στις επιθέσεις, τις πιέσεις, τη μισαλλοδοξία και την αδικία. Ο πρωθυπουργός και ο δήμαρχος της Αθήνας πώς συνέβαλαν σε αυτό μέχρι τις 19 Ιουλίου;
Και παραπάνω διαβάσατε απλώς μερικές ιδέες από την Τουρκία. Για να μη βρεθεί κανείς κρατικοδίαιτος δημοσιογράφος που ζητάει «λιγότερο κράτος» να ξαναπεί «ζούσαμε από τις προκηρύξεις των τρομοκρατών».
Ο Τάσος Μόρφης είναι δημοσιογράφος, συνιδρυτής του AthensLive
