Ο Ζακ Κωστόπουλος υπήρξε ένας ωραίος άνθρωπος και ένα έξοχο μαχητικό πνεύμα: ασυμβίβαστος και ασύμβατος με τη μίζερη κοινωνική πραγματικότητα που δεν χωρά άτομα που ξεφεύγουν από τη δική της πληκτική αισθητική και τις δικές της νόρμες και επιταγές. Αυτό το ασυμβίβαστο, περιπαικτικό και μαχόμενο πνεύμα του αποτυπώθηκε και στην αρθρογραφία του στην εφημερίδα Documento.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι ένα από τα πρώτα που έστειλε ο Ζακ Κωστόπουλος στην εφημερίδα.
«Ανθρώπινη ιστορία Ημέρας Ανεξαρτησίας
Είχα περάσει, έφηβος τότε, έναν χειμώνα στην Αμερική, ύστερα από χρόνια που πέρασαν κατηγορώντας τους γονείς μου που με έφεραν από εκεί εδώ στην Ελλάδα ενώ δεν μου άρεσε εδώ. Μου είπαν, ύστερα από συνεννόηση με τους θείους εκεί, ότι μπορώ να πάω να μείνω μαζί τους, να συνεχίσω εκεί το σχολείο και τις σπουδές μου. Οι θείοι πλούσιοι, χρόνια μετανάστες εκεί, έκαναν λεφτά και πια ο κόσμος τούς ανήκε και κανείς δεν τους έλεγε όχι. Περίεργοι άνθρωποι. Αντί να είναι Ελληνοαμερικανοί των 00s είχαν μείνει Έλληνες του ’70. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μια μέρα μου είπε ο θείος πως ο συνέταιρός του (Έλληνας φυσικά) είχε ένα μεγάλο βάσανο. Η κόρη του είχε δεχτεί πρόταση γάμου από «ξένο».
Ήξερα πως δεν θα ωφελούσε σε τίποτε να τους πω πως είμαι γκέι, ίσα ίσα κακό σε όλους θα έκανε. Δεν ήμουν και έτοιμος για κάτι τέτοιο.
Κρατούσα ημερολόγιο τότε, τα πάντα μέσα και με κάθε λεπτομέρεια. Είχα και έναν γκόμενο, έγραφα και γι’ αυτόν. Το βρήκαν, το διάβασαν. Αυτό ήταν. Το δικό μας το παιδί, το δικό μας το σόι, όχι δεν έχει τέτοια. «Μην τον ξαναδείς, άνθρωπος είναι και μπορεί να πάθει κανένα ατύχημα» (εσείς δεν είστε, σκέφτηκα). «Σε παρασύρανε, δεν είσαι εσύ αυτό. Θα φτιάξεις». Και από τότε παντού με συνοδεία. Μόνος έξω με παρέα δική μου ποτέ. Όταν έμενα μόνος στο σπίτι, κλείδωμα μέσα. Μου πήραν το κινητό, το σταθερό κι αυτό κλειδωμένο. Με άφηναν να παίρνω μόνο τους γονείς μου μια δυό φορές την εβδομάδα και αυτό παρουσία τους. Κατάθλιψη.
Έφυγαν έτσι κάτι μήνες, σχολείο – σπίτι – δουλειά σαν ρομπότ. Η μόνη φορά στη ζωή μου που έχω πάρει κιλά. Βλέπω φωτογραφίες από τότε και τρομάζω να με αναγνωρίσω. Όχι λόγω κιλών. Τα μάτια. Όλα. Δεν ήμουν εγώ. Μέχρι που ένα βράδυ έχει φέρει γκόμενα ο θείος, έχει πέσει για ύπνο και αυτή κατάλαβε ότι κάτι είχα, ήρθε στο δωμάτιό μου να μου μιλήσει. Της τα είπα όλα. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχα νιώσει ασφάλεια. Μου λέει: «Εμένα το παιδί μου και δολοφόνος να ήτανε θα της έλεγα πάμε να κρύψουμε το πτώμα, μη σε πιάσουν και σε βάλουν φυλακή. Όχι αυτό το πράγμα και για κάτι που είναι η φύση σου». Την επόμενη μέρα ξύπνησα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Λέω «όχι, αγάπη μου, δεν θα με τρελάνετε εσείς». Καταστρώνω το σχέδιο, ειδοποιώ τον γκόμενο που είχαμε χαθεί στο μεταξύ να ’ρθεί τάδε μέρα και ώρα έξω από το σπίτι να με πάρει. Έχω κλείσει και το εισιτήριο με τη βοήθεια μιας φίλης. Φτάνει η μέρα, φτάνει κι αυτός, πετάω μια βαλίτσα απ’ το παράθυρο, πηδάω κι εγώ, κόντεψα να σπάσω χέρι αλλά τα κατάφερα. Έπειτα από κάμποσες ώρες ήμουν στο αεροπλάνο για Ελλάδα. Χωρίς να ξέρει κανείς τίποτε.
Με το που απογειώθηκε το αεροπλάνο, είπα η λέξη αδύνατο διαγράφεται σήμερα για μένα. Και από τότε τίποτε κρυφό, καμία ντουλάπα. Δεν βγήκα απλώς απ’ την ντουλάπα. Της έβαλα φωτιά και την έκαψα. Να μην υπάρχει καν. Αυτός και σ’ όποιον κάνω.
Ήταν η δική μου Ημέρα Ανεξαρτησίας».
