Η Γωγώ Δελογιάννη, αλληλέγγυα, μαγείρισσα, ιδιοκτήτρια εστιατορίου και πρώην συμμετέχουσα σε εκπομπή μαγειρικής, βρέθηκε σε ένα καραβάνι ανθρωπισμού στα σύνορα Ρουμανίας – Ουκρανίας. Εκεί οι πρόσφυγες συρρέουν καθημερινά ώστε να βρουν ασφαλές καταφύγιο, ένα ζεστό πιάτο φαγητό και ένα χαμόγελο. Η Γωγώ μιλώντας στο Documento μας μετέφερε την εμπειρία της, ενώ συμβουλεύει τους ενδιαφερόμενους εθελοντές για τις μελλοντικές αποστολές.
Το καραβάνι αλληλεγγύης έφυγε από την Αθήνα την Τρίτη 15/3 με προορισμό το Μποτοσάνι στα βορειοανατολικά της Ρουμανίας και οι τελευταίοι εθελοντές γύρισαν στην Αθήνα την Τετάρτη 23/3. Από το Μποτοσάνι οι εθελόντριες/εθελοντές μεταφέρονταν καθημερινά στη μικρή ρουμανική πόλη Σιρέτ, που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 4 χιλιομέτρων από τα σύνορα με την Ουκρανία. Η αποστολή οργανώθηκε μέσα από την πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης Ο Αλλος Ανθρωπος. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο το 2011, μεσούσης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, και έκτοτε συνεχίζει με μεράκι και επιμονή το πολύτιμο έργο της, προσφέροντας τακτικά ζεστό φαγητό, και όχι μόνο, στους μη έχοντες.
Πρώτη φορά στο εξωτερικό
Για τη Γωγώ Δελογιάννη η απόφαση να συμμετάσχει στην αποστολή ήταν πολύ εύκολη μια και, όπως λέει: «Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, κυρίως σε τοπικό επίπεδο. Δεν έχω βγει ξανά μαζί τους στο εξωτερικό. Για μένα ήταν απολύτως αυτονόητο πως αν οργανωθεί μια τέτοια αποστολή, εγώ θα πάω. Μίλησα κάποια στιγμή με τον Κώστα (σ.σ.: Πολυχρονόπουλο). Τον ρώτησα: “Πώς το βλέπεις;”. Μου είπε: “Kάτσε να μιλήσουμε με κάποιον υπεύθυνο και θα δούμε τι θα κάνουμε”. Τρεις μέρες μετά με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: “Φτιάξε τις δουλειές σου, φεύγουμε”. Eφτιαξα τις δουλειές μου και άδειασα εκείνη την εβδομάδα». Για την ίδια η κατάσταση είναι «πολύ εκτραχυμένη», όπως συμβαίνει γενικά σε μια εμπόλεμη κατάσταση όπου επικρατεί χάος. «Σκέφτηκα πως ό,τι και να προσφέρουμε κάπως βοηθητικό θα είναι. Σκεφτόμουν ότι θα μαγειρεύω…».
«Την πρώτη μέρα βγάλαμε 400 μερίδες περίπου. Τις επόμενες βγάζαμε 1.800. Γιατί βρέθηκε ένας τρόπος να τις βγάζουμε συσκευασμένες, έχοντας βρει ένα αυτοκίνητο που πήγαινε σε ένα στρατόπεδο 50 χιλιόμετρα κοντά στα σύνορα. Οπότε όπου υπήρχε ανάγκη και μπορούσαμε κάναμε δύο καζανιές, κάναμε ζεστό κακάο γιατί και οι θερμοκρασίες ήταν σκληρές. Μάλιστα, μια μέρα κάναμε χαλβά σιμιγδαλένιο στο καζάνι. Γενικά η ανάγκη για φαγητό, αν το καλοσκεφτείς, δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Υπήρχαν εκεί και κάποιοι Ρουμάνοι που μαγείρευαν. Η μεγάλη ανάγκη ήταν για πραγματική υποστήριξη. Εμπαινε ο άλλος και το να βλέπει ανθρώπους εκεί που ήταν έτοιμοι να του δώσουν πράγματα, να του μεταφέρουν τις τσάντες, να τον βοηθήσουν… Οι εθελοντές είχαν μεγάλη πρόθεση να βοηθήσουν». Επίσης, ειδική μνεία έκανε στους Ρουμάνους πυροσβέστες που φτάνοντας την πρώτη μέρα «7-8 το πρωί στο Σιρέτ και λίγο μετά έπρεπε να ξεφορτώσουμε ένα φορτηγό δέκα τόνων. Εκεί μας βοήθησαν οι Ρουμάνοι πυροσβέστες, οι οποίοι ήταν πολύ ενεργοί ως σώμα, ως εθελοντές».
Το συγκλονιστικό της όλης υπόθεσης ήταν το πώς οι άνθρωποι έφταναν στα σύνορα. Η ίδια διηγείται: «Γυναίκες μες στα αυτοκίνητα, να έχουν μέσα τη μάνα και τη δική τους κόρη. Εβγαιναν κλαίγοντας από τη χώρα τους. Υπήρχαν άνθρωποι που έβγαιναν περπατώντας. Υπήρχε μια ηρεμία, μια πραότητα, σαν να υπήρχε μια συλλογική αξιοπρέπεια». Αξίζει να σημειωθεί πως η μαρτυρία αυτή συμπίπτει με την απόφαση του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι να επιστρατεύσει τους άντρες ηλικίας 18-60 ώστε να πολεμήσουν εναντίον των ρωσικών στρατευμάτων.
Μήνυμα στους απανταχού εθελοντές
Τέλος, η Γωγώ έστειλε τα δικά της μηνύματα στους ανθρώπους που σκέφτονται να πάνε σε παρόμοια αποστολή στα σύνορα της Ουκρανίας. Για την ίδια ο εθελοντισμός «είναι ένας τρόπος να βάλεις τα χέρια σου και να βοηθήσεις επί του πρακτέου σε μια κατάσταση η οποία θα μπορούσε να είχε συμβεί στον οποιοδήποτε. Δεν είναι καθόλου εύκολη ψυχικά. Ή τουλάχιστον για μένα δεν ήταν. Κάποιος που σκέφτεται να το κάνει θα πρέπει να ξέρει πως το βράδυ, όταν πέφτει να κοιμηθεί, το σκέφτεται. Και σκέψου ότι εγώ δεν ήμουν από τους βαριά εμπλεκόμενους γιατί δούλευα στο καζάνι. Οι άνθρωποι οι οποίοι μιλούσαν τη γλώσσα έρχονταν σε άμεση εμπλοκή, τους έλεγαν τις ιστορίες και ήταν πιο δύσκολο γι’ αυτούς. Οποιος θέλει πραγματικά να βοηθήσει κατ’ εμέ πρέπει να περιμένει λίγο. Γιατί τώρα όλη η Ευρώπη έχει στραμμένο το βλέμμα της στην Ουκρανία. Σε ένα δυο μήνες από τώρα, που θα ξεκινήσει η πραγματική επισιτιστική κρίση τόσο για την Ουκρανία όσο και για την Ευρώπη αλλά και γι’ εμάς, θα έρχονται οι αυξήσεις των προϊόντων η μία πίσω από την άλλη· τότε αυτοί οι άνθρωποι θα χρειάζονται μεγαλύτερη βοήθεια».
«Σε ένα δυο μήνες από τώρα, που θα ξεκινήσει η πραγματική επισιτιστική κρίση τόσο για την Ουκρανία όσο και για την Ευρώπη αλλά και γι’ εμάς, θα έρχονται οι αυξήσεις των προϊόντων η μια πίσω από την άλλη· τότε αυτοί οι άνθρωποι θα χρειάζονται μεγαλύτερη βοήθεια» Γωγώ Δελογιάννη.
