Μέχρι και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι, ειδικά από την πλευρά της ΝΔ, που διακινούν την ανιστόρητη και παντελώς αστήρικτη θεωρία των δύο άκρων με αφορμή τις πλατείες της οργής τα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας το 2010. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός επανέφερε αυτήν τη θεωρία μόλις την περασμένη Τετάρτη στο μήνυμά του για την απόφαση του εφετείου για τη Χρυσή Αυγή.
Καμία έκπληξη, η φρασεολογία και ο τρόπος σκέψης του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα μιας ακραία στερεοτυπικής, χρησιμοθηρικής και πολλές φορές εκδικητικής λογικής. Ετσι του λένε, αυτά λέει.
Ο στόχος του λογογράφου του είναι αφενός να κρύψει τις επιλεκτικές συγγένειες της ΝΔ με την ακροδεξιά στην Ελλάδα, αφετέρου να στοχοποιήσει τον πολιτικό του αντίπαλο.
Και επιλέγει να το κάνει στο γήπεδο όπου η ΝΔ έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας της: σε εκείνο της χρεοκοπίας της χώρας και των ευθυνών της γι’ αυτήν.
Εκεί ολόκληρη η εντεκάδα της ΝΔ έχει λερωμένη τη φανέλα της, είτε με θαλασσοδάνεια είτε με υποθέσεις διαφθοράς είτε με σκανδαλώδη ασυλία στους ισχυρούς του χρήματος και της πολιτικής.
Εκεί ακριβώς επιλέγει να παίξει το παιχνίδι του ο Κυρ. Μητσοτάκης φωνάζοντας «δεν ήμουν εγώ αλλά ο πολιτικός μου αντίπαλος που σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς κατέβαινε στις πλατείες της οργής». Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χώρα χρεοκόπησε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και ήταν η χρεοκοπία εκείνη, η φτώχεια και η τερατώδης ανεργία που φούσκωσαν τα πανιά της ακροδεξιάς, αποσπώντας ψήφους από τη ΝΔ που παραδοσιακά στέγαζε στην… πολυκατοικία της ακροδεξιά στοιχεία. Είναι περίεργο άλλωστε να πιστεύει κανείς ότι ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής μετακόμισε στο κόμμα από την Αριστερά και τούμπαλιν.
