Πολλοί υποστηρίζουν πως η προεκλογική περίοδος που διανύουμε είναι από τις πιο υποτονικές που έχουμε ζήσει – και έχουν δίκιο σε μεγάλο βαθμό.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Δεν είναι ότι λείπει από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η όρεξη για τις γνωστές κοκορομαχίες, είναι ότι ο πολιτικός λόγος των δύο αστικών μπλοκ έχει πλησιάσει εντυπωσιακά, κάνοντας τις όποιες διαφορές καθαρά και μόνο θέμα διαχείρισης. Ας δούμε την περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών. Δεν αμφισβητήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ η ιδιωτικοποίηση (στην οποία ο ίδιος, άλλωστε, πρωτοστάτησε ως κυβέρνηση) ούτε μπήκε θέμα κρατικοποίησης και ενιαίου ασφαλούς, ποιοτικού και φθηνού σιδηροδρόμου. Το θέμα περιορίστηκε γύρω από το σταθμάρχη και τις διαχειριστικές ικανότητες των υπουργών.
Αυτή όμως δεν ήταν και η εικόνα στα μεγαλύτερα θέματα που μας απασχόλησαν το τελευταίο διάστημα; Από τα ελληνοτουρκικά, μέχρι την πανδημία και την λιτότητα που επιβάλλει η Ε.Ε. και αποδέχεται ευπρόσδεκτα το ελληνικό κεφάλαιο, το πλαίσιο της ασκούμενης πολιτικής θεωρείται απαραβίαστο με βάση τις οδηγίες της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του ελληνικού κεφαλαίου, ενώ μόνο επιμέρους πινελιές μπορούν να τροποποιηθούν. Αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ έβρισκε πάντα ένα λόγο να πει ότι θα «λογαριαστούμε μετά», ψηφίζοντας πάνω από τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ. Δεν υποστηρίζουμε ότι είναι ίδιοι, πώς θα γινόταν άλλωστε… Είναι όμως από την ίδια πλευρά!
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο που κανείς δεν αναμετριέται μαζί του σε αυτή την προεκλογική περίοδο δεν είναι άλλος από την επαναφορά των μνημονιακών δεσμεύσεων της ΕΕ από το 2024. Μόνο ο στόχος για μετάβαση από 1.7% έλλειμμα σε 2% πλεόνασμα, σημαίνει αφαίμαξη από την κοινωνία 7-9 δισ. ευρώ (ανάλογα με την εξέλιξη του ΑΕΠ) μέσα σε μιάμιση χρονιά. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε με μια αιματηρή φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων είτε με περαιτέρω οδυνηρές περικοπές στους ήδη διαλυμένους τομείς κοινωνικής πολιτικής είτε με νέα επίθεση σε μισθούς και συντάξεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο παρονομαστής είναι κοινός. Το μάρμαρο αναμένεται να το πληρώσει ο λαός και αυτό είναι κάτι που αποδέχονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα μεγάλα κόμματα. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει με τις κυβερνητικές τους θητείες ότι αποδέχονται πλήρως τα ευρωμνημονιακά πλαίσια, ενώ το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ-25 (με διαφορετικό τρόπο το καθένα) προειδοποιούν ότι η έξοδος από την ΕΕ συνιστά καταστροφή.
Από αυτή την σκοπιά, η εργατική τάξη και ο λαός, ειδικά εν όψει των επικείμενων εκλογών, πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν πράγματα που κρίνονται και πράγματα που δεν κρίνονται σε αυτές τις εκλογές. Δεν κρίνεται το αν θα υπάρξει κυβέρνηση – όσο παράξενο και αν ακούγεται. Γιατί κυβέρνηση θα προκύψει με κάποιο συνδυασμό που θα είναι σε κάθε περίπτωση ενάντια στα συμφέροντα του λαού, γιατί θα συνεχίζει την ίδια ασκούμενη πολιτική της μνημονιακής λιτότητας, των ξέφρενων πολεμικών δαπανών και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.
Αυτό που πραγματικά κρίνεται είναι το αν θα υπάρχει μαζική εργατική ανατρεπτική αντιπολίτευση, έξω από τα πλαίσια του συστήματος, προκειμένου να είναι αδύνατη και όχι «ισχυρή» κάθε επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στους δρόμους και στις κάλπες, όχι μόνο εν όψει 21ης Μάη, αλλά πολύ περισσότερο για την επόμενη μέρα.
Ο Κώστας Τριχιάς είναι υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Δυτική Αττική
