«Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει», Κωνσταντίνος Καβάφης
Οι μέρες που ξημερώνουν δεν είναι ίδιες με τις ημέρες που πέρασαν, λες κι ο ουρανός δε χαμογελά πια αλλά, θλιμμένος κι αυτός, μας θυμίζει τη φθαρτότητά μαςκάθε φορά που αφήνουμε το βλέμμα να ταξιδέψει μέσα από το παράθυρο της αυτοθέλητης φυλακής μας. Μια φθαρτότητα που μέχρι εχθές την κρύβαμε τεχνηέντως μέσα στην ανούσια προβολή της βιτρίνας μιας ζωής επιδερμικής και στηριγμένης σε αδύναμα πόδια κατασκευασμένα από άμμο και άνεμο.
Έχουμε ξεχάσει, ίσως από αδυναμία, τα μικρά κι ασήμαντα πράγματα τής καθημερινότητας πόσο μεγάλα και σημαντικά είναι! Να κοντοσταθείς για λίγο στο δρόμο να μιλήσεις με το φίλο, να κάνεις ένα ξέγνοιαστο περίπατο, να πιείς έναν τεμπέλικο καφέ κοιτώντας απλώς την κίνηση και τους περαστικούς, να πάρεις μια αγκαλιά ή, ακόμα καλύτερα, να σε κλείσει κάποιος στην αγκαλιά του. Κι ήρθε η στιγμή που πρέπει να κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας, όλοι μας εν δυνάμει ασθενείς, όλοι τους εν δυνάμει ασθενείς. Τώρα αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα τής κίνησης, τώρα που τα ρολόγια μοιάζουν να κινούνται νωχελικά αδιαφορώντας για τις ώρες που κυλούν αργά τούτες τις μέρες.
Με τον χρόνο δεν μπορεί να αναμετρηθεί κανείς. Ούτε με τη στασιμότητα. Ούτε όμως και με τις βουβές και ήσυχες πόλεις που μοιάζουν στις μέρες μας σαν εγκαταλελειμμένα σκηνικά κάποιας ξεχασμένης κινηματογραφικής ταινίας. Ο γυάλινος τοίχος τής καλλωπισμένης μας ζωής, τής γεμάτης επιθυμίες, μεταμορφώθηκε σε πέτρινο ανυπέρβλητο εμπόδιο που μπορούμε να το ζήσουμε πια μόνο μέσα από τις εικόνες τής τηλεόρασης και του διαδικτύου. Δεν είναι καιρός μονάχα απομόνωσης τούτες οι στιγμές, είναι ώρες περισυλλογής για να ανασυντάξουμε τα όνειρα και τις προτεραιότητές μας. Για να αξιολογήσουμε το σημαντικό και να το ξεχωρίσουμε από το ασήμαντο. Θέλοντας και μη, η επανεκκίνηση της παγκόσμιας κοινωνίας έχει αρχίσει, όσο κι αν θέλουν με ενέσεις ρευστότητας να την καθυστερήσουν οι παγκόσμιες τράπεζες. Η ασημαντότητα σε θεσμούς, πρόσωπα αλλά κι επιθυμίες θα φανεί περίτρανα και μοιραία θα καταρρεύσει. Στην αντίθετη περίπτωση θα καταρρεύσει η κοινωνία σε μελλοντική αντίστοιχη κρίση.
Το μέλλον δεν έρχεται μόνο του. Το φέρνει ο καθένας με τις επιλογές του. Ο κάθιδρος άνθρωπος φάνηκε περίτρανα πως δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια άυλες χρηματιστηριακές αξίες κυρίως, αξίες που στις άδειες πόλεις και στην αγωνία τής κοινωνίας δεν αξίζουν ούτε μια δραχμή γιατί δεν έχουν πραγματικό αντίκρισμα.Οφείλουμε, γιατί έχουμε υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας, να χτίσουμε πια το μέλλον μας βασισμένο στα δικά μας θέλω, στις δικές μας ελπίδες και στα δικά μας όνειρα τα αληθινά. Όχι σε εκείνα που χρόνια ολόκληρα χτίζουν μέσα στην ψυχή μας η διαφήμιση και μια μερίδα ασήμαντων ανθρώπων. Το αύριο θα ξεκινήσει από μέσα μας. Και πρέπει όχι μόνο να μοιάζει αλλά να είναι απολύτως ίδιο με εκείνο που ονειρευόμαστε.
Ο Κώστας Θερμογιάννης είναι διαχειριστής του ιστότοπου tovivlio.net, αρθρογράφος
