H φινέτσα και η αλαβάστρινη ομορφιά της Ανούκ Εμέ ήταν τα διαβατήρια της για το πέρασμα στην αιωνιότητα.
Η Ανούκ Εμέ έγινε σταρ εν μια νυχτί το 1966 με το «Ένας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς που της χάρισε τη μοναδική της οσκαρική υποψηφιότητα. Το δέσιμο της με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν (ο οποίος στο φιλμ υποδύεται ένα οδηγό αγώνων ταχύτητας ενώ εκείνη είναι βοηθός παραγωγής σε κινηματογραφικές ταινίες) στους ρόλους των δύο παντρεμένων εραστών ήταν από τα βασικά συστατικά επιτυχίας του φιλμ που προτάθηκε για 4 όσκαρ κατακτώντας τελικά 2, το ξενόγλωσσο και εκείνο για το πρωτότυπο σενάριο.
Διαβάστε σχετικά: Ανούκ Εμέ: Έφυγε από τη ζωή η σπουδαία ηθοποιός
Η επιτυχία αυτή άνοιξε στην Εμέ τις πόρτες για να περάσει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και να κάνει καριέρα στις ΗΠΑ αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ως γνήσια παριζιάνα δεν ήθελε να φύγει μακριά από το σπίτι της, προτιμώντας να κάνει «λίγες αλλά καλές ταινίες παρά πολλές κακές» όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Πρόλαβε πάντως να κάνει κάποια φιλμ στο Χόλιγουντ με τους Σίντνεϊ Λιούμετ («Η συνάντηση» με τον Ομάρ Σαρίφ), Τζορτζ Κιούκορ («Justine» με τους Ρόμπερτ Φόστερ και Ντερκ Μπόγκαρντ) που πάντως δεν γνώρισαν επιτυχία.
Οι επιλογές της στα 70ς δεν έδειχναν να την δικαιώνουν. Με το να πάρει μέρος κυρίως ως δευτεραγωνίστρια σε φιλμ αμφιβόλου ποιότητας άρχισε να χάνεται από το προσκήνιο και να παίζει σε ελάχιστες καλές ταινίες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η «Τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με τον Ούγκο Τονιάτσι τo 1981 και το «Pret a porter» του Ρόμπερτ Άλτμαν το 1994 ήταν οι πιο ξεχωριστές παρουσίες της. Το 2019 συνεργάστηκε ξανά με τους συνδημιουργούς του το «Ένας άντρας και μια γυναίκα» Λελούς – Τρεντινιάν στο «The best years of a life», την τελευταία της παρουσία στο σινεμά.
Λίγα χρόνια νωρίτερα παραδέχτηκε πως «ίσως είναι αλήθεια ότι δεν έκανα πάντα τις σωστές επιλογές. Έχω πάρει μέρος σε φιλμ που δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα γιατί ήθελα να συνεργαστώ με τον σκηνοθέτη. Αλλά υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που πραγματικά μετανιώνω που έκανα. Έπρεπε να κάνω τα περισσότερα φιλμ επειδή χρειαζόμουν τα χρήματα. Ωστόσο, υπάρχουν ένα ή δύο πράγματα στα οποία θα μπορούσα να είχα πει ναι. Αυτό μάλλον είναι αλήθεια» είχε πει μεταξύ άλλων σκεπτόμενη ίσως το λάθος της να αρνηθεί να παίξει δίπλα στον Στιβ Μακ Κουίν στην «Υπόθεση Τόμας Κράουν» το ρόλο που εντέλει κατέληξε στην Φέι Νταναγουέι.
Κι όμως η καριέρα της Εμέ, που ήταν μία από τους 100 πιο ελκυστικούς ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου σύμφωνα με το βρετανικό κινηματογραφικό περιοδικό Empire, είχε ένα τόσο διαφορετικό και γεμάτο προσδοκίες ξεκίνημα. Κόρη ηθοποιών, με σπουδές στο χορό και την υποκριτική βρέθηκε από τα 14 της στο χώρο του θεάματος. Το ντεμπούτο της στο σινεμά έγινε τo 1947 στα 14 της με το «La maison sous la mer» του Χένρι Κάλεφ υποδυόμενη ένα μικρό κορίτσι ονόματι… Ανούκ. Το πραγματικό της όνομα θα το χρησιμοποιήσει άλλες 4 φορές ειδικά στα πρώτα της φιλμ.
Χάρη στο χαρακτηριστικό προφίλ της μοιραίας γυναίκας με τη μελαγχολική αύρα, θα αρχίσει να κάνει όνομα στο γαλλικό σινεμά δίπλα σε μεγάλα ονόματα σαν τον Σαρκ Αζναβούρ («Montparnasse 19», «The chasers» κλπ), τραβώντας το ενδιαφέρον γνωστών σκηνοθετών σαν τον Φεντερίκο Φελίνι που την επέλεξε για το «Ντόλτσε Βίτα». Με τον Φελίνι θα συνεργαστεί και στο «Οκτώμιση», ενώ θεωρήθηκε ως ένα από τα ανερχόμενα αστέρια στον κόσμο του κινηματογράφου όταν έπαιξε στη «Λόλα, η γυναίκα της ακολασίας» (1961) του Ζακ Ντεμί. Συνολικά συμμετείχε σε 74 ταινίες και σειρές κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Την είδηση του θανάτου της έδωσε στα μέσα μαζικής δικτύωσης η Μανουέλα Παπατάκη, κόρη της Εμέ και του σκηνοθέτη Νίκου Παπατάκη που ήταν ο δεύτερος σύζυγός της κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 50. Ο πρώτος της γάμος με τον Έντουαρντ Ζίμερμαν ήταν το 1949, ενώ είχε παντρευτεί άλλες δύο φορές. Τον γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Πιέρ Μπαρού και τον άγγλο ηθοποιό Άλμπερτ Φίνεϊ με τον οποίο έζησε μαζί σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 70.
