Φοβάμαι ότι με το άρθρο της κυρίας Παναγιωταρέα (Άννα τ’ όνομά της το μικρό) υπήρξε μια τεράστια παρεξήγηση.
Αν κρίνουμε από τα σχόλια και τις απαντήσεις που έλαβε στο διαδίκτυο -και όχι μόνο- η πλειονότητα όσων ασχολήθηκαν με το αποτέλεσμα της πνευματικής της εργασίας, που δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο, το έκαναν επί προσωπικού. Άντε και επί αισθητικού. Και την περίλαβαν με χαρακτηρισμούς, βαριές εκφράσεις, γαλλικά, ποιητικά, ενίοτε και με ανοίκειες καφετιές λέξεις. Υποτιμώντας έτσι, αγνοώντας, παραβλέποντας, την πολιτική, ακόμα και ιδεολογική ουσία των απόψεων που διατυπώνει. Υποτιμώντας επίσης την θέση της στους επικοινωνιακούς πυλώνες του Κυριάκου Μητσοτάκη και των επίλεκτων κυβερνητικών του στελεχών. Και τη θέση της στην υπό οικοδόμηση κοινωνία της αριστείας, επίσης.
Εξοργίζονται, ή κάνουν πλάκα οι περισσότεροι, με τα αμπέχονα, με τις αφάνες, ή και με την μπασκλασαρία της λαϊκής στην Καλλιδρομίου, με τα οποία ανατριχιάζει εντύπως η γνωστή δημοσιογράφος. Ωραία. Τους διαφεύγουν όμως κάποια βασικά. Πρώτον η κυρία Παναγιωταρέα (Άννα τ’ όνομά της το μικρό) δεν είναι μια κάποια κυρία του καλού κόσμου, που δεν μπορεί την συριζαίικη κακογουστιά, η οποία (η κακογουστιά), αν υιοθετήσουμε τις εμβριθείς διαπιστώσεις του άρθρου της, είχε επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη. Η κυρία Παναγιωταρέα (Άννα τ’ όνομά της το μικρό) είναι εδώ και δεκαετίες η πρώτη κυρία της δημοσιογραφικής αυλής της Δεξιάς. Εκφράζει τη Δεξιά από την μακρινή εποχή του γεννήτορος Καραμανλή και του πατρός Μητσοτάκη. Συνεπώς δικαιούται μια σοβαρή κριτική των απόψεών της, και όχι χλαπάτσες για σούργελα και άλλα παρόμοια.
Ύστερα, τι λέει; Ποία η απόκλισή της από έξοχα αισθητικά πρότυπα όπως ο Γεραπετρίτης, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Άδωνις, ο Κυριάκος -ανυπερθέτως με τη σύζυγο- ο Μπογδάνος, και οι άλλοι εκπρόσωποι της δεξιάς κουλτούρας, γραβάτας, και αισθητικής; Όπως αυτοί, την αριστεία επί της ουσίας επαινεί. Το χαμόγελο. Τη χαρά της ζωής. Την ελευθερία του επιχειρείν με κομψό συνολάκι και χωρίς να σε απειλούν τα αμπέχονα τύπο ΣΕΠΕ και ΣΔΟΕ. Να επισκέπτεσαι τον τάφο της Αμφίπολης καλοχτενισμένη και όχι με μαλλί αφάνα. Να γράφεις το παιδί σου στο μάθημα των θρησκευτικών με αέρα Κεραμέως, και όχι συζύγου καραγωγέως. Να εισπνέεις από την Ιστορία άρωμα εθνικής συνείδησης και όχι κοινωνικής ιδεοληψίας. Δηλαδή, όλα αυτά και άλλα τόσα είναι της πλάκας; Δεν είναι το απόσταγμα ιδεών, πρωτοβουλιών, νοικοκυρεμένων κύκλων, και πολιτικών τρικύκλων, με το οποία η σύγχρονη Δεξιά τιμά την γιαγιά της;
Στην πολιτική ηλικία αυτής της γιαγιάς, η κυρία Παναγιωταρέα (Άννα τ’ όνομά της το μικρό) έχει και δικαίωμα και υποχρέωση να πει την αλήθεια της. Οι ιδέες δεν είναι αέρας κοπανιστός, ούτε πρέπει να φυλακίζονται στην κούτρα κάποιου εξωγήινου του Υμηττού. Οφείλει να τις διατυπώσει με παρρησία, για να συμβάλει έτσι κι αυτή στην τόνωση του κλίματος εκείνου, που μαζί με μέτρα όπως η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα δώρα στους βαρόνους, η αφαίρεση του ΑΜΚΑ από μετανάστες και πρόσφυγες, το σπίτι του Βολτέρου, και η επιβολή επιτέλους του νόμου και του αστυνόμου στα πανεπιστήμια, θα αποδώσει θεαματικά οικονομικά αποτελέσματα, επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ευημερία. Αν η κυρία Παναγιωταρέα (Άννα τ’ όνομά της το μικρό) απαντά με το δεξί στο διαχρονικό ερώτημα -γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;- εμείς πρέπει να επιτεθούμε επί προσωπικού σε μια δημοσιογράφο και κυρία που εκπροσωπεί την λαχτάρα για ένα κοκτέιλ με τον καλό κόσμο, τη σύγχρονη δεξιά, αλλά και τους στενούς δεσμούς της με την γιαγιά δεξιά;
Προσωπικά δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Το σωστό είναι να αντιληφθούμε επιτέλους, όσο πικρό κι αν είναι, ότι περάσαμε από την εποχή της αφάνας, στην εποχή της Άννας. Πολιτικά, ιδεολογικά, και αισθητικά βεβαίως-βεβαίως. Με τις υγείες μας και καλή αντάμωση στη λαϊκή της Καλλιδρομίου.
Πηγή: Αυγή
