Η Άννα Κορακάκη ήταν 20 ετών και 4 μηνών όταν επέστρεψε από το Ρίο ντε Ζανέιρο με ένα χρυσό και ένα χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο, στο πυροβόλο πιστόλι 25 και το αεροβόλο 10 μέτρων.
Η ανατολή του 2019 βρήκε τη Μακεδόνισσα σκοπεύτρια πρωταθλήτρια Κόσμου στο 10άρι, με χέρι σταθερό και με τα δύο πόδια καρφωμένα στο έδαφος. Ζει στη Δράμα, έχει προπονητή τον πατέρα της Tάσο και συναθλητή τον αδελφό της Διονύση, αποφεύγει τα φώτα της μεγαλούπολης και τσακώνεται με τους κυνηγούς! «Στη σκοποβολή κερδίζει το πιο δυνατό μυαλό», τονίζει. Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια της χρονιάς για το 2018 αποκαλύπτεται στο Documento.
-Πέρασαν 2,5 χρόνια από το Ρίο, αλλά το συμβόλαιο με την επιτυχία ανανεώθηκε. Λένε ότι είναι δυσκολότερο να κρατηθεί κάποιος στην κορυφή, παρά να αναρριχηθεί σε αυτήν.
Από τη θέση μου, το επιβεβαιώνω! Το άκουγα όσο εξελισσόμουν, αλλά δεν το πίστευα. Έλεγα μέσα μου, ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή. Μετά ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, το έχεις κατακτήσει. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι δυσκολότερη η παραμονή. Λέει ψέματα, όποιος ισχυρίζεται ότι δεν νιώθει το «πρέπει» και τις προσδοκίες. Έχει χρέος απέναντι στον εαυτό του, απέναντι και στον απλό φίλαθλο. Αλλά είναι μία γλυκιά υποχρέωση, σε παρακινεί να γίνεις καλύτερος.
-Χρειάστηκε να αλλάξεις κάτι στον χαρακτήρα σου ή στην καθημερινότητά σου για να ανταποκριθείς σε αυτό το χρέος;
Προπονητικά και τεχνικά, η συνταγή δεν αλλάζει. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ούτε πνευματικά, όμως. Ο χαρακτήρας μου με βοηθάει για να μείνω απαράλλαχτη.
-Η επιτυχία σε βρήκε σε τρυφερή ηλικία.
Η εξέλιξη ήταν πράγματι ραγδαία. Πρωτόπιασα το πιστόλι σε ηλικία 12 ετών και τρία χρόνια αργότερα κέρδισα αργυρό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων. Αν επιτρέψουν οι συγκυρίες, στοχεύω να συμμετάσχω σε αρκετές Ολυμπιάδες. Μετράει όμως η διάρκεια και όχι τα βεγγαλικά. Αυτός που βγαίνει κάθε φορά 4ος ή 6ος είναι ίσως καλύτερος αθλητής από εκείνον που κερδίζει ένα μετάλλιο και μετά εξαφανίζεται. Στο άθλημά μου, είμαστε 10-15 αθλήτριες στο ίδιο επίπεδο. Φαντάσου να ήταν δέκα κοπέλες του 4μ90 σε έναν τελικό στο επί κοντώ. Δεν θεωρείται στανταράκι ούτε καν η πρόκριση στον τελικό, πόσο μάλλον το βάθρο. Είναι θέμα χιλιοστών και μόνο οι σκοπευτές μπορούν να το καταλάβουν. Στον στίβο, τουλάχιστον, ξέρεις ότι αν πιάσεις μία συγκεκριμένη επίδοση θα διακριθείς. Ακόμα και στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο, στην Κορέα, κέρδισα χρυσό μετάλλιο στα 10 μέτρα, αλλά δεν μπήκα ούτε στον τελικό των 25μ.
-Φοβήθηκες τον εκτροχιασμό, μετά το Ρίο; Ανθρώπινο είναι, ιδίως όταν μιλάμε για ένα κορίτσι 20 χρονών.
Όχι, όχι, ποτέ δεν ένιωσα την έπαρση. Αυτό βέβαια το ξέρουν καλύτερα οι δικοί μου άνθρωποι, που με ξέρουν από μικρή και έχουν το σωστό μέτρο σύγκρισης. Αλλά δεν συνέβη να έλθει κάποιος να μου πει, «Άννα πρόσεχε, ξεφεύγεις». Είμαι και θα είμαι αυτή που ήμουν, ευθύς, ειλικρινή και ντόμπρα, χωρίς να χαϊδεύω αυτιά. Έτσι έχω μάθει. Και ας βγαίνει σε κακό μερικές φορές.
-Δεν είσαι λοιπόν ο άνθρωπος που θα πει «όλα καλά», όταν πιστεύει το αντίθετο.
Μα πώς να έλεγα «όλα καλά», όταν έβλεπα ετοιμόρροπη την παράγκα όπου γυμναζόμουν; Μας έπεφταν οι κολώνες στο κεφάλι. Εσύ πώς θα αισθανόσουν, αν καιγόταν το γραφείο σου; Θυμό, οργή και απογοήτευση, σωστά; Δεν θέλω να μου χρεώνουν ότι παραπονιέμαι άδικα, όταν αξιώνω το αυτονόητο. Πότε ζήτησα κάτι υπερβολικό; Είπα εγώ να έρθουν μπουλντόζες να χτίσουν σκοπευτήρια;
–Δόθηκε ποτέ λύση σε αυτό το ζήτημα;
Για καλή μου τύχη, εμφανίστηκε ένας επιχειρηματίας δραμινής καταγωγής, ο κύριος Άρης Θεοδωρίδης, και χρηματοδότησε το χτίσιμο δύο σκοπευτηρίων στην πόλη μου. Ήδη προπονούμαι στην αίθουσα των 10 μέτρων, ενώ εκείνη των 25 είναι υπό κατασκευή. Μου φαίνεται απίστευτο, δεν το περίμενα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Οφείλω να ευχαριστήσω και τους χορηγούς μου, τη Σουρωτή και την Alpha Bank που με στηρίζουν ως το 2020, σε πολύ δύσκολες εποχές.
-Ο άσχετος θα πει ότι στη σκοποβολή μπορεί να διακριθεί ακόμα και ένας χοντρός. Ότι δεν απαιτείται γυμναστική και φυσική κατάσταση.
Σύμφωνοι, είναι στατικό το άθλημά μας. Ούτε τρέχουμε ούτε πηδάμε. Ειπώθηκαν πολλά και άσχημα σε δικούς μου αγώνες, όπου κάποιες συναθλήτριες ήταν κάπως εύσωμες. Οποιος δεν προσέχει το σώμα του μπορεί να πετύχει ένα πυροτέχνημα, αλλά δεν θα έχει σταθερή πορεία. Αν προσέξετε τις τοπ αθλήτριες της νέας γενιάς, και βάζω τον εαυτό μου αυτές, είναι όλες πολύ γυμνασμένες. Χρειάζεται αερόβια προπόνηση για τον έλεγχο της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς, καθώς και βάρη και άλλα πολλά. Δεν αρκεί το σταθερό χέρι, ούτε θα μείνει το χέρι σταθερό αν υπάρχει κίνηση από τα πόδια ή από τον κορμό. Τη διαφορά την κάνουν οι λεπτομέρειες, σε βαθμό εκνευριστικό. Λένε απαξιωτικά, και όχι μόνο στην Ελλάδα, ότι η σκοποβολή δεν είναι άθλημα, αλλά άσκηση δεξιοτεχνίας. Δεν μπορώ να πείσω πολλούς, παρά μόνο αν έλθουν στο σκοπευτήριο να παρακολουθήσουν την προπόνησή μου.
-Είναι άσκηση του μυαλού, της ψυχής ή του κορμιού; Σε ποια σειρά βάζεις αυτά τα στοιχεία;
Του μυαλού. Στη σκοποβολή δεν κερδίζει το πιο σταθερό χέρι, αλλά το πιο δυνατό μυαλό. Χαίρομαι που μου δίνεις την ευκαιρία να μιλήσω αναλυτικά για το παρεξηγημένο άθλημά μου. Πολλοί συγχέουν αυτό που κάνουμε με τις ταινίες της τηλεόρασης ή με το κυνήγι και τις μπαλωθιές ή με το λούνα παρκ. Καμία σχέση! Δεν είσαι απαραίτητα ικανός σκοπευτής, αν είσαι καλός στα τενεκεδάκια!
-Και πώς γυμνάζεται το μυαλό, Άννα;
Προσπαθείς να το ξεγελάσεις, για να μη σκέφτεται τίποτε. Ο αγώνας θυμίζει αργό θάνατο ή ριάλιτι παιχνίδι όπου κάθε λίγο αποχωρεί ένας διεκδικητής. Το συναίσθημα είναι περιττή πολυτέλεια. Όχι μόνο το αρνητικό, αλλά και το θετικό. Στον στίβο, μπορεί ο δρομέας να σηκώσει τα χέρια στα τελευταία μέτρα και να πανηγυρίσει. Εμάς αυτό μας καταστρέφει! Αυτό συνέβη στον τελικό των 25 μέτρων στο Ρίο, απέναντι στη Γερμανίδα, όταν με ισοφάρισε από 6-0 σε 6-6, πριν κερδίσω. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα. Εκεί πάει, έφυγε το μυαλό…
-Με άλλα λόγια, στόχος είναι να γίνεις κομπιούτερ μέσα στον αγώνα.
Ακριβώς. Αλλά πώς γίνεται αυτό; Είσαι άνθρωπος, δεν γίνεται να ξεχάσεις ότι βρίσκεσαι σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, μπροστά στις κάμερες και σε τόσο κόσμο. Το στοίχημα είναι να εστιάσεις αποκλειστικά στην αποστολή σου. Εάν μπω σε έναν αγώνα έχοντας στο μυαλό μου άσχετες σκέψεις, ξέρω ότι δεν θα πάω καλά. Οι νίκες είναι ωραίες, αλλά οι ήττες πιο χρήσιμες. Η απογοήτευση μετουσιώνεται σε ώθηση και πείσμα.
-Πώς γίνεται κάποιος Ολυμπιονίκης;
Δεν υπάρχει κανόνας που να έχει εφαρμογή σε όλους. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι και εγώ, τι είναι αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει μερικούς να ξεχωρίζουν. Εξυπακούεται ότι πάνω απ’ όλα χρειάζεται ατελείωτη και σωστή προπόνηση, επιμονή, υπομονή, αυτοπεποίθηση και αφοσίωση. Και ταλέντο! Ακατανίκητος θα γίνει όποιος συνδυάσει ιδανικά το ταλέντο με τη σκληρή δουλειά. Αλλά αυτός που δουλεύει πολύ μπορεί να νικήσει τον απλώς ταλαντούχο.
-Πώς αισθάνθηκες όταν έπιασες για πρώτη φορά πιστόλι;
Παραδόξως, ένιωσα οικειότητα, μίας μορφής déjà vu, αν και η σκοποβολή μου φαινόταν ανιαρή. «Έλα για δέκα λεπτά και αν δεν σου αρέσει φύγε», μου είπε ο πατέρας μου, που ήταν πρωταθλητής. Αλλά τα δέκα λεπτά έγιναν δέκα χρόνια. Με εξιτάρισε η απαιτούμενη τεχνική και η σημασία στη λεπτομέρεια. Τρελαινόμουν, όταν νόμιζα ότι έριχνα σωστά και μολαταύτα δεν μπορούσα να πετύχω τον στόχο στα 10 μέτρα.
-Δεν σε φρικάρει η εικόνα ενός ανθρώπου που κρατάει πιστόλι;
Όταν βλέπω οπλισμένους αστυνομικούς στα αεροδρόμια, σφίγγομαι. Ούτε θα ήθελα να ζω στην Αμερική, όπου όλοι έχουν όπλα. Με ξενίζουν πολύ οι κυνηγοί με τις καραμπίνες. Α-πα-πα! Είμαι κάθετα αντίθετη στο κυνήγι και τσακώνομαι μαζί τους.
–Θα τον πετύχαινες όμως, τον λαγό.
Καλέ, ποιον λαγό; Ούτε έντομο δεν μπορώ να πυροβολήσω. Είναι φιλοσοφικό το θέμα. Βάλε μου τενεκεδάκια και πιατάκια να σημαδέψω, αλλά ποτέ πουλί ούτε ζώο. Μερικοί συναθλητές μου κυνηγάνε στον ελεύθερο χρόνο τους. Ε, εγώ μαλώνω μαζί τους.
-Τον σεξισμό τον έχεις αντιμετωπίσει; Γυναίκα αθλήτρια, είκοσι χρονών, και μάλιστα σε «αντρικό» σπορ.
Όχι, ποτέ. Ποτέ όμως. Κάθε άλλο. Μπορεί αν υπάρχουν στην Ελλάδα εξηντάρηδες που θέλουν τη γυναίκα στην κουζίνα, αλλά σε μένα δεν έχει φτάσει αυτό. Η νέα γενιά είναι πιο ευαισθητοποιημένη. Συντηρητική βέβαια, αλλά σε άλλα θέματα. Αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο ο κόσμος φοβάται να μιλήσει. Δεν λέω να επαναστατήσει, αλλά να πει τη γνώμη του. Το έβλεπα και στο Πανεπιστήμιο, όταν σπούδαζα. Δεν είμαι κοινωνικός αναλυτής για να βγάλω πόρισμα, αλλά βλέπω ότι ο κόσμος είναι φοβισμένος, για πολλούς και διάφορους λόγους.
-Ο αθλητής οφείλει να έχει φωνή;
Δεν υπάρχει «πρέπει», ούτε υποχρέωση. Ποιος το ορίζει το «πρέπει»; Εγώ αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω για ό,τι με ενοχλεί και θα συνεχίσω να το κάνω, μέσα σε υγιή πλαίσια βέβαια. Όχι διότι είμαι γνωστή αθλήτρια, αλλά επειδή έτσι βγαίνει από μέσα μου. Το ίδιο θα έκανα και αν ήμουν μία απλή φοιτήτρια, με 200 φίλους στο Facebook.
-Θρησκεία υπάρχει σε αυτό που κάνεις; Ή θεωρείς ότι όλα εξαρτώνται από το δικό σου μυαλό;
Πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δεν πρόκειται να ανάψω ένα κερί για να πάρω κάποιο μετάλλιο ούτε να κάνω τάμα. Ο Θεός είναι για πιο σημαντικά πράγματα! Στον αγώνα, όλα είναι πάνω μου.
-Έχεις μεγαλώσει στην επαρχία, αλλά η αύρα σου θυμίζει περισσότερο παιδί της μεγαλούπολης. Τι θα άλλαζες στον χαρακτήρα σου;
Είμαι όντως κοινωνική και επικοινωνιακή, καθόλου μαζεμένη ή ντροπαλή. Ίσως επειδή ταξιδεύω πολύ. Θα ήθελα να ελέγξω τον παρορμητισμό μου. Ορισμένες φορές παίρνω βιαστικές αποφάσεις. Κάποτε μου βγαίνει σε καλό, αλλά το ισοζύγιο είναι μάλλον αρνητικό! Θυμώνω εύκολα, αλλά σε 5 λεπτά αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε. Δεν είμαι από εκείνους που το κρατάνε μέσα τους και άντε μετά να τους ξεθυμάνεις. Είμαι πολύ ευαίσθητη, σκυλί που γαυγίζει αλλά δεν δαγκώνει. Θα κλάψω για τους ανήμπορους, για τους αστέγους, για τα αδέσποτα…
–Ζεις στο ίδιο σπίτι με τον προπονητή σου, όπως και ο Απόστολος Τσιτσιπάς. Η Κατερίνα Στεφανίδη γυμνάζεται με τον σύζυγό της. Τι ρόλο παίζει αυτή η συνύπαρξη;
Η ιδιότητα του προπονητή υπερτερεί των άλλων! Όταν ήμουν μικρότερη μου την έσπαγε που δεν μπορούσα να ξεκλέψω κάτι από την προπόνηση ή να βγω μέχρι αργά, αλλά τώρα βλέπω ότι η επιρροή είναι μόνο θετική. Γίνεσαι λίγο στρατιώτης, όταν ο προπονητής σου παρακολουθεί τα πάντα, τι τρως, τι ώρα πέφτεις για ύπνο. Αλλά αυτό βοήθησε ώστε να είναι ραγδαία η εξέλιξή μου. Πρωτόπιασα το πιστόλι στα 12 και κέρδισα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στα 20.
–Υποθέτω ότι ο μοναχικός δρόμος που τράβηξες απαιτεί και λίγη τρέλα.
Αφθονη τρέλα, σκληρό πετσί και ουτοπία. Θα μπορούσαν να εξελιχθούν όλα στραβά. Για κάθε επιτυχημένο αθλητή, υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που δεν τα κατάφεραν. Αντικειμενικά, το πιθανότερο σενάριο είναι η αποτυχία. Επέλεξα να κάνω αυτό που αγαπούσα πολύ. «Θα δοκιμάσω και ας μην…», είπα στον εαυτό μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα το «ας μην». Αν δεν προσπαθήσεις, είσαι σίγουρα χαμένος. Αλλιώς, προσφέρεις στον εαυτό σου μία ευκαιρία.
-Και οι θυσίες; Η χαμένη εφηβεία;
«Μου λένε ότι φέρομαι σαν μεγαλύτερρη αλλά θα ήθελα να ξαναγίνω παιδί 5-10 χρονών, για να ζήσω κάποια πράγματα που μου έλειψαν ως έφηβη. Ακόμα και τη φοιτητική ζωή που δεν έζησα μολονότι σπούδαζα. Με τέτοιους γονείς, δεν έχει σημασία αν ζεις στην επαρχία ή στην πόλη! Θα βγω με τους φίλους μου για έναν καφέ ή κρασί, αλλά μη φανταστείς κλάμπινγκ ή ξεσάλωμα. Αυτή ήταν η επιλογή ζωής που έκανα και δεν μετανιώνω για τίποτε. Ξεκίνησα δίχως συμβόλαιο με την επιτυχία. Ζω με χίλια για αυτό, υπάρχω για αυτό, οπότε βάζω Χ χωρίς τύψεις σε κάποια πράγματα.
-Έστω ότι πηγαίνεις στο αεροδρόμιο και μπαίνεις στο πρώτο αεροπλάνο. Πού θα ήθελες να σε αφήσει;
Θα ακουστεί λίγο ρομαντικό, αλλά …στην Αθήνα. Η πρόσφατη επίσκεψή μου στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων με σημάδεψε και θα ήθελα να ξαναπάω σύντομα. Είναι το πιο σημαντικό ταξίδι.