Νέα μαχαιρώματα είχαμε πάλι μέσα στην εβδομάδα στη Χαλκιδική ανάμεσα σε οπαδούς ομάδων της Θεσσαλονίκης. Μόλις πριν από δύο εβδομάδες το Documento είχε ρεπορτάζ για την ανεξέλεγκτη οπαδική βία στη συμπρωτεύουσα, ειδικά από τη μέρα (τον Ιανουάριο του 2020) που δολοφονήθηκε ο Βούλγαρος οπαδός, φίλος του Αρη από οπαδούς του ΠΑΟΚ.
Η βία γιγαντώθηκε και σχεδόν μια φορά την εβδομάδα ένα οπαδικό επεισόδιο με ξυλοδαρμούς, ενέδρες, πυροβολισμούς και μαχαιρώματα βρίσκεται στη θλιβερή επικαιρότητα.
Παρά τις προτροπές του προϊσταμένου της Εισαγγελίας της Θεσσαλονίκης προς όλους τους αρμόδιους φορείς, κανείς δεν κάνει το παραμικρό. Οι ΠΑΕ έτσι κι αλλιώς άγονται και φέρονται από τους οργανωμένους, μην τυχόν και χάσουν τον «ένδοξο λαό» ή μην τυχόν και ο «ένδοξος λαός» κάνει ζημιά στην ομάδα.
Θυμηθείτε τι έπαθαν παλιότερα οι Ντέμης, Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος και άλλοι. Οχι ότι είναι για να τους λυπάται κάποιος, γιατί αυτοί οι ίδιοι εξέθρεψαν το τέρας και ακόμη και σήμερα με κάθε βολική ευκαιρία οι παράγοντες φέρνουν μπροστά σαν ασπίδα προστασίας το οπαδιλίκι.
Εννοείται ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι και τα δύο τελευταία χρόνια που το ξύλο πέφτει ατελείωτο μεταξύ των κάφρων ο γνωστός για τις φανφάρες του και με μηδενικό αποτέλεσμα Λευτέρης Αυγενάκης απλώς υπάρχει. Μόνο εξαγγελίες προς χάριν εντυπωσιασμού και αποτυχημένα επικοινωνιακά τρικ.
Πρόσφατα απείλησε τους χούλιγκαν με αυστηρότερες ποινές και νέες επιτροπές κατά της οπαδικής βίας κι έγινε χαμός από πυροβολισμούς και μαχαιρώματα. Μαζί του και ο έτερος αποτυχημένος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ανίκανος επίσης να ελέγξει την οπαδική βία στους δρόμους. Και μη χειρότερα…