Μόλις την προηγούμενη Κυριακή τονίζαμε ότι υπάρχει θέμα κοινωνικής ευθύνης: περιορίζουμε τις επαφές και κρατάμε απόσταση δύο μέτρων από τους άλλους στις απαραίτητες εξόδους μας επειδή αυτό συνιστά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση στις σημερινές συνθήκες και επειδή ο αυτοπεριορισμός επιτρέπει στην κοινωνία να μείνει όρθια, έστω και λαβωμένη.
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να φταίνε για όλα, πάντοτε, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν «πειθαρχούν» και δεν «συμμορφώνονται» υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και αυτή η απόσταση αποκρύπτεται από τα συστημικά επικοινωνιακά επιτελεία ώστε να είναι διαρκώς δακτυλοδεικτούμενοι ως «υπεύθυνοι» οι… στρατιώτες και να μένουν στο απυρόβλητο οι στρατηγοί!
Αλλά, παραδείγματος χάριν, για την ύφεση στην οικονομία με την οποία έκλεισε το 2019 δεν ευθύνονται οι απλοί εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα παπαγαλάκια που χειροκροτούσαν αποκρύπτοντας την πραγματικότητα. Και μετά δεν ήρθαν οι… μέλισσες, καθώς οι ιδεοληψίες των κυβερνώντων για έκρηξη επενδύσεων κατέρρεαν με θόρυβο, αλλά η πανδημία και τα τεράστια προβλήματα που επιφέρει στη χώρα μας και στον κόσμο.
Και είναι λογικό τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κρατούν χαμηλά τους τόνους καθώς προέχει η αντιμετώπιση των προβλημάτων, αλλά αυτή η αντιμετώπιση πρέπει να είναι έγκαιρη και ουσιαστική, δίχως νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Η αντίληψη λ.χ. του Αδωνη Γεωργιάδη για την «επιχειρηματικότητα» που έβλεπε λογικές τις όποιες αυξήσεις λόγω «ζήτησης» επέτρεψε στην αισχροκέρδεια να κάνει επέλαση. Και η «απαγόρευση» απολύσεων ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση και αφού τουλάχιστον 40.000 εργαζόμενοι είχαν βρεθεί στον δρόμο.
Οσο όμως η νεοφιλελεύθερη λογική κρύβεται απλώς κάτω από το χαλί θα συμβαίνουν και αυτά και άλλα χειρότερα. Γιατί στο τέλος οι (νεοφιλελεύθεροι) «στρατηγοί» παίρνουν τις αποφάσεις. Μαζί όμως, είτε τους αρέσει είτε όχι, παίρνουν και την ευθύνη.