Σχηµατικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης µοιάζει µε χαλασµένο ανεµοδείκτη. Μπορεί να περιστρέφεται στη ροή όλων των ανέµων αλλά στο τέλος δείχνει προς µια συγκεκριµένη κατεύθυνση. Οποια κι αν είναι η δίνη των πολιτικών εξελίξεων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στρέφει το πρόσωπο και την ευθύνη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, µε τη δυσλειτουργία χαλασµένου ανεµοδείκτη. Θα µπορούσε κάποιος να πει ότι ο Ανδρουλάκης δεν αποδίδει ευθύνες µόνο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στα δύο µεγάλα κόµµατα, αναπτύσσοντας µια «αντιυπερδυναµική» φρασεολογία και περιφρουρώντας έτσι τον πολιτικό χώρο στον οποίο ηγείται (ή νοµίζει ότι ηγείται).
Είναι όµως έτσι τα πράγµατα; Οταν αποδίδεις ευθύνες και στον ΣΥΡΙΖΑ για τις παρακολουθήσεις των πολιτών από το σύστηµα Μητσοτάκη ή για το τραγικό δυστύχηµα των Τεµπών, µέσα από µια γενική θεώρηση ότι όλοι έχουν µια κάποια πολιτική ευθύνη, είναι υπεύθυνη στάση; Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ που φύτεψε κοριούς στα τηλέφωνα και στις κουίντες του ίδιου του Ανδρουλάκη ή ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που άφησε καταστραµµένη την τηλεδιοίκηση στα τρένα και µέτρησε 57 νεκρούς; Εκ των πραγµάτων, κάθε προσπάθεια να επιµεριστεί η ευθύνη, ενώ τα δάχτυλα δείχνουν Μητσοτάκη για τις ευθύνες, είναι προσπάθεια να ελαφρωθεί αυτή η βαριά του ευθύνη και να διασωθεί µέσα από τη λογική του «όλοι φταίνε». Τραγικότερη έκφραση της αντιΣΥΡΙΖΑ αντίληψης Ανδρουλάκη είναι η προσπάθεια να αποδώσει στον Τσίπρα γνώση για όσα εξελίχθηκαν µε τον ευρωβουλευτή Γεωργούλη. ∆ηλαδή δεν γνώριζε ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, του οποίου φίλη και στέλεχος ήταν το θύµα, αλλά γνώριζε ο Τσίπρας από τον οποίο είχε κάθε λόγο να κρύβεται ο φερόµενος θύτης.
Σε τελευταία ανάλυση, πόσο πειστική είναι η τακτική του διαµερισµού ευθυνών όταν το κόµµα σου µοιράζεται τα µισά χρόνια διακυβέρνησης µε τη Ν∆; Γίνεται να µιλάς για τον γενικό λογαριασµό ευθυνών και να ξεχνάς πόσο και πώς κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ και µάλιστα το «εκσυγχρονιστικό» απ’ όπου έλκει την πολιτική του καταγωγή ο Ν. Ανδρουλάκης; Μέληµα του Ανδρουλάκη δεν είναι να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι µε µια έννοια πολιτικής άπλας, αλλά να δικαιολογήσει τον Μητσοτάκη ως αυτόν που µοιραία έκανε ό,τι και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά το ερώτηµα είναι γιατί λειτουργεί έτσι ο Ανδρουλάκης. Επ’ αυτού πολλές είναι οι θεωρίες και οι πιθανολογήσεις:
01
Ο Ανδρουλάκης έχει απλώς πολιτική ένδεια και χειραγωγείται στην πολιτική του συµπεριφορά. Πολλοί συνοµολογούν ότι ο Ανδρουλάκης δεν είναι τέρας πολιτικής. Είναι δηµιούργηµα του κοµµατικού σωλήνα και απλώς αναπαράγει σχήµατα πολιτικής αντιπαράθεσης που επιλέγει εµπειρικά. Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ επί των ηµερών του δεν έχει καµιά σχέση µε την ευρωπαϊκή σοσιαλδηµοκρατία. Επιπλέον στο εσωτερικό του δεν παράγεται καµία πολιτική και ο δηµόσιος λόγος του αποτελεί συνονθύλευµα τακτικισµών και συσχετισµών. Με αυτή την έννοια, ο Ανδρουλάκης είναι ο αρχηγός που αξίζει στο συγκεκριµένο ΠΑΣΟΚ. Είναι όµως δυνατόν να µην εντοπίζει ότι η τακτική αυτή ευνοεί τον Μητσοτάκη και µόνο;
02
Έκανε και η µύγα πόλο. Κατά παράφραση της λαϊκής παροιµίας, ο Ανδρουλάκης θεωρεί ότι πραγµατικά µπορεί να αποτελέσει ένα νέο πολιτικό πόλο και αυτό γεννά την ανόητη πολιτικά συµπεριφορά του, βάζοντας στη θέση της ανάλυσης της πραγµατικότητας τον προσωπικό µεγαλοϊδεατισµό.
03
Την πολιτική του την υπαγορεύουν κέντρα. Η συνωµοσιολογική θεώρηση δεν είναι το πρώτο που πρέπει κάποιος να ανασύρει στην πολιτική ανάλυση. Στην Ελλάδα όµως τα επιχειρηµατικά συµφέροντα δεν κρύβουν την αγάπη τους στις πολιτικές συνωµοσίες. Από την Αποστασία του πατρός Μητσοτάκη έως το Ποτάµι του Σταύρου Θεοδωράκη, ζήσαµε δεκαετίες κατά τις οποίες επιχειρηµατίες έπαιζαν τον ρόλο ρυθµιστικού παράγοντα της πολιτικής µε τα δικά τους κόµµατα και αποκόµµατα. Σήµερα γνωστοί επιχειρηµατίες εξοµολογούνται ότι επιθυµούν ένα κόµµα µεταξύ της Ν∆ και του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο θα µπορούν να κινητοποιούν για να ορίζουν τις εξελίξεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης διατηρεί (ίσως εξ ανάγκης) σχέσεις µε συγκεκριµένο εκδοτικό συγκρότηµα του οποίου τους ανθρώπους συναντά συχνά σε ταβέρνα του Γαλατσίου. Μπορεί να πρόκειται για φιλικές συναντήσεις, µετά τις οποίες ωστόσο προκύπτει πάντα µια εχθρική συµπεριφορά απέναντι στον Τσίπρα.
04
Είναι σε οµηρία από τη νεοδηµοκρατική συνιστώσα στο κόµµα του. Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρουλάκης δεν συγκρούστηκε ποτέ ανοιχτά µε την έκφραση της Ν∆ µέσα στο ΠΑΣΟΚ. Ακόµη και όταν ήταν εµφανής η φιλοµητσοτακική τοποθέτηση της Εύας Καϊλή και του Ανδρέα Λοβέρδου, ο κατά τ’ άλλα αρχηγός δεν θέλησε να βάλει σε σειρά ούτε το κόµµα του ούτε τις πολιτικές τού κόµµατος. Γιατί διατηρεί αυτήν τη στάση όταν γνωρίζει ότι την επόµενη µέρα τα γαλαζοπράσινα στελέχη του θα δώσουν γη και ύδωρ στον Μητσοτάκη; Εχει την αυταπάτη ότι θα κάνει µετά τις εκλογές όσα δεν µπόρεσε πριν; Είναι σε οµηρία ή σε συµφωνία για όσα θα ακολουθήσουν;
05
Τρέχει κάτι µε τις υποκλοπές. Το ερώτηµα αν ο Μητσοτάκης παρακολουθούσε τα θύµατά του για να τα εκβιάζει το έθεσε πρώτος ο Ν. Ανδρουλάκης. Η Ιστορία σε αυτό φαίνεται να τον δικαιώνει. Κανένας από τους θεσµικούς παράγοντες των οποίων αποδείχθηκε η παρακολούθηση δεν στράφηκε εναντίον του Μητσοτάκη. Από τον Κωστή Χατζηδάκη έως τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνο Φλώρο αλλά και τους παρακολουθούµενους εισαγγελείς, όλοι αποδέχτηκαν την παρακολούθηση και αντί να επιτεθούν στον Μητσοτάκη συµπαρατάχθηκαν µαζί του. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι παρακολουθήσεις αντί να εξοργίσουν, συνέτισαν και εξηµέρωσαν τα θύµατα του Μητσοτάκη. Τι συνέβη όµως µε τον Ανδρουλάκη; Στις νοµικές κινήσεις που έκανε ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ µετά την αποκάλυψη της παρακολούθησής του δεν φαίνεται να στρέφεται εναντίον συγκεκριµένων προσώπων (διοικητή ΕΥΠ, εισαγγελέα ΕΥΠ) για την παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών του. ∆εν προκαλεί δηλαδή συγκεκριµένα πρόσωπα που έχουν εκ των πραγµάτων την ευθύνη. Σε πολιτικό επίπεδο, η στάση του ΠΑΣΟΚ για τις παρακολουθήσεις ήταν υποτονική. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το πολιτικό βάρος να καταγγείλει τη συνταγµατική εκτροπή, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης όποτε έθιγε το θέµα έδινε την εντύπωση ότι έστελνε µηνύµατα σε συγκεκριµένους αποδέκτες. Το Documento είχε αποκαλύψει ότι ο Ανδρουλάκης δεν δέχτηκε πρόταση παραγόντων της Ευρωσοσιαλιστικής Οµάδας να υπάρξει καµπάνια στην Ευρώπη µε επίκεντρο τις υποκλοπές. ∆ικαιολογηµένα λοιπόν θα αναρωτηθεί κάποιος µήπως ο Ανδρουλάκης έχει θέσει αυτοβούλως, ίσως και ασυναίσθητα, τον εαυτό του σε οµηρία, συγκλονισµένος από όσα πιθανολογεί ότι έχουν καταγραφεί από την προσωπική του ζωή.
Σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής του δράσης ο Ανδρουλάκης δείχνει παρακολούθηµα του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τον οποίο θεωρητικά έπρεπε να τον χωρίζει χάος όχι µόνο για πολιτικούς αλλά και για προσωπικούς λόγους. Μήπως έχει στο µυαλό του κάποια κίνηση που οι υπόλοιποι δεν µπορούν να προβλέψουν; Μήπως η πολιτική του ευφυΐα δεν µπορεί να γίνει αντιληπτή από την πεπερασµένη κοινή λογική; Μέχρι να το αποδείξει, ο καθένας έχει δικαίωµα να θεωρεί τον Ανδρουλάκη τεχνητό δηµιούργηµα του κοµµατικού µηχανισµού που φωνάζει και αντριεύεται ακριβώς γιατί φοβάται. Από το σύνολο της πολιτικής τού µεγαλείου κρατώ τη δήλωση «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας για πρωθυπουργός». Ή θεωρεί ότι ο ίδιος θα είναι πρώτο κόµµα ή αντιλαµβάνεται την πολιτική ως πεδίο εκβιασµών για να υπάρξει κυβέρνηση.
