Η κυβέρνηση είναι συμμορία κακοποιών. Ο Τσίπρας είναι αρχισυμμορίτης. Αυτό είναι το νομικό, επιστημονικό και ηθικό απαύγασμα της πρώτης αντίδρασης του Ανδρέα Λοβέρδου στην τεκμηριωμένη πλέον υποψία εμπλοκής του στο σκάνδαλο της Novartis. Στην κατηγορία της παθητικής δωροδοκίας, τεκμηριωμένη όχι φυσικά από τον Τσίπρα ή από τον Βαξεβάνη αλλά από την ελληνική Δικαιοσύνη. Την οποία κατά τα άλλα ο δράστης αυτού του γλωσσικού τραμπουκισμού έχει ορκιστεί ως καθηγητής του Δικαίου να υπηρετεί. Αφήστε την ανατριχίλα για το τι και πώς διδάσκει στους φοιτητές του.
Οργίστηκε, είπαν, για την άδικη κατηγορία. Θύμωσε ο άνθρωπος και είπε μια κουβέντα παραπάνω. Η μακρά διαδρομή του ωστόσο δείχνει άλλα πράγματα. Το έχει το χούι. Δεν είναι η πρώτη φορά που φέρεται σαν τραμπούκος, μιλάει σαν τραμπούκος, απειλεί σαν τραμπούκος. Που πάει να πει ότι ΕΙΝΑΙ τραμπούκος. Αν αυτό οφείλεται στο DNA του, σε κάποιου είδους διαταραχή του θυμικού του ή στο διαρκές άγχος της πολιτικής του επιβίωσης ενδιαφέρει μόνο τον ίδιο και τους γιατρούς. Αλλά για το ότι είναι τραμπούκος, συμμορίτης του λόγου και της πράξης, νταής του κοινοβουλίου δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία τα πεπραγμένα του.
Σαν νταής μεταχειρίστηκε κάποτε, επί κυβερνητικής κοινοπραξίας με τη ΝΔ, τις οροθετικές γυναίκες. Καρφώνοντας τα κεφάλια τους στα οχτάστηλα της ατίμωσης. Σαν νταής φέρθηκε στο κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, όταν αποχώρησε για να ιδρύσει τη σοσιαλδημοκρατική μάζωξη των νταήδων. Νταηλίκι πούλησε, μαζί με τον Βενιζέλο, σε όσους τόλμησαν κάποτε να κατηγορήσουν τον Ακη. Σαν νταής φέρθηκε, στη συνέχεια, στον πεσμένο Ακη. Σαν νταής αντιμετωπίζει συστηματικά τον Τσίπρα, τους δικαστές που οι κρίσεις τους δεν του αρέσουν, τους πρώην συντρόφους του, τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Αυτός δεν είναι πια πολιτικό ζώο. Είναι συσσωρευτής μίσους, μπαταρία εμπάθειας, μηχανή τραμπουκισμού. Αντί να καθίσει στα αυγά του σεμνά και ταπεινά μέχρι να κριθεί από τους φυσικούς του δικαστές, υπερασπιζόμενος φυσικά την αθωότητά του, βρίζει, απειλεί, εκβιάζει, μοιράζει χαρακτηρισμούς. Και δεν του περνάει από τον νου το απλό, ότι έτσι ίσως κάποιοι φοβηθούν –αυτό επιδιώκει κάθε νταής– αλλά οι άλλοι, οι πολλοί, θα σκεφτούν ότι φοβάται τη δικαστική αίθουσα. Οτι φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Ή ο εισαγγελέας στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αλλά, θυμηθείτε το. Οσο το σύστημα χρειαζόταν το νταηλίκι του για να ξεσκίζει τον κόσμο με τα μνημόνια ήταν μια χαρά. Τώρα που ο ίδιος χρειάζεται μυαλό και σύνεση για να μην τον πλακώσει το βουνό της δικογραφίας, το νταηλίκι τον κάνει αποκρουστικό ακόμη και στους πολιτικούς του φίλους. Και δεν είναι καθόλου απίθανο να τον δούμε –και να τον μεταχειριστούν– αύριο μεθαύριο ως Ακη…
Σαν νταής μεταχειρίστηκε τις οροθετικές γυναίκες. Νταηλίκι πούλησε, μαζί με τον Βενιζέλο, σε όσους τόλμησαν κάποτε να κατηγορήσουν τον Ακη.
Σαν νταής φέρθηκε, στη συνέχεια, στον πεσμένο Ακη.
Αυτός δεν είναι πια πολιτικό ζώο. Είναι συσσωρευτής μίσους, μπαταρία εμπάθειας, μηχανή τραμπουκισμού.
