Σε κλίμα οδύνης κηδεύτηκε σήμερα ο Ανδρέας Γεωργακόπουλος, ο ένας από τους δύο επιβάτες της μοιραίας Porsche, από το Α΄ Νεκροταφείο. Το τελευταίο αντίο στο ένα από τα τέσσερα θύματα του φρικτού τροχαίου στην Αθηνών-Λαμίας είπαν οικογένεια, φίλοι και συγγενείς.
Ως εδώ, είναι ένα «στεγνό», κλισέ κείμενο, απ΄αυτά που γράφουμε οι δημοσιογράφοι για τις κηδείες. Και έτσι θα έπρεπε να είναι σε αυτήν την περίπτωση. Χωρίς πηχυαίους τίτλους, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς δήθεν σπαραξικάρδιες περιγραφές και – πάνω απ΄όλα- χωρίς τις λέξεις-κλειδί: «Photos, Video». Ή «Φωτογραφίες και Βίντεο», αν προτιμάτε. Τα παραπάνω είναι όλα αυτά που «σπρώχνουν» ένα τέτοιο θέμα, που του δίνουν «κλικ», που το κάνουν «δημοφιλές»…
Η κηδεία του Ανδρέα όμως δεν θα έπρεπε να είναι ένα «δημοφιλές» θέμα. Γιατί, όσο κι αν «προκαλεί» το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, σε ένα πράγμα θα πρέπει να σκύβουμε όλοι το κεφάλι: Στο αναφαίρετο δικαίωμα και την επιθυμία των πενθούντων να τους αφήσουμε ήσυχους να αποχαιρετίσουν το νεκρό τους.
Η οικογένεια του Ανδρέα, υποψιαζόμενη προφανώς το τι θα συνέβαινε, ζήτησε εκ των προτέρων το αυτονόητο για τους ίδιους: Να μην υπάρξει δημοσιογραφική κάλυψη της κηδείας.
Εις μάτην… Μια βόλτα στο διαδίκτυο, όπου χωρίς καμία περίσκεψη και αιδώ έχουν αναρτηθεί «αποκλειστικά» με φωτογραφίες, ενδελεχείς περιγραφές και αναλυτικές λεπτομέρειες από το τι έγινε στο Α’ Νεκροταφείο, αποδεικνύει περίτρανα την περιφρόνηση στο αίτημα της οικογένειας, τη δήθεν «δημοσιογραφική ανάγκη» να καλυφθεί το «γεγονός», με δυο λόγια τη δημοσιογραφική αναλγησία, που δε σταματάει σε τίποτα μπροστά στην πείνα για τα «κλικ». Ούτε μπροστά στον πόνο, το σεβασμό στον θάνατο και την έκκληση εκείνων που πονούν να τους επιτρέψουν να θρηνήσουν με αξιοπρέπεια, μακριά από τα αδηφάγα βλέμματά μας…
Ίσως αν κοιταζόμασταν και λίγο στον καθρέφτη να επανερχόταν η δική μας αξιοπρέπεια…
