Το θέμα με τον Εβρο, με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο ή με την παραβίαση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ είναι ότι ως κράτος δεν διαθέτουμε επίσημη εξωτερική πολιτική.
Από το 2000 και μετά, δηλαδή εδώ και είκοσι χρόνια, το επίσημο δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι δεν επιδιώκουμε την ένταση, δεν διεκδικούμε τίποτε, είμαστε υπέρ του διεθνούς δικαίου και έχουμε μόνο μία διαφορά με την Τουρκία που μπορούμε να τη συζητήσουμε στη Χάγη.
Ως εδώ καλά, μόνο που η εξωτερική πολιτική ενός κράτους δεν είναι γραμμένη σε πέτρα διότι η εξωτερική πολιτική είναι σαν το βαλς: χορεύεται από δύο.
Αν ο παρτενέρ σου (βλέπε η Τουρκία) επιδιώκει την ένταση, διεκδικεί τα πάντα και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το διεθνές δίκαιο, χορεύει δηλαδή ταγκό, εσύ δεν μπορείς να χορεύεις βαλς.
Κάπως έτσι τα χρόνια περνούν, τα Σκόπια ονομάζονται Μακεδονία, η Τουρκία γκριζάρει το Αιγαίο, πατάει πόδι στη Λιβύη, μπουκάρει στην κυπριακή ΑΟΖ, κάνει μια βόλτα και στην ελληνική (κι εμείς λέμε ότι τους πήρε ο αέρας), οι ακροδεξιοί ξεσαλώνουν και πάει λέγοντας.
Και για να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή, οι περιστάσεις απαιτούν μια πιο παρεμβατική – επιθετική εξωτερική πολιτική. Με συγκεκριμένο σχέδιο για κάθε (καυτό) σημείο, τι θέλουμε να κάνουμε, τι πλεονεκτήματα διαθέτουμε, ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας και ως πού μπορούμε να το φτάσουμε.
Η εξωτερική πολιτική που ασκήθηκε επί Νίκου Κοτζιά είναι ένα καλό παράδειγμα. Η συμφωνία των Πρεσπών έκοψε κάθε τουρκική διάθεση για επέκταση του τόξου επιρροής της στα βόρεια σύνορά μας.
Για παράδειγμα η προετοιμασία των χαρτών για τη χάραξη ΑΟΖ (με Αλβανία και Ιταλία) έδειξε τα δόντια και τις προθέσεις της ελληνικής διπλωματίας, όπως και οι τριμερείς με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο και Ιορδανία.
