Οι ταινίες της εβδομάδας: Ανατριχίλες στο «Νεκρό τηλέφωνο», αποθέωση για τον «Elvis»

Οι ταινίες της εβδομάδας: Ανατριχίλες στο «Νεκρό τηλέφωνο», αποθέωση για τον «Elvis»
Φωτογραφία: Imdb.com

Μια προβλέψιμα φαντεζί μουσική βιογραφία είναι ο «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν αλλά τα καλά νέα για τους λάτρεις των μεταφυσικών θρίλερ έρχονται από την άλλη γραμμή του «Νεκρού τηλεφώνου».

Νεκρό Τηλέφωνο (The Black Phone) (****)

Θρίλερ αμερικανικής παραγωγής 2022 (104)

Σκηνοθεσία: Σκοτ Ντέρικσον Πρωταγωνιστούν: Μέισον Τέιμς, Μαντλέν ΜακΓκρο, Τζέρεμι Ντέιβις, Ιθαν Χοκ

Ντένβερ, τέλη της δεκαέτιας του 70. Μια μικρή κωμόπολη τρομοκρατείται από τη δράση ενός σίριαλ κίλερ που έχει ήδη «εξαφανίσει» 4 αγόρια. Ο 13χρονος Φίνι που ακόμη δεν έχει συνέλθει από την απαγωγή του κολλητού του, είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα του τρόμου.

Για να κάνεις ένα καλό θρίλερ, έλεγε ένας παλιός σκηνοθέτης του Χόλιγουντ, χρειάζεσαι απαραίτητα ένα παιδί, μια μεταφυσική νύξη κι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Το «Νεκρό τηλέφωνο» του ικανότατου Σκοτ Ντέρικσον που τον μάθαμε από το «Dr Strange» (2016) αλλά νωρίτερα είχε δώσει τα διαπιστευτήρια του στο είδος (Sinister» του 2012 και «Ο εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» του 2005), ακολουθεί τις παραπάνω χρήσιμες συμβουλές. Η ιστορία που προέρχεται από ένα διήγημα του συγγραφέα Τζο Χιλ, γιου του διάσημου Στίβεν Κινγκ, είναι δοσμένη μέσα από την απόφαση του Ντέρικσον να μην κάνει τα φτηνά, εύκολα κόλπα των υπόλοιπων θρίλερ. Οι απωθητικές για το ευρύ κοινό σκηνές με τα λουτρά αίματος απουσιάζουν, όπως και τα τεχνάσματα των ξαφνικών, αναπάντεχων μορφών που εμφανίζονται από το πουθενά και σκοπό έχουν απλώς να μας τρομάξουν. Ο σκηνοθέτης επιμένει σε ένα τραχύ ρεαλισμό και μια νοσταλγική ματιά για τα καθαρόαιμα θρίλερ των 70ς (ειδική αναφορά στο «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι») που προσδίδει στο δικό του έργο μια υπόγεια χρήση του τρόμου που καθηλώνει. Το έντονο σασπένς, η μακάβρια ατμόσφαιρα και οι ερμηνείες των δύο παιδιών (η μικρή αδελφή του παγιδευμένου στο βρώμικο, απομονωμένο υπόγειο αγοριού είναι ο κομβικός χαρακτήρα του έργου) προσθέτουν επιπλέον μπόνους στην θέαση του συναρπαστικού φιλμ αλλά εκεί που τα θετικά λόγια περισσεύουν είναι στην ερμηνεία του Ίθαν Χοκ. Στην ίσως καλύτερη ερμηνεία του εδώ και χρόνια ο Αμερικανός ηθοποιός πλάθει έναν μνημειώδη κακό που μπαίνει αυτόματα στην λίστα με τους πιο σατανικούς μπαμπούλες της μεγάλης οθόνης.

Αγέλη προβάτων (**1/2)

Δραματική ελληνικής παραγωγής 2022 (113)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κανελλόπουλος Πρωταγωνιστούν: Αρης Σερβετάλης, Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Βασιλώττος, Λευτέρης Πολυχρόνης

Σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας η προσπάθεια ενός  αγρότη να ξεπληρώσει το χρέος του στον τοκογλύφο που του δάνεισε 20.000 ευρώ, περνά αναγκαστικά από την επιτυχή ή μη απόπειρα του να πείσει τους συγχωριανούς του που βρίσκονται στην ίδια δυσμενή θέση με εκείνον, να σηκώσουν κεφάλι.

Στην πρώτη του μόλις ταινία ο Δημήτρης Κανελλόπουλος δείχνει στοιχεία ικανότατου αφηγητή. Ο τρόπος μάλιστα που φέρνει σε σύγκρουση δύο ξένους κόσμους (ο τοκογλύφος στέλνει δύο Αθηναίους μπράβους για να «συνετίσει» όσους του χρωστάνε) ξεπερνά σε πολλά σημεία τα τετριμμένα και μεταμορφώνεται σε μια εύστοχη παραβολή γύρω από την σημασία της κοινού αγώνα και της αλληλεγγύης. Δεν ολοκληρώνει πάντως με την ίδια συνέπεια ή αποτελεσματικότητα την προβληματική του πάνω στους άγραφους νόμους και τις χαμηλές ταχύτητες της ελληνικής επαρχίας. Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και 10 υποψηφιότητες για 10 βραβεία Ίρις, με το βραβείο β ρόλου να κερδίζει ο Αρης Σερβετάλης.

Elvis (**1/2)

Βιογραφικής διεθνούς συμπαραγωγής 2022 (159)

Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν Πρωταγωνιστούν: Οστιν Μπάτλερ, Τομ Χανκς, Ολίβια ΝτεΤζόνζι, Ελεν Τόμσον, Ρίτσαρντ Ρόξμπουργκ, Ντέιβιντ Γουένχαμ

Η ιστορία του Έλβις Πρίσλεϊ μέσα από το βλέμμα και κυρίως τις προσωπικές μνήμες του ατζέντη του «Συνταγματάρχη Πάρκερ».

Όταν ο Πάρκερ είδε για πρώτη φορά τον 19χρονο Έλβις στο Μέμφις, ομολογεί ότι δεν είχε ξαναδεί πότε στη ζωή του κάτι τέτοιο. Αυτό που ένιωσε λοιπόν ο καπάτσος Πάρκερ, προσπαθεί να δώσει στον θεατή ο περφεξιονιστής εικονοκλάστης Μπαζ Λούρμαν («Romeo + Juliet», «Moulin Rouge», «Great Gatsby»). Κυρίως το καταφέρνει στις μουσικές σκηνές όπου η αφήγηση αγγίζει το ντελίριο (η σκηνή ηλεκτρίζεται όποτε ο Έλβις κουνάει την λεκάνη του) αλλά όταν το volume χαμηλώνει, μοιάζει να στερεύει κι από ιδέες ο Λούρμαν με την προσπάθεια του να προσδώσει επαναστατική αύρα στον ήρωα του να καταλήγουν σε μια μεγαλοπρεπή και πολύχρωμη φάρσα.

 

Ετικέτες

Documento Newsletter