Ανάρτηση Στέφανου Κασσελάκη στα κοινωνικά δίκτυα με αποδέκτη το αγγλόφωνο διεθνές κοινό

Κατά την ομιλία του χθες στο Economist ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης χρησιμοποίησε και τις δύο γλώσσες. Στα Αγγλικά με στόχο την άμεση ενημέρωση του διεθνούς κοινού, οικονομολόγων, τραπεζιτών, επενδυτών αλλά και την Ελληνική γλώσσα στη συνέχεια.

Σήμερα το πρωί γνωστοποίησε τις θέσεις του μέσω των κοινωνικών δικτύων. Στο μεν Facebook την αρχική ομιλία του στα Αγγλικά στο δεν “Χ” (πρώην Twitter) ένα συντομότερο κείμενο.

Facebook:

(Το κείμενο μετάφραση στα ελληνικά θα το βρείτε στο τέλος του άρθρου)

Twitter:

I was elected, by a wide margin, as an outsider in the primary race, who won the working-class neighborhoods and the rural areas.

And that is the most telling part of my position today – that those left out of the so-called system, saw in me a modern fighter for not just their interests, but for the country’s collective future.

I aspire to be the country’s next Prime Minister for all Greeks – domestically and internationally – but my loyalty above all lies with the people that embraced me and propelled me. The people struggling to pay their electricity bills, the people yearning for their kids to come back to Greece, the people buried in stacks of mud after recent floods and with negligible state support on their side.

(Μετάφραση στα ελληνικά:

Εκλέχθηκα, με μεγάλη διαφορά, ως αουτσάιντερ στον προκριματικό αγώνα, ο οποίος κέρδισε τις εργατικές γειτονιές και τις αγροτικές περιοχές.

Και αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό μέρος της θέσης μου σήμερα – ότι αυτοί που έμειναν έξω από το λεγόμενο σύστημα, είδαν σε μένα έναν σύγχρονο μαχητή όχι μόνο για τα συμφέροντά τους, αλλά και για το συλλογικό μέλλον της χώρας.

Φιλοδοξώ να γίνω ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας για όλους τους Έλληνες -εντός και εκτός συνόρων- αλλά η πίστη μου πάνω απ’ όλα είναι στον λαό που με αγκάλιασε και με ώθησε. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, οι άνθρωποι που λαχταρούν να γυρίσουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα, οι άνθρωποι που θάφτηκαν σε σωρούς λάσπης μετά τις πρόσφατες πλημμύρες και με αμελητέα κρατική στήριξη στο πλευρό τους.)

Μετάφραση του κειμένου στα ελληνικά που κοινοποίησε ο Στέφανος Κασσελάκης στο Facebook

Είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε να απευθυνθώ σε εσάς απόψε σε αυτό το σημαντικό και πολύ επιτυχημένο συνέδριο.

Μόλις πριν από λίγους μήνες, δεν περίμενα καθόλου να προσκληθώ σε αυτή τη συγκέντρωση, πόσο μάλλον να σας μιλήσω ως ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, όπως σημειώσατε έξυπνα στην εισαγωγή του προγράμματός σας, το 2023 ήταν εκλογική χρονιά για την Ελλάδα – και μάλιστα σημαντική.

Το κόμμα μου έχασε τις εκλογές της 21ης Μαΐου, στις οποίες φιλοδοξούσαμε να ηγηθούμε μιας προοδευτικής κυβέρνησης συνασπισμού. Και στη συνέχεια, χάσαμε και τις επαναληπτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου.

Ήταν μια ηχηρή νίκη για τον απερχόμενο, τον κ. Μητσοτάκη, μόλις δύο μήνες μετά από μια τραγική σύγκρουση τρένων που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, κυρίως νέους που επέστρεφαν στο πανεπιστήμιο μετά από ένα μακρύ Σαββατοκύριακο.

Δυστυχώς, ο προκάτοχός μου, ένας πολύ γνωστός σε όλους σας και σε αυτό το συνέδριο, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, αποφάσισε να παραιτηθεί από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου και εμού, ήθελε να παραμείνει και να ανανεώσει το κόμμα.

Ένας νέος άνθρωπος, σε ηλικία 49 ετών, αποφάσισε να παραιτηθεί από ταπεινότητα ότι ίσως έφταιγε ο ίδιος για την ήττα – αν και, στην πραγματικότητα, είχε κουβαλήσει μόνος του τον ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια, καθιστώντας τον το πρώτο κόμμα της Αριστεράς που κυβέρνησε την Ελλάδα.

Ο Αλέξης είναι ο λόγος που πολλοί από εμάς προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Άνοιξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα προοδευτικό κέντρο που θα μπορούσε να επικαιροποιήσει το κόμμα και να διασφαλίσει ότι η κυβερνητική κληρονομιά της περιόδου 2015-2019 θα ζούσε – μια θητεία που είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να βγάζει τη χώρα από τρία σοβαρά πακέτα λιτότητας, διατηρώντας παράλληλα το δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους πιο ευάλωτους.

Και όλα αυτά προστατεύοντας τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας της χώρας και επιλύοντας ένα μακροχρόνιο ευρωπαϊκό ζήτημα στα βόρεια μας, μεταξύ της Ελλάδας και τώρα της Βόρειας Μακεδονίας.

Δύο μήνες αφότου ο Αλέξης αποφάσισε να παραιτηθεί, ανακοίνωσα την υποψηφιότητά μου για τη διαδοχή του.

Δεν ήμουν κομματικό στέλεχος – το αντίθετο μάλιστα, η πρώτη μου γνωριμία με το κοινό έγινε στις 30 Απριλίου, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια τιμητική θέση χωρίς καμία πιθανότητα να εκλεγώ στη Βουλή.

Επίσης, δεν ταίριαζα στο προφίλ της παραδοσιακής Αριστεράς – ως πρώην χρηματιστής της Goldman Sachs, επιχειρηματίας και στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας.

Αλλά εξελέγην, με μεγάλη διαφορά, ως αουτσάιντερ στην προκριματική κούρσα, ο οποίος κέρδισε τις εργατικές γειτονιές και τις αγροτικές περιοχές.

Και αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό μέρος της θέσης μου σήμερα – ότι αυτοί που έμειναν έξω από το λεγόμενο σύστημα, είδαν σε μένα έναν σύγχρονο μαχητή όχι μόνο για τα συμφέροντά τους, αλλά και για το συλλογικό μέλλον της χώρας.

Φιλοδοξώ να γίνω ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας για όλους τους Έλληνες -εντός και εκτός συνόρων- αλλά η πίστη μου πάνω απ’ όλα είναι στον λαό που με αγκάλιασε και με ώθησε. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, οι άνθρωποι που λαχταρούν να γυρίσουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα, οι άνθρωποι που θάφτηκαν σε σωρούς λάσπης μετά τις πρόσφατες πλημμύρες και με αμελητέα κρατική στήριξη στο πλευρό τους.

Οι επενδυτές που μας παρακολουθούν μπορούν να είναι ήσυχοι – δεν είμαι λαϊκιστής, αλλά είμαι απολύτως με τον πληθυσμό στο σύνολό του – με τους ανθρώπους – σε αντίθεση με την τυφλή προσκόλληση στις οικονομικές μετρήσεις απόδοσης.

Οι δημοσιονομικές και κοινωνικές μας πολιτικές θα παράγουν ένα τεράστιο κοινωνικό και μακροπρόθεσμο οικονομικό πλεόνασμα.

Διότι ολόκληρη η υποψηφιότητά μου έχει βασιστεί σε ένα σύνολο πολιτικών προτάσεων που θα αναμόρφωναν δραστικά το ελληνικό κράτος – απαλλάσσοντας το από τη χρόνια διαφθορά και τα παγιωμένα συμφέροντα, τα οποία ο συναγωνιστής μου με αμερικανική παιδεία, ο πρωθυπουργός και γιος ενός δεξιού πρωθυπουργού, ήταν θλιβερά ανίκανος να αντιμετωπίσει. Μην ανησυχείτε – θα παραθέσω μετρήσεις αργότερα για να δικαιολογήσω τον χαρακτηρισμό. Γιατί πρέπει να ξέρετε την αλήθεια πέρα από τα ευκρινή αγγλικά και τις ζητωκραυγές για την επενδυτική βαθμίδα που θα ακούσετε από αυτόν τη Δευτέρα.

Διαβάζω τον Economist από τότε που ήμουν 14 ετών. Όταν φοιτούσα σε οικοτροφείο βόρεια της Βοστώνης.

Και ναι – ο Economist είναι ελληνική λέξη. Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό.

Αλλά πόσο βαθιά έχεις σκεφτεί αυτή τη λέξη;

Μια σύνθετη λέξη από το Ecos και το Nomos.

Nomos σημαίνει τάξη – ή κανόνας ή νόμος.

Ecos – σημαίνει σπίτι, κατοικία ή σπίτι.

Τι ακριβώς είναι λοιπόν μια τάξη στο σπίτι; Αν αφαιρέσετε τις ανθρώπινες ζωές από το σπίτι, τότε η μόνη “τάξη” που χρειάζεται θα αφορούσε τους πολιτικούς μηχανικούς και τους αρχιτέκτονες.

Είναι η ανθρώπινη ζωή που κάνει την Οικονομία αυτό που είναι. Δεν έχει να κάνει με την αύξηση του ΑΕΠ και την αξιολόγηση των ομολόγων – είναι η ανθρώπινη ζωή που έχει σημασία για να έχουν τα Οικονομικά οποιοδήποτε νόημα.

Η κρατική σας αξιολόγηση – και η Ελλάδα γνωρίζει πολλά γι’ αυτό, και πολλοί πρώην πατριώτες όπως εγώ ντράπηκαν από τη φήμη της χώρας πριν από μια δεκαετία –

Η κρατική σας αξιολόγηση λέει απλώς ότι μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε στο σπίτι χωρίς τον φόβο της κατάσχεσης. Αλλά δεν σημαίνει ότι η ζωή σας μέσα στο σπίτι είναι ευτυχισμένη, απαραίτητα.

Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο νομίζω ότι η Σύγχρονη Αριστερά και όλοι οι Προοδευτικοί πρέπει να επικεντρωθούν – στο μέρισμα ευημερίας ή ευτυχίας παράλληλα με τη συνετή δημοσιονομική πολιτική.

Το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας είναι προφανώς ένα τεράστιο στοιχείο στην πορεία προς την ευτυχία. Όπως και η στέγαση. Και η ικανότητα να αντέξουμε την κλιματική αλλαγή. Η δυνατότητα να έχετε χρόνο με την οικογένειά σας. Το να έχεις μια δουλειά που σε γεμίζει, που σε σέβεται και σε αντιμετωπίζει ως άνθρωπο και όχι ως λεμόνι που πρέπει να στύψεις. Η δυνατότητα να εκπαιδεύεις τα παιδιά σου. Την ικανότητα να είσαι διαφορετικός από την πλειοψηφία και να σε αγαπούν για τη μοναδικότητά σου.

Οι προοδευτικοί στην Ευρώπη και παντού θα πρέπει να επαναδιατυπώσουν τη βασική τους αποστολή για να προσαρμοστούν στις εποχές. Φυσικά και θέλουμε να μειώσουμε τις ανισότητες. Αλλά αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι η ισότητα στο δικαίωμα να επιδιώκουμε την ευτυχία – ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο.

Ισότητα στο δικαίωμα να επιδιώκει κανείς την ευτυχία…

Αν μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το βασικό μας μήνυμα, σε αντίθεση με το να βάζουμε τους ανθρώπους σε αντίπαλες παρατάξεις με τη γλώσσα του περασμένου αιώνα, θα κερδίσουμε – και το πιο σημαντικό, η κοινωνία θα κερδίσει, γιατί θα καλλιεργήσουμε μια φωτισμένη κοινωνία που θα βασίζεται στη συλλογική ανάπτυξη.

Και αυτό, αγαπητέ Ντάνιελ, αγαπητοί επισκέπτες – είναι ένα πραγματικό οικονομικό μοντέλο.